Στις 8 Σεπτεμβρίου, έξι ερευνητές (David Vine, Cala Coffman, Katalina Khoury, Madison Lovasz, Helen Bush, Rachel Leduc, Jennifer Walkup) του Brown University και του Boston University δημοσίευσαν με τίτλο «Δημιουργώντας πρόσφυγες: Εκτοπισμός που προκλήθηκε από τους πολέμους των ΗΠΑ μετά την 9/11» μία μελέτη για τους ανθρώπους που ξεριζώθηκαν από τα σπίτια και τις πατρίδες τους εξαιτίας των βίαιων πολέμων που προκάλεσαν ή συμμετείχαν οι ΗΠΑ μετά το 2001. Τα συμπεράσματα είναι συγκλονιστικά, αποκαλυπτικά και εξοργιστικά. Οι πιο συντηρητικές εκτιμήσεις αποδεικνύουν ότι οι Αμερικάνοι ευθύνονται για τον εκτοπισμό τουλάχιστον 37 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ανθρώπων μόνο μέσα στην τελευταία εικοσαετία. Το «τουλάχιστον» αξίζει ιδιαίτερης προσοχής γιατί υποδηλώνει την ύπαρξη και άλλων εκτοπισμένων, από άλλους πολέμους, πιο «αφανείς», στους οποίους εμπλέκονται οι ΗΠΑ, ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό των εκτοπισμένων στα 59 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ! Οι πρόσφυγες στη Μόρια είναι μόλις μια σταγόνα!
Να σημειωθεί δε ότι στους αριθμούς αυτούς δεν συμπεριλαμβάνονται εκείνοι που σκοτώθηκαν σ’ αυτούς τους πολέμους. «Αυτός ο αριθμός είναι μεγαλύτερος από κάθε άλλο αριθμό εκτοπισμένων εξ αιτίας οποιουδήποτε άλλου πολέμου από την αρχή του 20ου αιώνα, πλην του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Χαρακτηριστικό του δε είναι ότι απ’ αυτούς τους πρόσφυγες για τους οποίους άμεσα ευθύνονται, οι ΗΠΑ δέχτηκαν μόνο μερικές εκατοντάδες στο έδαφός τους. Η πλειονότητα των προσφύγων κατέφυγε σε γειτονικές χώρες στις οποίες σημαντικός αριθμός παραμένει μέχρι σήμερα.» Και για όσους γύρισαν, οι ερευνητές επισημαίνουν ότι «η επιστροφή δεν εξαλείφει το τραύμα του ξεριζώματος ούτε σημαίνει ότι οι εκτοπισθέντες γύρισαν στα δικά τους σπίτια ή σε μια ασφαλή ζωή».
Από τον Σεπτέμβρη του 2001, που πραγματοποιήθηκαν οι επιθέσεις στους δίδυμους πύργους, οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις συμμετείχαν σε πολεμικές δράσεις σε 24 χώρες! «Η καταστροφή που προκλήθηκε από τις πολεμικές επιχειρήσεις σε αυτές τις χώρες είναι ανυπολόγιστη για τους πολίτες και τους μαχητές, για το στρατιωτικό προσωπικό των ΗΠΑ και τα μέλη των οικογενειών τους και για ολόκληρες κοινωνίες. Οι θάνατοι και οι τραυματισμοί ανέρχονται σε εκατομμύρια.»«Εκατομμύρια άνθρωποι έφυγαν για να αποφύγουν τα αεροπορικά χτυπήματα, τους βομβαρδισμούς, τις βολές του πυροβολικού, τις επιθέσεις με ντρόουνς, τις ένοπλες συγκρούσεις και τους βιασμούς. Οι άνθρωποι έφυγαν επειδή καταστράφηκαν τα σπίτια τους, οι συνοικίες τους, τα νοσοκομεία, τα σχολεία, οι δουλειές τους, οι πηγές τροφίμων και νερού.»
