Τι να πω;
Ανάθεμα το μυαλό που κουμαντάρω να πω, ανάθεμα τα όνειρα που δεν αποφασίζω να τα εγκαταλείψω να πω;
Τι να πω;
Πίστευα ο ημιμαθής ονειροπόλος, πως κάποιο βήμα προς τα μπρος δεν μπορεί, θα το κάνουμε σαν κοινωνία.
Τι διάολο, όλα τζάμπα πήγαν;
Δεν ξέρω με σιγουριά την απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, κι είμαι ακόμα γαντζωμένος στο «τίποτα δεν πάει χαμένο..», όμως η ζωή άλλα μου δείχνει.
Τέτοιες μέρες ήταν, 70 χρόνια πριν, 4 του Δεκέμβρη του ’44, όταν ο «σύμμαχος» Τσόρτσιλ, στέλνει ένα τηλεγράφημα στο στρατηγό Σκόμπι και τον διατάσσει:
«Μη διστάσετε να συμπεριφερθείτε σαν σε κατεχόμενη χώρα».
Για τη χώρα μας μιλούσε, για να διαλύσει την Αριστερά έλεγε, να υποτάξει τον ελληνικό λαό λογάριαζε, ο σύμμαχος, ο εταίρος, ο συνομιλητής μας.
Άλλαξε ο καιρός κι η Ιστορία, άλλαξαν ονόματα οι πρωταγωνιστές, άλλαξαν «οι συνθήκες».
Ο λαός έγινε «κοινωνία», οι ταξικοί εχθροί γίναν «κοινωνικοί εταίροι», ο σοσιαλισμός επίκαιρος, αλλά όχι για τώρα, και ο πρωταγωνιστής-λαός περιμένει το ντέρμπι 180-120 για να μάθει αν θα ζήσει και πώς θα ζήσει.
Εβδομήντα χρόνια μετά, Δεκέμβρης του 2014, οι «αγορές» στέλνουν πάλι τηλεγράφημα (mail το λέμε τώρα) στους σύγχρονους Σκόμπηδες (τρόικα τη λέμε τώρα) και τους παραγγέλνουν τα ίδια.
«Μη διστάσετε να συμπεριφερθείτε σαν σε κατεχόμενη χώρα».
Και οι απόγονοι των νικητών του εμφύλιου σαν έτοιμοι από καιρό, κάνουν αυτό που ξέρουν πολύ καλά.
Προσκυνούν.
Στα τέσσερα!
«Αναγνωρίζουμε πως σε μερικούς τομείς δεν ικανοποιούμε πλήρως τις ανησυχίες σας. Όμως αντ’ αυτού έχουμε σε αλλά πεδία καταθέσει πολύ πιο φιλόδοξες προτάσεις. Τα παραπάνω είναι το μάξιμουμ που μπορούμε να προσφέρουμε…».
Έτσι περήφανα απαντά η ελληνική κυβέρνηση στον κατακτητή για να σωθεί η πατρίδα, να γλιτώσουμε τα χειρότερα και προπάντων μη τυχόν κι’ έλθουν οι αριστεροί στα πράγματα.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα!
Και η Αριστερά;
Ειλικρινά, σηκώνω τα χέρια ψηλά.
Αν κάποιος αριστερός επικαλείται την «προέλευση» του Γληνού, του Πασαλίδη και του Λαμπράκη, για να μας πείσει τι ευτύχημα είναι για την Αριστερά η προσχώρηση της κ. Τζάκρη στο ΣΥΡΙΖΑ, εντάξει παραδίνομαι.
Εάν σύντροφε πρόεδρε όλη τούτη η βαβούρα γίνεται «για μια νέα κοινωνική συμφωνία για την ανάπτυξη. Για μια στρατηγική διεκδίκησης με ασφάλεια, μέσα σε ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο…», ειλικρινά δεν έχω να προσθέσω κάτι.
Εάν σύντροφε «ενόψει των κρίσιμων πολιτικών εξελίξεων που διαγράφονται, ο ΣΥΡΙΖΑ, με αίσθημα ευθύνης, απευθύνει πρόσκληση στη δημιουργική και παραγωγική Ελλάδα για την επόμενη μέρα», τότε σωστά τα είπες στο Ελληνο-αμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο.
Τι να τους έλεγες;
Έχω μια πρόταση:
«Μα εμείς υποσχεθήκαμε στο λαό και κάτι άλλο:
Ότι δεν θ’ αφήσουμε το όπλο από το χέρι μας αν δεν πετύχουμε και τη διπλή λευτεριά:
Τη λαοκρατία.
Για αυτό θα παλέψουμε για να εκτελέσουμε κι αυτή την υπόσχεση μας, αφιερώνοντας και θυσιάζοντας την ζωή μας ακόμα για τη λαοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος».
Αυτά είπε το ’44 ο Άρης στη Λαμία.
Εκεί που ήσουν κι εσύ τις προάλλες
Άλλες εποχές θα μου πεις.
Σωστά.
Κι άλλης «πάστας» αριστεροί άνθρωποι, θα πρόσθετα.
Σωστά;
