[ 64 ]
[ 65 ] Η θάλασσα δεν είναι έτσι όπως την αποκαλεί ο Άλτζυ, η γκρίζα γλυκιά μας μάνα; Η μυξοπράσινη θάλασσα. Η αρχιδοσφίχτρα θάλασσα. Επί οίνοπα πόντον. Ω, Ντένταλους, οι Έλληνες. Πρέπει να σου τους γνωρίσω. Πρέπει να τους διαβάσεις στο πρωτότυπο! Θάλαττα! Θάλαττα! Είναι η μεγάλη γλυκιά μας μάνα. Έλα να την κοιτάξεις.
[ 66 ] Όσο και να απομακρυνθούμε, ακόμη και στα υψίπεδα του ύπνου μας, μες στις χαράδρες των ενυπνίων μας, εκείνη βουίζει προσμονή. Τα κτήρια μας καθημερινά, αθόρυβα, ξηλώνονται, με βηματισμούς δεκαετιών μεταβάλλονται σε σαθρές δομές, σε εύθρυπτες κρυσταλλικές ενώσεις, ώσπου καταλήγουν σκόνη κοραλλένια, σκουριά ιωδίου και τρίμματα κοκκάλων. Άλλοτε, σε ανύποπτες στιγμές, καθώς αργοσαλεύει, μεγάλες τρύπες ανοίγουν κι αίφνης λαμπυρίζουν απολιθώματα πόλεων και ζωών, λέπια ψαριών και μάτια πνιγμένων. Εμείς ταξιδεύουμε· έπειτα βουτάμε, μια και καλή, οριστικά, στο αλάτι που μας υπερβαίνει. Η θάλασσα, είναι.
————————–
- Κάρολαϊν Τίσνταλ, Αναλογιζόμενος την «αρχιδοσφίχτρα θάλασσα» του Τζόυς, Σάντυκοουβ (ο Γιόζεφ Μπόυς στο Δουβλίνο), 1974
- Τζαίημς Τζόυς, Οδυσσέας, μτφρ. Σωκράτης Καψάσκης, εκδ. Κέδρος, Αθήνα 1990.
- Θανάσης Αποστόλου, Η θάλασσα, Πέμπτη, 11 Ιουνίου 2015.
ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ: Θανάσης Αποστόλου | Πασχάλης Ζέρβας | Σοφία Κανάκη | Γιάννης Παρασκευόπουλος | Ροζαλί Σινοπούλου
Η θάλασσα — το αποχαιρετιστήριο φύλλο της “alloglotta”.