Η έρευνα αυτή επικεντρώνεται σε πολεμικές επιχειρήσεις στις οποίες οι Αμερικάνοι είχαν αισθητή συμμετοχή και σε πολέμους που ευθύνονται για την πρόκλησή τους. Σε πολέμους μεταξύ κρατών ή με εμφύλιο χαρακτήρα, τους οποίους οι Αμερικάνοι υποθάλψανε και συμβάλανε καθοριστικά στην ενίσχυση και επέκτασή τους, όπως στη Συρία και σε πολέμους που συμμετέχουν ενεργά με στρατιωτικούς συμβούλους και προσωπικό, εναέριους βομβαρδισμούς, προμήθεια οπλικών συστημάτων κ.λπ. όπως στην Υεμένη, τη Σομαλία και τις Φιλιππίνες. Στην έρευνα υπολογίζονται μόνο οι αναγνωρισμένοι από διεθνείς οργανισμούς ως πρόσφυγες και επισημαίνεται ότι σε ορισμένες περιπτώσεις οι μη αναγνωρισμένοι μπορεί να είναι εξίσου πολλοί με τους καταγεγραμμένους.
Επίσης, δεν συμπεριλαμβάνονται οι πρόσφυγες πολέμων στους οποίους οι Αμερικάνοι λειτουργούν βοηθητικά, «με παροχή όπλων, εκπαιδευτών, μέσων επικοινωνίας και παρακολούθησης, βομβαρδισμούς με τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη κ.λπ.». όπως π.χ. στις χώρες Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Μπουρκίνα Φάσο, Μάλι, Νίγηρας, Τσαντ, Καμερούν, Κένυα, Μαυριτανία, Δημοκρατία του Κονγκό κ.λπ.
Στο όνομα της τρομοκρατίας
Οι Αμερικάνοι λάνσαραν και χρησιμοποίησαν κατά βούληση τον όρο «τρομοκρατία» για να δικαιολογήσουν τις επεμβάσεις και καταστροφές που αυτές προκαλούν.Τα 37 εκατομμύρια των προσφύγων προέρχονται από οκτώ πολέμους. Για να γίνει αντιληπτό συγκριτικά το μέγεθος αυτού του αριθμού, στη μελέτη αναφέρεται ότι «είναι σαν να μετακινείς όλους τους κατοίκους της πολιτείας της Καλιφόρνια ή όλους τους κατοίκους του Τέξας και της Βιρτζίνια μαζί. Αυτό το πλήθος είναι τόσο μεγάλο όσο όλος ο πληθυσμός του Καναδά.» Εν ολίγοις, ο ρόλος των ΗΠΑ στην αύξηση του αριθμού των προσφύγων πολέμου σε όλο τον κόσμο, από τα 41 εκατομμύρια το 2010 στα 79,5 εκ. το 2019, είναι ο πλέον καθοριστικός.
Συρία
Επειδή στη Συρία αναμίχθηκαν η συριακή κυβέρνηση, η εντόπια επαναστατική αντιπολίτευση, ξένοι μαχητές και μισθοφόροι, Ρώσοι, Τούρκοι κ.λπ., οι ερευνητές κατάφεραν να προσδιορίσουν τον αριθμό των προσφύγων από τις πέντε επαρχίες που μετά το 2014 επιχειρούσαν οι αμερικανικές δυνάμεις. Συνολικά, ο μισός πληθυσμός της χώρας, περίπου 13,3 εκατ. άτομα, αναγκάστηκε να μετακινηθεί είτε προς άλλες χώρες είτε προς άλλες περιοχές της Συρίας.
