«Πρέπει να χτυπήσεις πολλές φορές το κεφάλι σου στον τοίχο, μέχρι να μπορέσεις να τον ρίξεις»
Βάσκο Πρατολίνι, «Το Χρονικό των φτωχών εραστών»
429 φορές έχω καθίσει μπροστά στο λάπτοπ μου γράφοντας αυτή τη στήλη, που γεννήθηκε από μια ιδέα του Σταμάτη Μαυροειδή στην προσπάθεια να διαμορφώσουμε με διαφορετικό τρόπο τις σελίδες του Πολιτισμού.
Όμως στον Δρόμο γράφω ανελλιπώς από το πρώτο φύλλο.
Συχνά νιώθω πως χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο. Αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, μοιάζει με κατόρθωμα: Μια εφημερίδα χωρίς εξαρτήσεις, συνεργάτες που εκφράζονται ελεύθερα, μια έντιμη φωνή. Άνθρωποι που λένε αυτό που πιστεύουν.
Και φυσικά πληρώνουμε το τίμημα. Από τα χτυπήματα στον τοίχο έχουμε γεμίσει καρούμπαλα.
Όμως ελπίζω, όταν με το καλό φτάσουμε στα 1.000 φύλλα, να έχουμε ρίξει τον τοίχο. Ή έστω να του προκαλέσουμε μια μεγάλη ρωγμή, ώστε οι γενιές που θα ακολουθήσουν να τα καταφέρουν καλύτερα από εμάς.
Θυμάμαι –σα να ήταν χθες– που βρέθηκα στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ όπου παρουσιαζόταν η πρόταση για ένα νέο εγχείρημα στον χώρο του τύπου. Δεν θυμάμαι ποια ακριβώς ήταν η αρχική πρόταση, αλλά με δημοκρατικές διαδικασίες επιλέχθηκε το όνομα «Δρόμος της Αριστεράς».
Ως έμπειρος γύρω από τα τηλεοπτικά βρέθηκα μάλιστα να ετοιμάζω μαζί με άλλους το πρώτο ραδιοφωνικό σποτ της εφημερίδας.
Και μετά, με μεγάλη συγκίνηση, κράτησα στα χέρια μου το πρώτο φύλλο, όπου ήμουν κι εγώ ανάμεσα στους συνεργάτες.
Δεν είναι απλώς μια εφημερίδα αυτή. Γνώρισα συντρόφους που δεν μείναμε μόνο στην εδώ συνεργασία μας, αλλά παρεμβήκαμε και παρεμβαίνουμε στα του σωματείου μας, στην Ένωση Συντακτών Περιοδικού -Ηλεκτρονικού Τύπου (ΕΣΠΗΤ), παλιότερα μέσα από το «Παρατύπως» και εδώ και κάποια χρόνια με τους «Εργάτες Τύπου».
Θυμάμαι κάτι συναντήσεις με τον Σταμάτη, τον Βαγγέλη Μπέκα, τη Μαρία Ξυλούρη, που οραματιζόμασταν πως θα μπορούσε να είναι το πολιτιστικό κομμάτι της εφημερίδας.
Δεν ξέρω πόσα καταφέραμε από όλα αυτά. Η μνήμη καμιά φορά τείνει να εξωραΐζει τα πράγματα.
Αυτό που ξέρω είναι πως είδα το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια μου όταν η εφημερίδα προχώρησε σε αναστολή της έκδοσής της πριν λίγους μήνες.
Δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτή τη στήλη. Χωρίς τις συνεντεύξεις από δημιουργούς – κυρίως ποιητές και πεζογράφους.
Πριν από κάποιες μέρες εξηγούσα σε έναν φίλο που του φαινόταν βουνό κάθε εβδομάδα να γράφεις μια στήλη και να ετοιμάζεις μια συνέντευξη, πως είναι οι ευτυχείς μου ώρες. Απολαμβάνω να μοιράζομαι σκέψεις, προτάσεις και εντυπώσεις…
Όμως δεν είναι καθόλου μικρότερης σημασίας η αναγνωστική απόλαυση.
Κάθε Σάββατο η πρώτη μου δουλειά είναι να πάω να αγοράσω τον Δρόμο, όπου κι αν βρίσκομαι. Ομολογώ πως διαβάζω πρώτα την τελευταία σελίδα, ελέγχω τα δικά μου γραπτά, μετά πάω στις κριτικές της Ιφιγένειας Καλατζή, στο Περίπτερο του Στέλιου Ελληνιάδη και συχνά στα Διεθνή που πιστεύω πως είναι από τις σελίδες που κάνουν την εφημερίδα να ξεχωρίζει.
Αναζητώ τη «στήλη άλατος», διαβάζω για την επικαιρότητα. Την «ξεκοκαλίζω» την εφημερίδα που λένε…
***
Επιστρέφοντας σε αυτήν εδώ τη στήλη που ξεκίνησε με άλλη μορφή και πιο έντονο το σατιρικό στοιχείο, το οποίο επανακτά ενίοτε, ανάλογα με την επικαιρότητα, θα πρέπει να πω πώς βγήκε το «Ηρόστρατος».
Ο σκοπός δεν ήταν να κρυφτώ πίσω από κάποιο ψευδώνυμο – άλλωστε από τα γραφόμενά μου είναι φανερό ότι είμαι ο –κατά κόσμον– Κώστας Στοφόρος.
Ο Ηρόστρατος ως ιστορική μορφή μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση από τότε που πρωτοάκουσα γι’ αυτόν στο σχολείο. Να καις έναν ναό για να μείνει το όνομά σου στην Ιστορία: Και να το καταφέρνεις τελικά! Ο θρίαμβος της Βαρβαρότητας επί του Πολιτισμού.
Και μετά διάβασα τον «Ηρόστρατο» του Σαρτρ από τον «Τοίχο», ένα εκπληκτικό διήγημα…
Βεβαίως δεν σκοπεύω να βάλω καμιά φωτιά για να μείνω στην Ιστορία, αλλά το ψευδώνυμο αυτό μου φάνηκε πως εκφράζει –δυστυχώς– την εποχή. Οι άνθρωποι που καταστρέφουν και απονευρώνουν τον Πολιτισμό κυριαρχούν.
Το παρήγορο είναι πως υπάρχουν εστίες αντίστασης κι αυτές προσπαθώ –στον βαθμό που ανακαλύπτω και μπορώ– να τις προβάλλω.
Συχνά έχω το συναίσθημα πως η Εξουσία απέναντί μας είναι πανίσχυρη κι εμείς ματαίως πασχίζουμε.
Μετά θυμάμαι πόσο ξεροκέφαλος είμαι, συλλογίζομαι την «απαισιοδοξία της σκέψης και την αισιοδοξία της βούλησης», παίρνω φόρα και… βαράω μια κουτουλιά στον τοίχο.
Αυτή είναι η 429η φορά!
