Μετά από πολλά χρόνια εργασίας στο χώρο του Τύπου έχω αποκτήσει, μεταξύ άλλων, και μια διαστροφή –να την πω– μέσα από την καθημερινή επαφή με συναδέλφους. Στους χώρους εργασίας μου παρατηρούσα και συνεχίζω να παρατηρώ, χωρίς υπόβαθρο σχετικών γνώσεων, συμπεριφορές των ανθρώπων, χωρίζοντάς τους σε δύο κατηγορίες: «χαμηλόβαθμοι» και «υψηλόβαθμοι». Όπου χαμηλόβαθμοι είναι οι συνάδελφοι και υψηλόβαθμοι οι εργοδότες.
Αυτό, λοιπόν, που παρατηρώ είναι πως η δεύτερη κατηγορία (εργοδότες) δεν έχει σημαντικές αλλαγές στη συμπεριφορά της, διαχρονικά. Βεβαίως, με τα χρόνια έχει αποκτήσει ένα διαφορετικό χαρακτήρα που, σε ό,τι αφορά τα περιοδικά, διαπιστώνω πως ο Πέτρος Κωστόπουλος έχει φτιάξει «σχολή». Ο «αναμορφωτής» των ΜΜΕ έχει γίνει το πρότυπό τους σε όλα τα επίπεδα. Συμπεριφέρονται όπως ο ιδιοκτήτης τoυ Κλικ φιλοδοξώντας, πιθανόν, όταν μεγαλώσουν, να γίνουν κι αυτοί το ίδιο… επιτυχημένοι. Αυτοί, όμως, δεν είναι η έκπληξη. Ταξικά –και όχι μόνον– είναι απέναντί μου.
Η δεύτερη κατηγορία, όμως, είναι αυτή που έχει υποστεί τη μεγαλύτερη αλλοτρίωση, με την πάροδο των χρόνων και ειδικότερα τα τελευταία δέκα χρόνια, που χαρακτηρίζονται και ως χρόνια της οικονομικής κρίσης. Οι συνάδελφοι, στην πλειοψηφία τους, έχουν μεταλλαχθεί σε άχρωμους εργάτες, χωρίς τα βασικά χαρακτηριστικά εργαζόμενων που διεκδικούν μέσα από τη δουλειά τους καλύτερους όρους εργασίας. Έχοντας δεχτεί ισχυρό πλήγμα στο εισόδημά τους, αντί να εναντιωθούν σε ό,τι τους δυσκολεύει, έχουν υποστεί ήττα και ψυχολογικά, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην υπερασπίζονται τα δίκια τους και την τάξη τους, αλλά να μένουν έρμαια στις ορέξεις του κάθε εργοδότη.
Αυθαίρετο συμπέρασμα όλης αυτής της παρατήρησης, θα μπορούσε να είναι το εξής: Όσοι εξύφαιναν σχέδιο για την καταστροφή της οικονομίας, είχαν –συντεταγμένα– στο νου τους και την καταρράκωση του εργατικού ιστού που ξεκινάει με κατάθλιψη, γίνεται αδυναμία και καταλήγει να γίνει τρόπος ζωής. Το μετά είναι εύκολο…
