Προχθές συμπληρώθηκαν 76 χρόνια από τις 12 Οκτώβρη του 1944 και την απελευθέρωση της Αθήνας από τα ναζιστικά στρατεύματα. Αρκετοί φίλοι απορούν: «Γιατί η Ελλάδα είναι μία από τις λίγες χώρες που γιορτάζει την έναρξη ενός πολέμου (28η Οκτωβρίου) και όχι την λήξη του;» […]
Καθόλου τυχαία, ο πρώτος εορτασμός του «Όχι» διοργανώθηκε από το ΕΑΜ το 1941 στην κατεχόμενη Αθήνα. Ένα χρόνο μετά το «Όχι» του 1940, το νεοσύστατο ΕΑΜ επιλέγει να καλέσει σε αντίσταση το λαό ανακαλώντας την πλούσια λαϊκή συλλογική μνήμη: «Όχι» στον Μουσολίνι, Αλβανικό Έπος, παλλαϊκή αντίσταση και ξεσηκωμός. Κάπως έτσι καθιερώθηκε ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου.
Αλλά ο δεσμός των Ελλήνων με το «Όχι» της 28ης Οκτωβρίου είναι ακόμα πιο βαθύς και έχει μία διάσταση υπαρξιακή. Για τον δυτικό κόσμο και τους απανταχού τεχνοκράτες, που έχουν μάθει να αποτιμούν τα πράγματα με όρους ορθολογικούς και οικονομίστικους, σημασία έχει αποκλειστικά το αποτέλεσμα. 1-0, 2-1, αυτός έχασε, αυτός κέρδισε και πάμε παρακάτω.
Όμως, για τον ελληνικό λαό, όπως και για κάθε μαρτυρικό λαό αυτής της οικουμένης, το αποτέλεσμα της μάχης έχει σχετική αξία ενώ η απόφαση για αντίσταση, η απόφαση να ριχτείς στη μάχη έχει αξία απόλυτη. Με άλλα λόγια, ποιo το νόημα της σωτηρίας άμα δεν σώθηκες από μόνος σου; Άμα σε έσωσαν άλλοι; Άμα την κρίσιμη στιγμή το έβαλες στα πόδια; Τι σημασία έχει το τελικό αποτέλεσμα άμα τη στιγμή που σου χτύπησε η Ιστορία την πόρτα εσύ χέστηκες επάνω σου και γονάτισες εκλιπαρώντας;
Η 12η Οκτωβρίου του 1944 είναι μία πολύ σημαντική μέρα. Ο ελληνικός λαός, όμως, γνωρίζει πολύ καλά ότι μετά τις 12 Οκτώβρη, τον τόπο συνέχισαν να τον λυμαίνονται οι ταγματασφαλίτες και οι συνεργάτες τον ναζί. Απελευθέρωση δεν ήρθε ποτέ. Και πώς να έρθει αφού μετά την αποχώρηση των Γερμανών η Ελλάδα συνέχισε να είναι υπό εγγλέζικη ή αμερικάνικη ή ευρωπαϊκή εσχάτως κατοχή; Αντίθετα, το «Όχι», η απόφαση να σηκώσεις ανάστημα απέναντι σε έναν υπέρτερο αντίπαλο, είναι διαχρονικό, δεν σβήνει ποτέ. Το έχεις βαθιά μέσα σου σαν κρυμμένο φυλαχτό που περιμένει να ξαναβγεί στην επιφάνεια όταν το απαιτήσουν οι συνθήκες. […]
Μανώλης Μούστος
(απόσπασμα από ανάρτηση στο fb)
