Συχνά ψάχνουμε τη λύση σε βαθυστόχαστες αναλύσεις, στατιστικές και γνώμες περισπούδαστων επιστήμων και ειδικών ακόμα και για το πιο εμφανή και απλά θέματα, ενώ τα πράγματα ξεδιπλώνονται μπροστά μας σαν σκηνές κινηματογραφικής ταινίας.
Ο λόγος για τις βάσεις των πανελληνίων εξετάσεων και τις συζητήσεις που ήγειραν, μια που φαίνεται πως σε ΑΕΙ και ΤΕΙ εισέρχονται μαθητές που είχαν απλώς συμπληρώσει… το όνομά τους στην κόλλα. Έπεσαν οι βάσεις, έπεσαν όμως και από τα σύννεφα εκπαιδευτικοί, ιθύνοντες, «παράγοντες» της Παιδείας για το φαινόμενο της πτώσης αφενός, αλλά και το πώς μπορείς να εμπιστευτείς μελλοντικούς λειτουργούς και επαγγελματίες που έχουν περάσει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με τόσο χαμηλούς βαθμούς, τουτέστιν κακούς μαθητές, αφετέρου.
Κάπως έτσι είχε η κατάσταση τις πρώτες μέρες των αποτελεσμάτων, όταν ρώτησα την κόρη μου, μεταπτυχιακή φοιτήτρια, ποια είναι η γνώμη της σχετικά με το θέμα των ημερών. Σήκωσε τους ώμους αδιάφορα και μου είπε: «Δηλαδή, εσύ τι περίμενες; Να διαβάζουν, να αριστεύσουν, να περάσουν στο πανεπιστήμιο, να κάνουν μεταπτυχιακό για να μείνουν άνεργοι στο τέλος; Κοίταξε εμένα τι κάνω; Δουλειές του ποδαριού. Θυμήσου τι γινόταν στο πανεπιστήμιο τέσσερα χρόνια, πώς συμπεριφέρονταν οι καθηγητές, πόσο απαξίωναν τους φοιτητές, πόσο απαξιώνεται η νεολαία. Γιατί σας φαίνεται περίεργο που έπεσαν οι βάσεις; Όταν οι γονείς σπαταλούν πολλά χρήματα σε ιδιαίτερα μαθήματα και φροντιστήρια για να σπουδάσει το παιδί τους ό,τι να ‘ναι -επικαιροποιημένος επαγγελματικός προσανατολισμός δεν υπάρχει στο λύκειο- και ταυτόχρονα τα περιθώρια εργασίας στενεύουν μια που η κρίση κ.λπ. κ.λπ., πες μου βρε μάνα, γιατί να διαβάσει ένας έφηβος; Ποιο είναι το μέλλον του;». Ψέλλισα μια σοφία του τύπου «η μόρφωση είναι δική σου κατάκτηση, δεν έχει να κάνει με το επάγγελμα…», αλλά δεν είχε νόημα γιατί είδα στο βλέμμα της την αγανάκτηση που λίγο μένει να γίνει παραίτηση κι αυτό θα είναι η καταστροφή της γενιάς της.