«Στις διακεκριμένες περιπτώσεις εκτοπισμού εντάσσεται η μάχη υπό την ηγεσία των ΗΠΑ να καταληφθεί η Ράκα που την κατείχε το Ισλαμικό Κράτος, με αποτέλεσμα να ξεριζωθούν από την πόλη 470.000 κάτοικοι. Μεγάλο μέρος της πόλης καταστράφηκε. Πάνω από 1.600 κάτοικοι σκοτώθηκαν εξαιτίας των συγκρούσεων∙ χιλιάδες τραυματίστηκαν. Τέλη 2019, η απότομη μετάθεση των αμερικανικών δυνάμεων στη βορειοανατολική Συρία επέτρεψε στον τούρκικο στρατό να εξαπολύσει μια απειλούμενη επίθεση εναντίον των κουρδικών δυνάμεων που πριν είχαν συμμαχήσει με τον αμερικάνικο στρατό.» Βεβαίως, οι Αμερικάνοι ήξεραν ότι πρόθεση των Τούρκων ήταν να εκδιώξουν τους Κούρδους από τις εστίες τους, αλλά προτίμησαν να διασφαλίσουν τον έλεγχο των πετρελαιοπηγών. 237.900 Κούρδοι αναγκάστηκαν να εκτοπιστούν ως πρόσφυγες.
Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι αναφορικά με τον αριθμό των 7,1 εκατ. Σύριων είναι «ιδιαίτερα συντηρητικοί στις εκτιμήσεις τους για τους εκτοπισμούς που συνδέονται με την αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή στο συριακό εμφύλιο πόλεμο».
Αφγανιστάν
Όταν αποσύρθηκαν οι Σοβιετικοί, απογοητευμένοι από την αποτυχία τους να αντιμετωπίσουν τους Ταλιμπάν που χρηματοδοτούνταν από τις ΗΠΑ, οι πρόσφυγες ξαναγύρισαν στα σπίτια τους, αλλά όχι για πολύ. Από την εισβολή των Αμερικάνων και μετά άλλα 5,3 εκατομμύρια πρόσφυγες προστέθηκαν σ’ αυτούς που δεν είχαν τη δυνατότητα να επιστρέψουν, περίπου τρία εκατομμύρια ψυχές διασκορπισμένες σε διάφορες περιοχές της χώρας, ή στα γύρω κράτη, κυρίως στο Πακιστάν που έχει άλλα τρία εκατομμύρια ανέστιους Αφγανούς, αλλά και στο Ιράν που ακόμα φιλοξενεί αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες. Να σημειωθεί ότι συχνά οι εσωτερικές συρράξεις στις χώρες που τους φιλοξενούν ή οι αντιδράσεις των ντόπιων κατοίκων, αναγκάζουν πολλούς απ’ αυτούς να γυρίσουν στο Αφγανιστάν όπου η κατάσταση παραμένει εύφλεκτη και ανασφαλής.
Πακιστάν
Η εισβολή των Αμερικάνων στο Αφγανιστάν, με δεδομένο ότι στις αχανείς αυτές περιοχές οι περισσότεροι κάτοικοι είναι ομόδοξοι και ομόφυλοι, με κοινούς πολιτισμούς και δεν χωρίζονται από σύνορα με φράκτες, διέσπειρε τον πόλεμο, εμπλέκοντας τοπικές κοινωνίες στο Πακιστάν, αλλά και το μιλιταριστικό καθεστώς, με αποτέλεσμα όχι μόνο να επεκταθεί το πολεμικό πεδίο, αλλά και να αυξηθούν οι πρόσφυγες. Με τους συνεχείς βομβαρδισμούς κατά αμάχων από τα αμερικανικά ντρόουνς και τις επιχειρήσεις του πακιστανικού στρατού, 3.760.000 κάτοικοι του βορειοδυτικού τμήματος της χώρας υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τα χωριά και τα σπίτια τους και να μετακινηθούν βίαια προς άλλες γειτονικές χώρες και σε άλλες περιοχές του Πακιστάν.
Υεμένη
To 2002, η CIA άρχισε να βομβαρδίζει με τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη τους αντιπάλους της κυβέρνησης της Υεμένης. «Μέχρι το 2019, πραγματοποίησαν 336 επιβεβαιωμένα χτυπήματα, σκοτώνοντας μεταξύ 1.020 και 1.389 πολιτών, συμπεριλαμβανομένων παιδιών, πλέον των μαχητών.»
