- Το να τελειώνει το ημίχρονο 0-3 και να λες «δεν τρέχει τίποτα, θα το γυρίσουμε στο δεύτερο», άντε να το καταλάβω. Αλλά να πανηγυρίζουν κιόλας οι φανατικοί στην κερκίδα και να κατηγορούν σαν περίπου εγκάθετο του αντιπάλου όποιον διαπιστώνει ότι χάνουμε, ε, αυτό με ξεπερνάει.
- Θυμάστε τη μακαρίτισσα τη ΔΗΜΑΡ και όσα έλεγε; Σταδιακή απαγκίστρωση από τα μνημόνια χωρίς ρήξη με την Ευρώπη, σκληρή διαπραγμάτευση αλλά με κόκκινη γραμμή την ευρωπαϊκή ταυτότητα της χώρας και τους περιορισμούς που αυτή θέτει, όχι «σκίσιμο» αλλά σεβασμός των συμφωνιών που έχει κάνει η χώρα και προσπάθεια να τροποποιηθούν κ.λπ. κ.λπ. Τσάμπα μάλλον τα άκουγε από τον ΣΥΡΙΖΑ κάποτε, αφού σήμερα δεν υποστηρίζεται κάτι πολύ διαφορετικό ως κεντρική γραμμή και επιχειρηματολογία. Να που δεν ήταν, τελικά, τόσο ανεξήγητη η απόπειρα σύμπλευσης προεκλογικά.
- Ο Άγγελος Τσέκερης, από το ραδιοφωνικό σταθμό Στο Κόκκινο είπε ότι η αναστροφή της ιδιωτικοποίησης του Ελληνικού είναι υπόθεση της κοινωνίας, αφού η κυβέρνηση πρέπει να κάνει και τους συμβιβασμούς της… Πριν από τις εκλογές έφταιγε ο κόσμος που «δεν τράβαγε» για να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ άλλα πράγματα, τώρα θα φταίει πάλι ο κόσμος που «δεν τραβάει» για να ανατρέψει τους συμβιβασμούς της κυβέρνησής μας! Να μια δημιουργικότατη και καθόλου ασαφής εκδοχή της άποψης ότι «άλλο κόμμα, άλλο κίνημα, άλλο κυβέρνηση»…
- Είναι εντυπωσιακή η μεταστροφή στελεχών που, λίγους μήνες πριν, κατακεραύνωναν το «κλειστό προεδρικό γραφείο» και την πολιτική του, ζητώντας περισσότερη δημοκρατία στον ΣΥΡΙΖΑ. Σχεδόν ανεξήγητη.
- Είναι βαρύ και μόνο που μπαίνουμε στη συζήτηση για το αν αποτελεί ή όχι μονομερή ενέργεια οποιοδήποτε σημαντικό μέτρο σκοπεύει να πάρει η κυβέρνηση. Χαμηλώνει πολύ ο πήχης όταν διαπιστώνουμε ότι έχουν αφεθεί «περιθώρια άσκησης πολιτικής». Η λαϊκή εντολή δεν απαιτούσε κάποια «περιθώρια», απαιτούσε απαλλαγή από αυτό το βραχνά.
- Και αυτή η απαλλαγή ούτε «μαξιμαλισμός» είναι, ούτε σημαίνει «σοσιαλισμό». Γιατί έχει παραγίνει το χάλι με τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι ενστάσεις και οι διαφωνίες. Δηλαδή, ανάμεσα στη συμφωνία παράτασης και την… Κομμούνα του Παρισιού δεν υπάρχει τίποτα (μα τίποτα;) «ενδιάμεσο»;
- Κάποιοι φοβούνται «διαρροές» αν η συμφωνία έρθει στη Bουλή. Εγώ, πάλι, φοβάμαι περισσότερο τις μαζικές εισροές από τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ ή το Ποτάμι σε αυτήν και στις επόμενες ψηφοφορίες
- Θα αυξηθούν οι τάσεις «εθνικής συνεννόησης» και «σύγκλισης», πάντα στο πλαίσιο του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος. Όσο πέφτουν τα σύνορα και γίνονται πιο δυσδιάκριτες οι διαχωριστικές γραμμές, μη νομίσουμε ότι θα μας εκχωρούν την αποκλειστικότητα στη διακυβέρνηση. Όλο και περισσότερο θα ζητούνται εθνικές ομάδες και συμβούλια αρχηγών. Και στο βάθος, ευρύτερες συγκυβερνήσεις.
- Δύο φορές ο πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι ήταν εντυπωσιακή και αναπάντεχη η μεγάλη στήριξη και η κινητοποίηση του κόσμου μετά τις εκλογές. Μια φορά μιλώντας στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ και μία στη συνάντηση με το Μίκη Θεοδωράκη. Κι όμως, θα έπρεπε να την περιμένουμε. Δεν ήταν καθόλου σε αναντιστοιχία με τα μηνύματα που έχει δώσει ο κόσμος όλα αυτά τα χρόνια. Και κυρίως θα έπρεπε πάνω σε αυτές τις διαθέσεις να έχει βασιστεί η πολιτική μας.
- Έχουμε τα προβλήματά μας, έχουμε και τους διάφορους «δικαιωμένους» για τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ… Άλλοι δικαιώθηκαν γιατί δεν αλλάζει τίποτα μέσα στο ευρώ, το ΚΚΕ γιατί δεν αλλάζει τίποτα στον καπιταλισμό, κάποιοι γιατί δεν αλλάζει τίποτα όσο υπάρχει κράτος… Δικαιωμένος, όμως, είναι κάποιος όταν οι απόψεις του επιβραβεύονται κάπως στην πράξη ή έστω όταν έχει προβάλει πειστικά μια άλλη προοπτική. Όλα τα άλλα είναι για εσωτερικό ανέβασμα ή για εξεύρεση ρόλου στο νέο τοπίο.
Aηδόνης
Σχόλια
