- Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να υιοθετεί τακτικές που έχουν μείνει στην ανεκδοτολογική σφαίρα της πρόσφατης Ιστορίας («Όποιος δεν θέλει, να κατέβει από το τρένο», «έθεσε εαυτόν εκτός κινήματος» και άλλα τέτοια). Ειδικά όταν αντιμετωπίζονται, έτσι, σύντροφοι που απλώς καταθέτουν μια άποψη.
- Διαβάσαμε σε καθημερινή εφημερίδα αναφορά σε δύο μέλη της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, συνοδευόμενη από τις ιδεολογικές τους καταβολές. Θα μπορούσε να κατοχυρωθεί αυτή η νέα συνήθεια, οπότε να λέμε «γνωστό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ τσαουσεσκικής καταγωγής» ή «βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κνίτικων καταβολών» κ.λπ. Καλό ακούγεται.
- Στο ίδιο ρεπορτάζ ενημερωνόμαστε ότι σε ερώτηση της εφημερίδας αν θα τους ζητηθεί να παραιτηθούν (επειδή κατέθεσαν μια άποψη για τη διαδικασία του προγράμματος) απαντήθηκε από κύκλους του κόμματος «ουδέν σχόλιον»! Καλή ερώτηση, με πυγμή… Θα μπορούσαν, επίσης, να ερωτηθούν οι «κύκλοι» αν πρόκειται να λιθοβοληθούν τα δύο στελέχη στην Πλατεία Συντάγματος.
- Θυμάμαι παλιότερα κάποιους συντρόφους που είχαν μεγάλη ευαισθησία όταν καταπατούνταν οι κανόνες της αριστερής δημοσιογραφίας (από το tvxs, το Νέα Ελλάδα κ.λπ.) και δεν ανέχονταν καμιά αυθαιρεσία. Πολύ παλιά όμως μιλάμε, πριν από το καλοκαίρι…
- Διάβασα άρθρο του Ε. Τσακαλώτου για τις «ρίζες του οικονομικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ». Η μία που περιγράφεται είναι η μαρξιστική παράδοση, η δεύτερη, η σοσιαλδημοκρατική, η τρίτη το κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης. Επιλεκτικά η «μαρξιστική παράδοση» επικεντρώνεται στην παραγωγή, η σοσιαλδημοκρατία στην αναδιανομή του εισοδήματος, η αντιπαγκοσμιοποιητική ρίζα στην κοινωνική οικονομία. Όλα αυτά συντίθενται και βγαίνει ένα μείγμα. Δεν βλέπω τη χρησιμότητα αυτής της σύνθεσης, πιο παραγωγικό μου φαίνεται να δούμε ποια είναι τα βασικά στοιχεία που θα έκαναν το πρόγραμμα μάχιμο στην κοινωνία.
- Μετά, ο Μαρξισμός δεν είναι μόνο έμφαση στην παραγωγή, έχει κι αυτός άλλες τρεις πηγές (τουλάχιστον κατά Λένιν). Τη γερμανική φιλοσοφία, την αγγλική πολιτική οικονομία και το γαλλικό σοσιαλισμό. Οπότε, μπλέκει το πράγμα…
- Εγώ, πάντως, θα έβλεπα μια πραγματικά χρήσιμη ρίζα για το πρόγραμμά μας: Αυτά που αναδείχτηκαν από το ριζοσπαστισμό της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια: Την εναντίωση στο πολιτικό σύστημα, τα αιτήματα για πραγματική δημοκρατία, ανεξαρτησία, δικαιοσύνη… Ας δούμε αυτά πόσο μας καθορίζουν και με ποιο τρόπο έχουν σήμερα ποδηγετηθεί. Νομίζω ότι αυτό γειώνει περισσότερο τη συζήτηση.
- Να πω την αμαρτία μου, δεν με ενόχλησε η συνάντηση με τον Πάπα. Δεν θεωρώ πρόβλημα να συναντήσει οποιονδήποτε ο πρόεδρος του κόμματος. Εκείνο που θα μπορούσαμε να αποφεύγουμε είναι η «αγιοποίηση» (οξύμωρο) του κάθε φορά συνομιλητή. Διάβασα κάποιες περιγραφές σε φιλικά μέσα: Ο «Πάπας των φτωχών», η «εναντίωσή του στις τράπεζες» κ.λπ. Εντάξει, δεν είναι και καμιά κολεκτίβα το Βατικανό, μην τρελαθούμε. Μόνο και από την οικονομική πλευρά και τις τράπεζες που ελέγχει να το δει κανείς…
- Θα θυμάστε την εκστρατεία που έκανε ο Ψυχάρης και οι εφημερίδες του εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ όταν άσκησε κριτική στον σκιτσογράφο της εφημερίδας Τα Νέα που παρομοίαζε με στριπτιτζούδες, αν δεν κάνω λάθος, τη Ραχήλ Μακρή και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Δώσ’ του αφιερώματα για τη λογοκρισία και την ελευθερία του πνεύματος, πρωτοσέλιδα, δηλώσεις καλλιτεχνών. Πρόσφατα ολόκληρο πρωθυπουργικό γραφείο έβγαλε ανακοίνωση για σκίτσο που δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι, επειδή έδειχνε τον πρωθυπουργό με μια… πεσμένη μάνικα. Ακούσατε τίποτα;
- Να το πω στα ίσια, δεν ξέρω τι ρόλο βαράει ο Βαρουφάκης. Τις απόψεις του κάποιες φορές τις βρίσκω ενδιαφέρουσες, αλλά συνήθως σε αρκετά σημεία με βρίσκουν αντίθετο. Πάντως, το πνεύμα σε τελευταίο του κείμενο, δηλαδή η ανάγκη για αλήθειες περισσότερο και προετοιμασία του κόσμου για δύσκολες καταστάσεις αλλά με αξιοπρέπεια, αντί για προδιαγραφή μιας σχετικά εύκολης πορείας, έχει μια σημασία να το συζητήσουμε.
Για απόψεις ή όποια συνεισφορά στη στήλη: [email protected]
Σχόλια