«Το 2015, η Σαουδική Αραβία, με την υποστήριξη των ΗΠΑ και ενός συνασπισμού τοπικών και ευρωπαϊκών δυνάμεων, εισέβαλε στην Υεμένη για να ανατρέψει τους Χούτις, που κατηγορούνται ότι υποστηρίζονται από το Ιράν. Ο αμερικάνικος στρατός χρησιμοποιεί της βάσεις που διαθέτει στην ευρύτερη περιφέρεια παρέχοντας καύσιμα, όπλα, πληροφορίες και άλλη βοήθεια στους Σαουδάραβες στρατιωτικούς και τους συμμάχους τους.» «Σύμφωνα με την Υπηρεσία Συντονισμού των Ανθρωπιστικών Υποθέσεων (OCHA) του ΟΗΕ περίπου 250.000 πολίτες της Υεμένης έχουν πεθάνει από το 2015, 100 χιλιάδες από τις συγκρούσεις και 130 χιλιάδες από πείνα και αρρώστιες… 14 εκατ. άνθρωποι απειλούνται από λιμό.» Όπως γράφτηκε στην εφημερίδα The New York Times «ο υποστηριζόμενος από τις ΗΠΑ πόλεμος που διεξάγουν οι Σαουδάραβες έχει μετατρέψει την Υεμένη σε χερσότοπο.» Η αδυναμία να περάσουν σε άλλη χώρα λόγω της γεωγραφικής θέσης της Υεμένης, ανάγκασε 4,4 εκατ. πρόσφυγες να καταφύγουν σε περιοχές όσο πιο μακριά γίνεται από τα πεδία των πολεμικών συγκρούσεων. Μόνο μέσα στο 2019, ξεσπιτώθηκαν άλλες 400 χιλιάδες άνθρωποι.
Σομαλία
Σύμφωνα με το «Νορβηγικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες» δεν υπάρχει Σομαλός που να μην έχει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του εκτοπισθεί λόγω βίας. Οι Αμερικάνοι από τη δεκαετία του 1990 είχαν στείλει στη Σομαλία για «ανθρωπιστικούς λόγους»25.000 στρατιώτες, που αναγκάστηκαν να αποσυρθούν όταν συνάντησαν μεγάλη αντίσταση και είχαν πολλά θύματα στο Μογκαντίσου το 1993. Ο πρόεδρος Μπους, μην μπορώντας πια να επικαλεσθεί ως εχθρό τη Σοβιετική Ένωση, πρόσθεσε τη Σομαλία στο χάρτη της «τρομοκρατίας» που απειλούσε την Αμερική (!) και από το 2002 οι Αμερικάνοι έφτιαξαν πέντε στρατιωτικές βάσεις και μια βάση της CIA για να μπορούν μακριά από τα μάτια του κόσμου να δολοφονούν όσους αρνούνται να υποταχθούν στα σχέδια τους για τον έλεγχο της Αφρικής. Είναι άγνωστος ο μεγάλος αριθμός των δολοφονηθέντων Σομαλών από τους Αμερικάνους και τους συμμάχους τους. Το 2006, το καθεστώς της Αιθιοπίας, με την παρότρυνση και βοήθεια του αμερικάνικου στρατού και της CIA εισέβαλε στη Σομαλία. Οι συνεχείς επιδρομές των Αμερικάνων και των συμμάχων τους επιτείνανε την ανθρωπιστική κρίση, με αποτέλεσμα οι συνέπειες της ξηρασίας και των πλημμυρών να είναι επαχθέστερες για ένα λαό που ζει στη φτώχεια. Έτσι, πέρα από εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που εξοντώθηκαν από την πείνα , και με τους αμερικάνικους βομβαρδισμούς να συνεχίζονται, στα τέλη του 2019, περίπου 4,2 εκατομμύρια Σομαλοί είχαν ξεριζωθεί από τις εστίες του αναζητώντας καταφύγιο στην Κένυα, την Αιθιοπία, την Υεμένη, την Ουγκάντα, το Τζιμπουτί και τη Νότια Αφρική. Μικροί αριθμοί προσφύγων έφτασαν ως τη Γερμανία και τη Σουηδία, ενώ οι ΗΠΑ δέχτηκαν μερικές χιλιάδες Σομαλούς στο πλαίσιο της εδραίωσης της παρουσίας τους στην αφρικανική ήπειρο.
