Πάνος Σκουρλέτης, γραμματέας ΣΥΡΙΖΑ:
Κλείνει, εκ των πραγμάτων, ο κύκλος της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ και τυπικά. Φαντάζομαι όλοι μας αντιλαμβανόμαστε ότι με την ολοκλήρωση του προγράμματος δημιουργούνται νέα δεδομένα. Αυτή η νέα πραγματικότητα διαμορφώνει ένα καινούργιο έδαφος πάνω στο οποίο θα αναπτυχθούν και νέες συγκλίσεις. Ένα έδαφος το οποίο θα χαρακτηρίζεται, πια, από την προγραμματική αντιπαράθεση ανάμεσα στον προοδευτικό, τον αριστερό πόλο και τον νεοφιλελεύθερο πόλο. Είναι κάτι το οποίο τέμνει πια όλες τις αντιθέσεις που θα ζήσουμε το επόμενο διάστημα και εκεί πλέον θεωρώ ότι θα διαμορφωθεί μια μεγαλύτερη –να δανειστώ τον όρο– κανονικότητα για την πολιτική αντιπαράθεση.
Λούκα Κατσέλη, πρώην υπουργός:
Το 2019 θα αποτελέσει έτος μετάβασης προς έναν νέο διπολισμό που θα μορφοποιηθεί τα επόμενα χρόνια: μιας νέας συντηρητικής συμπαράταξης, αποτελούμενης από δεξιά και νεοφιλελεύθερα άτομα, κινήματα και πολιτικά κόμματα, και μιας νέας προοδευτικής συμπαράταξης, αποτελούμενης από δημοκράτες σοσιαλιστές, οικολόγους και αριστερούς.
Χριστόφορος Βερναρδάκης, υπουργός:
Σήμερα δημιουργούνται συνθήκες για τη διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού δίπολου. Τις άκρες αυτού του δίπολου θα καταλαμβάνουν αφ’ ενός οι προοδευτικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας, με τον ΣΥΡΙΖΑ, με συλλογικότητες της Αριστεράς, με σοσιαλδημοκράτες και σοσιαλιστές, με προοδευτικούς δημοκράτες, με όλη την Αριστερά, ακόμα και με συντηρητικούς πολίτες που δεν θα μπορούν να ταυτιστούν πολιτικά με τις ακροδεξιές επιλογές του χώρου πολιτικής τους προέλευσης. Στο άλλο άκρο θα συσπειρώνονται δυνάμεις της αντίδρασης, με κορμό μία μεταλλαγμένη Νέα Δημοκρατία, που θα έχει απεμπολήσει τον όποιο χαρακτήρα της λαϊκής φιλελεύθερης Δεξιάς και από συντηρητική παράταξη θα διολισθαίνει ολοένα και περισσότερο προς τα άκρα.
Λαοκράτης Βάσσης, εκπαιδευτικός – συγγραφέας:
Ο κατασκευαζόμενος τώρα νεο-διπολισμός εκτυλίσσεται εντός του στρατηγικού πλαισίου της μετανεωτερικής υποτέλειας, όπως αυτό το πλαίσιο προέκυψε απ’ τη χρεοκοπία και παγιώθηκε με τα Μνημόνια. Η δευτερεύουσα, υπ’ αυτά, αντίθεση της δεξιάς με την αντιδεξιά πολιτική, τον καθιστά κακέκτυπο διπολισμό (καρικατούρα), που πολύ δύσκολα θα μπορέσει να επικαλύψει την κυρίαρχη αντίθεση επικυρίαρχων – επικυριαρχούμενων και το συνακόλουθο μέγα δίλημμα: εθνική αξιοπρέπεια ή ευρω/δυτική υποτέλεια. Όσο, πέραν της… ανδρεΐζουσας επικοινωνιακής «χρυσόσκονης», κι αν διευκολύνουν την επικάλυψη: το παρακμιακό κλίμα, η καλλιέργεια της «μνημονιακής ειμαρμένης», τα υπόλοιπα απ’ τα παλιά αντιδεξιά αντανακλαστικά της κοινωνίας μας ή και ο ακρότατα νεοφιλελεύθερος Μητσοτακικός γόνος. Γι’ αυτό, με τη θηλιά της επικυριαρχίας στον λαιμό μας, είναι πολύ μελαγχολικές, αν μη συχνά και κωμικοτραγικές, οι σκιώδεις, στο βάθος τους, αντιπαραθέσεις Τσίπρα- Μητσοτάκη σε «σοσιαλδημοκρατική» και «νεοφιλελεύθερη βάση».
