Είμαστε στο παρά πέντε της πιο κρίσιμης εκλογικής και πολιτικής μάχης, από την πτώση της χούντας, το 1974. Η λέξη ιστορική είναι ακριβής. Στην Ελλάδα, που έγινε το πειραματόζωο της πιο άγριας λιτότητας για να ξεπεράσουν την κρίση τους οι καπιταλιστές, παρά τις προσπάθειες της ντόπιας και διεθνούς κυρίαρχης τάξης, ο συσχετισμός δυνάμεων είναι ανοιχτός και οι αποφασιστικοί αγώνες είναι μπροστά.
Ο κόσμος μας που αντιστάθηκε, έχτισε την προοπτική μιας σημαντικής, κοινωνικής και πολιτικής ανατροπής. Το «πειραματόζωο», παρ’ ότι υπέστη ήττες που επιδείνωσαν τους όρους της ζωής του, όχι μόνο άντεξε, αλλά διαμόρφωσε και μια απειλητική πολιτική προοπτική για το κατεστημένο.
Ένα αποτέλεσμα επιβίωσης ή –ακόμα χειρότερα– πολιτικής νίκης του σημερινού κυβερνητικού στρατοπέδου θα ισοδυναμούσε με πολιτική και κοινωνική καταστροφή για τους εργαζόμενους και τις λαϊκές δυνάμεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αναδειχθεί πρώτο κόμμα, με άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ένα τέτοιο αποτέλεσμα που μπορεί ακόμα και στις τελευταίες προεκλογικές ημέρες να χτίσει ο κόσμος της Αριστεράς, θα είναι η καλύτερη απάντηση και στα «κρυφά» καθεστωτικά σενάρια: στο σενάριο της «παρένθεσης», στο σενάριο ομηρίας του ΣΥΡΙΖΑ σε παρά φύση κυβερνητική συμμαχία, στο ακόμα χειρότερο σενάριο κυβέρνησης «εθνικής ενότητας».
Κατά τη γνώμη μου είναι λάθος να λέμε ότι η Iστορία μας διάλεξε. Σε αυτή τη χώρα η Αριστερά και ο λαϊκός παράγοντας έχουν γράψει Iστορία: ΕΑΜική αντίσταση, Εμφύλιος, Ιουλιανά, Εξέγερση του Πολυτεχνείου, Μεταπολίτευση. Αυτό το νήμα κρατάμε. Η «μαγιά» του ΣΥΡΙΖΑ άντεξε στα πέτρινα χρόνια του νεοφιλελευθερισμού. Συμμετείχε ενεργά στις διαδικασίες για τη συγκρότηση του Χώρου Διαλόγου, του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ και του ίδιου του ενωτικού πολιτικού φορέα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Δοκιμάστηκε σε όλες τις δύσκολες εκλογικές και πολιτικές μάχες των τελευταίων 10 ετών.
Αξίζει να τα θυμόμαστε όλα αυτά, τώρα που πάνω στον ΣΥΡΙΖΑ –είτε καλοπροαίρετα, είτε κακοπροαίρετα– ασκείται η πίεση του ρεαλισμού. Καλοπροαίρετα, γιατί η λαϊκή οργή απαιτεί μια πραγματική αλλαγή. Κακοπροαίρετα, γιατί ορισμένοι ζητάνε να «στρογγυλέψουμε» τις θέσεις μας. Ούτε πρέπει φυσικά, ούτε όμως θα μπορέσουμε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Σε τόσο βαθιά κρίση, ακόμα και τα πιο «απλά», είναι μεγάλα ζητήματα. Ακόμα και τα πιο «απλά», θα απαιτήσουν σκληρές μάχες για να επιτευχθούν.
Μια θετική έκβαση, σε αυτή την ιστορική αναμέτρηση, έχει προϋποθέσεις: την ενεργοποίηση και τη συστράτευση του κόσμου και την αταλάντευτη παραμονή μας στις δεσμεύσεις της ΔΕΘ, στη δέσμευση για ανατροπή των μνημονίων και της λιτότητας, προς όφελος των «από κάτω». Η κυβέρνηση της Αριστεράς θα ξεκινήσει μια διαδικασία αντιστροφής της λιτότητας. Για να γίνει, όμως, αυτή η αντιστροφή, η πραγματική ανατροπή της λιτότητας, θα πρέπει και το κίνημα να βγει μπροστά. Για να πετύχουμε τη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους, με στόχο να βρεθούν πόροι για τις κοινωνικές ανάγκες. Για να επιβάλουμε τον δημόσιο-κοινωνικό έλεγχο στο τραπεζικό τομέα και στις ΔΕΚΟ. Για να πάρουμε πίσω, όλα όσα μας στέρησαν.
Η υλοποίηση μιας τέτοιας προγραμματικής κατεύθυνσης που θα αναδεικνύει την ταξική μας μεροληψία, έχει ακόμα δύο κρίσιμους παράγοντες για την επιτυχία της: Πρώτον, φερέγγυες κοινωνικές συμμαχίες και δεύτερον, πολιτικές πρωτοβουλίες που θα πιέζουν την «άλλη» Αριστερά, αλλά θα συσπειρώνουν λαϊκό κόσμο, γύρω από ριζοσπαστικά αιτήματα. Για όλα τα παραπάνω είναι, επίσης, κρίσιμη η λειτουργία και η φυσιογνωμία του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ. Που σημαίνει συλλογική-δημοκρατική λειτουργία, χωρίς καμία έκπτωση στα αντισυστημικά μας χαρακτηριστικά, που σημαίνει Ο.Μ. με λόγο και ουσιαστικό ρόλο.
Η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν θα είναι το τέλος του δρόμου, αλλά ενδιάμεσος σταθμός για μια κοινωνία χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση. Δεν υπάρχει εκδοχή οπισθοχώρησης και σοσιαλδημοκρατικού εκφυλισμού, για ένα τέτοιο ιστορικό εγχείρημα. Ή θα προχωρήσουμε αποφασιστικά μπροστά ή θα αντικρύσουμε την κατάρρευση της ελπίδας εκατομμυρίων ανθρώπων.
Η Μαρία Μπόλαρη είναι υποψήφια βουλευτής στην Α’ Αθήνας με τον ΣΥΡΙΖΑ