Φιλιππίνες
Επειδή το Σύνταγμα των Φιλιππίνων απαγορεύει την εγκατάσταση ξένων στρατιωτικών βάσεων στο έδαφος της χώρας, υπεγράφη το 1998 μια συμφωνία μεταξύ των δύο κυβερνήσεων για την παρουσία «επισκεπτών στρατιωτικών δυνάμεων» βάσει της οποίας οι ΗΠΑ δημιούργησαν πέντε μυστικούς στρατιωτικούς σταθμούς απ’ όπου έκτοτε συνεργούν με τον στρατό των Φιλιππίνων ή δρουν αυτόνομα εναντίον κάθε λαϊκής αντίστασης. Από το 2002, χαρακτήρισαν «τρομοκρατικό» κάθε κίνημα και παίρνουν ενεργό μέρος στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις που πραγματοποιούν οι κυβερνήσεις των Φιλιππίνων. Από τις πιο χαρακτηριστικές, και πιο γενοκτονικές, είναι η επιδρομή στην πόλη Μαράουι που βομβαρδίστηκε ανελέητα το 2017 και ερειπώθηκε ολοσχερώς προκειμένου να εξολοθρευτούν οι μαχητές του Abu Sayyaf. Όπως έκαναν οι Αμερικάνοι στη Φαλούτζα και σε άλλες πόλεις του Ιράκ και του Αφγανιστάν. Και μόνο απ’ αυτή την ισοπέδωση, 360.000 άνθρωποι αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν και να διασκορπιστούν σε άλλες περιοχές για να γλυτώσουν.
Ιράκ
Οι Αμερικάνοι ξέχασαν πολύ γρήγορα ότι ο Ιρακινός δικτάτορας είχε εξαπολύσει πόλεμο κατά του Ιράν με τις ευλογίες και τη στήριξή τους, που πληρώθηκε από τους αντιμαχόμενους λαούς με ένα εκατομμύριο νεκρούς. Το 1990, οι Αμερικάνοι υπό τον Μπους τον πρεσβύτερο αφού παγίδεψαν τον Σαντάμ Χουσεΐν προτρέποντάς τον να εισβάλει στο Κουβέιτ, συνέτριψαν το στρατό του και τον αποδυνάμωσαν. Αλλά το σχέδιο ολοκληρώθηκε το 2003 με την κατάληψη και πλήρη διάλυση του Ιράκ, χωρίς οι Ιρακινοί να έχουν αναμιχθεί σε οποιαδήποτε ενέργεια κατά των ΗΠΑ ή των συμμάχων τους. Με πρόσχημα τον πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας» οι Αμερικάνοι εφάρμοζαν την πολιτική της καταστροφής όλων των ανεξάρτητων κρατών στην ευρύτερη της Μέσης Ανατολής περιοχή. Επί τρεις δεκαετίες, οι Ιρακινοί βιώνουν αυτή την καταστροφή που βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη. Ήδη από τον πρώτο αμερικανικό πόλεμο 1,25 εκατ. άνθρωποι είχαν φύγει άρον-άρον από το Ιράκ και περίπου άλλα δύο εκατομμύρια είχαν διασκορπιστεί στη χώρα. «Οι συνθήκες χειροτέρεψαν σημαντικά μετά την εισβολή των ΗΠΑ και την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν το 2003. Η πλατιά ένοπλη αντίσταση στην κατοχή εξελίχθηκε σε ένα εμφύλιο πόλεμο. Εκατομμύρια άνθρωποι απομακρύνονταν από τη βία. Οι πλούσιες ελίτ ήταν από τις πρώτες που αναχώρησαν. Επαγγελματίες της μεσαίας