Μια δικαστική υπόθεση λιγότερο γνωστή από εκείνη των Ηριάννα-Περικλή, είναι εκείνη του Γιώργου Μήτσου. Το σκεπτικό της απόφασης με την οποία είχε καταδικαστεί το 2016 για τη σύλληψή του σε αντιμνημονιακή διαδήλωση το 2010, κατέπεσε πριν ένα μήνα στο Εφετείο. Δίνει όμως στην υπόθεση μια διαφορετική συνέχεια.
Τη βδομάδα που μας πέρασε, 44 πολίτες καταθέσαμε αναφορά στο συμβούλιο επιθεώρησης των δικαστών και ζητάμε να ελεγχθεί ο δικαστής Νικόλαος Παπαδάτος που έχει την ευθύνη για τη σύνταξη του απίθανου σκεπτικού της πρωτόδικης απόφασης. Μερικά αποσπάσματα αρκούν:
«Εκεί είχε συγκεντρωθεί ομάδα ατόμων, περίπου τετρακοσίων, η οποία συμμετείχε σε ευρύτερη διαδήλωση κατά της οικονομικής πολιτικής της τότε Κυβέρνησης, που απολάμβανε της εμπιστοσύνης της Βουλής των Ελλήνων και είχε μάλιστα λάβει την εμπιστοσύνη της Βουλής μετά της εκλογές του Οκτωβρίου του 2009. Το πλήθος αντιμετώπιζε εχθρικά το Κράτος, παρότι το ίδιο πλήθος είχε με την ψήφο του επιλέξει την Κυβέρνηση προσφάτως».
«Αυτό συνάγεται και από το γεγονός ότι συμμετείχε “οπλισμένος”, όχι βέβαια με όπλο κατά την έννοια του νόμου, τουλάχιστον όπλο επάνω του δεν βρέθηκε κατά τη σύλληψή του…» (στη συνέχεια περιγράφει ότι κρατούσε μια σημαία!)
«…ομάδα δηλαδή που μάλιστα είχε και όνομα, το όνομα “Δικαίωμα” σύμφωνα με τις μαρτυρίες, που ένας τρίτος θα μπορούσε ωστόσο να χαρακτηρίσει ως εγκληματική οργάνωση συσταθείσα για τη διεξαγωγή επιθέσεων σε αστυνομικούς υπαλλήλους με απώτερο σκοπό την πρόκληση σωματικών βλαβών σ’ αυτούς, εγκαυμάτων με χρήση εμπρηστικών αντικειμένων τύπου “Molotov”, ακόμη και πρόκληση θανάτου ως αποδεκτό ενδεχόμενο, δεν είχε σημασία για την ομάδα- δεν την ενδιέφερε τι συνέπειες θα μπορούσε να έχει η εγκληματική συμπεριφορά της».
«Σε σχέση με τον πρότερο βίο του ενόχου κατηγορουμένου, παρότι αυτός έχει ποινικό μητρώο χωρίς εγγραφές, όπως αποδεικνύεται από το αναγνωσθέν αντίγραφο από το δελτίο του ποινικού μητρώου, αυτός δεν έζησε μέχρι την τέλεση της πράξης έντιμη ζωή. Μέχρι την τέλεση της πρώτης πράξης, της διατάραξης οικιακής ειρήνης, δεν αποδεικνύεται τι ζωή είχε ζήσει, οπωσδήποτε όμως είχε υποπέσει στο ποινικό αδίκημα της παρακώλυσης συγκοινωνιών του άρθρου 292 παρ. 1 Π.Κ, το οποίο τέλεσε την ημέρα εκείνη ευρισκόμενος επί του οδοστρώματος της οδού Ιουλιανού και εμποδίζοντας την κίνηση και κυκλοφορία στην οδό των πάσης φύσεως οχημάτων. Για το αδίκημα δεν διώχθηκε ποινικώς, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν το τέλεσε και ότι η ζωή του ήταν έντιμη κατά την έννοια του άρθρου 84 παρ. 2α Π.Κ.».
Θυμάμαι πως όταν ως μάρτυρας κατέθεσα στο δικαστήριο πως ακόμα και επί χούντας υπήρχε ένα νομικό πλαίσιο για το πώς διαλύεται μια διαδήλωση, εκείνος έχασε την ψυχραιμία του, σαν να ενεργοποίησα κάποιο αντανακλαστικό, και με ρώτησε αν ζούσα τότε και πώς το ξέρω…
Μπορεί δύσκολα για την κίνηση «Δικαίωμα» να νόμιζε κάποιος τρίτος ότι είχε συσταθεί για να σκοτώνει αστυνομικούς «ως αποδεκτό ενδεχόμενο», όπως γράφει ο ευφάνταστος δικαστής! Τι θα υπέθετε όμως κάποιος που θα διάβαζε το παραπάνω σκεπτικό χωρίς να γνωρίζει σε ποια εποχή διατυπώθηκε;
* Ο Γ. Παπαϊωάννου ήταν συντονιστής της κίνησης Δικαίωμα και μάρτυρας υπεράσπισης στην υπόθεση Μήτσου