τάξης, γιατροί, μηχανικοί και εκπαιδευτικοί που αποτελούσαν τη σπονδυλική στήλη της χώρας» ακολούθησαν με αποτέλεσμα την αποδόμηση της κοινωνίας. «Μέχρι το 2007, το 40% των επαγγελματιών και οι μισοί γιατροί είχαν φύγει από το Ιράκ (μαχητές διαφόρων ειδών δολοφόνησαν περίπου δύο χιλιάδες γιατρούς και απήγαγαν εκατοντάδες άλλους).» Πάνω από 4,7 εκατ. άτομα είχαν γίνει πρόσφυγες. «Αρχίζοντας από το 2014, το Ισλαμικό Κράτος καταλάμβανε μεγάλες περιοχές στο Ιράκ (και τη Συρία). Η κατάληψη της γης και ο επακόλουθος πόλεμος που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ κατά του Ισλαμικού Κράτους εκτόπισε εκατομμύρια άτομα.» Μόνο το 2014, έγιναν 2,2 εκατομμύρια εκτοπισμοί.
Λιβύη
«Αραβική Άνοιξη» την ονόμασαν στο πλαίσιο του εξωραϊστικού τους μάρκετινγκ για τις ανατροπές μη αρεστών στη Δύση καθεστώτων, η οποία όμως εξελίχτηκε σε ένα Μαύρο Εφιάλτη για μια αραβική κοινωνία η οποία δεν ήταν η ιδανική πολιτεία, αλλά σε σύγκριση με τις 54 χώρες της Αφρικής είχε τις μικρότερες ανισότητες, με δημόσιο σύστημα υγείας, με υψηλό επίπεδο αλφαβητισμού, χωρίς ανεργία, ανεξίθρησκη, σε κατάσταση μακρόχρονης ειρήνης με τους γείτονες, με ισότητα ανδρών και γυναικών και εθνικά ανεξάρτητο κράτος χωρίς ξένα στρατεύματα στο έδαφός του. Σήμερα, η Λιβύη υπάρχει μόνο στους παλιούς χάρτες, γιατί ουσιαστικά δεν υφίσταται και, έχοντας μοιράσει την εύνοια τους σε δύο αντιμαχόμενους πολέμαρχους, οι Δυτικοί είναι απολύτως ικανοποιημένοι από το έργο της διάλυσή της, με τα βομβαρδιστικά και τους μισθοφόρους τους ∙ από τους Γάλλους, τους Βρετανούς και τους Αμερικάνους ως τους Καναδούς και τους σεΐχηδες του Κατάρ.
«Η βία αυξήθηκε ως επακόλουθο της ξένης στρατιωτικής επέμβασης και η χώρα βυθίστηκε σε εμφύλιο πόλεμο με “μυριάδες πολιτοφυλακές” και μια αυξανόμενη παρουσία του Ισλαμικού Κράτους. Ο υπότιτλος μιας έκθεσης του “Κέντρου Παρακολούθησης του Εσωτερικού Εκτοπισμού” (IDMC)συνοψίζει τι συνέβη: “Η κατάρρευση του Κράτους Πυροδοτεί τον Μαζικό Εκτοπισμό ”.» Πάνω από το 8% του πληθυσμού άλλαξε υπό συνθήκες βίας τον τόπο εγκατάστασής του. Επίσης, «παράπλευρες απώλειες» θεωρούνται οι διωγμοί σε βάρος των σκουρόχρωμων μεταναστών που εργάζονταν στη Λιβύη, προερχομένων από τη Δυτική και την υποσαχάρια Αφρική που είχαν βρει φιλόξενο περιβάλλον από το προηγούμενο καθεστώς. Στο χάος που επικράτησε από την εποχή της ανατροπής και του σφαγιασμού του Καντάφι, αυτοί οι εργαζόμενοι έπεσαν θύματα «βίας, ρατσισμού και εκδίωξης… 50.000 απ’ αυτούς διέφυγαν στο εξωτερικό. Στα χρόνια που ακολούθησαν , η βία και η αστάθεια στη Λιβύη, μετατρέψανε τη χώρα σε κέντρο εμπορίου ανθρώπων (trafficking) και κύριου σημείου για την αναχώρηση μεταναστών που προσπαθούν να διασχίσουν τη Μεσόγειο Θάλασσα προς την Ευρώπη». Φέτος, η κατάσταση έχει χειροτερεύσει λόγω της έντασης των συγκρούσεων «μεταξύ του Εθνικού Στρατού της Λιβύης και της υποστηριζόμενης από τον ΟΗΕ Κυβέρνησης Εθνικής Συμφωνίας. Και οι δύο πλευρές στηρίζονται από ξένες δυνάμεις, που συμπεριλαμβάνουν τη Ρωσία και την Τουρκία, αντίστοιχα, σε ένα πλήρη πόλεμο δι’ αντιπροσώπων.» Νέες συγκρούσεις, νέες μετακινήσεις πληθυσμών, νέοι πρόσφυγες. «Το 2019, σύμφωνα με το IDMC το 97% των Λίβυων εκτοπισμένων παλεύει για να διασφαλίσει τις βασικές του ανάγκες, το 17% δύσκολα εξασφαλίζει τη διατροφή του (το 53% στην πρωτεύουσα, την Τρίπολη) και το 46% δεν έχει καθόλου πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας.»
Αυτό είναι το κατασκεύασμα των Δυτικών μητροπόλεων, που ισχυρίζονται ότι έπρεπε να ανατρέψουν τον Καντάφι γιατί έβλαπτε το λαό της Λιβύης! Έναν ολόκληρο λαό που οι πολιτισμένοι της Δύσης τον έστειλαν σούμπιτο στην πραγματική Κόλαση!
Πέρα από τα νούμερα…
Πέρα από τους αριθμούς, όπως υπογραμμίζουν και οι συντάκτες της έκθεσης, είναι πάρα πολύ δύσκολο να αντιληφθούμε το μέγεθος και την ποιότητα της συμφοράς για τον κάθε άνθρωπο που γίνεται πρόσφυγας. Πώς φεύγει, τι απώλειες έχει, πώς μετακινείται, τι κινδύνους αντιμετωπίζει, που καταλήγει και ποιες υλικές συνθήκες βρίσκει, πόσο διαρκεί ο ξεριζωμός, πόση βία υφίσταται σε όλα τα στάδια, τι αντοχές έχει, σε τι ελπίζει και ποια εξέλιξη έχει η ζωή του εφεξής. Χώρες καταστρέφονται, πολιτισμοί εξαφανίζονται, νοικοκυριά ρημάζονται, ανθρώπινες σχέσεις διαλύονται, άνθρωποι σκοτώνονται, παιδιά ορφανεύουν, γυναίκες κακοποιούνται, ηλικιωμένοι αρρωσταίνουν, ανάπηροι ταλαιπωρούνται, κυκλώματα τους εκμεταλλεύονται και νέοι πόλεμοι τους απειλούν. Το ατομικό δράμα της προσφυγιάς είναι ασύλληπτο εάν δεν το ζήσεις. Κι όλα αυτά δεν υπολογίζονται από τα οργανωμένα συμφέρονται που υποκινούν και επιχειρούν τους πολέμους. Η «λογική» τους είναι από τη φύση τους απάνθρωπη. Αλλά είναι εμφανές και ένα άλλο σημάδι της παρακμής: οι διανοούμενοι και οι καλλιτέχνες της Δύσης, οι δημοκράτες, οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι συγγραφείς και οι εκπαιδευτικοί, δεν συγκινούνται αρκετά για να ξεσηκωθούν οργισμένοι ενάντια σ’ αυτά τα εγκλήματα!
