Αναγκαία όσο ποτέ μια νέα ενότητα. Του Νίκου Ταυρή.
Έχουν περάσει ήδη 10 χρόνια από τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις στη Γένοβα της Ιταλίας ενάντια στο G8, κατά τη συνάντηση των ηγετών των 8 πλουσιοτέρων χωρών (ΗΠΑ, Καναδάς, Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία, Ιαπωνία, Αγγλία, Ρωσία). Οι κινητοποιήσεις σημαδεύτηκαν από την εν ψυχρώ δολοφονία του διαδηλωτή Κάρλο Τζουλιάνι από τις ιταλικές δυνάμεις καταστολής. Μετά τις κινητοποιήσεις στη Γένοβα οι «ισχυροί» του κόσμου άρχισαν να πραγματοποιούν τις συναντήσεις τους σε νησιά, σε βουνά ή σε οχυρωμένα θέρετρα, ώστε να αποφύγουν τους ενοχλητικούς πλέον διαδηλωτές.
Το 2001 ήταν μια χρονιά που φάνηκε ότι κάτι αλλάζει στο παγκόσμιο κίνημα. Είχε προηγηθεί η «μάχη» του Σιατλ τον Νοέμβριο του 1999, το πρώτο μαζικό ξέσπασμα αντίστασης ενάντια στους παγκόσμιους οικονομικούς οργανισμούς και πιο συγκεκριμένα ενάντια στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και οι κινητοποιήσεις σε Ουάσιγκτον (Γενάρης 2000), Νταβός (Φλεβάρης 2000), Μπανγκόγκ (Φλεβάρης 2000), Λισαβόνα (Μάρτης 2000), Μελβούρνη (Σεπτέμβρης 2000), Πράγα (Σεπτέμβρης 2000), Νίκαια (Δεκέμβρης 2000), Πόρτο Αλέγκρε (Φλεβάρης 2001), Κεμπέκ (Απρίλης 2001) και Γκέτεμποργκ (Ιούνης 2001). Μετά τη Γένοβα υπήρξε ένα ακόμα πολύ σημαντικό γεγονός, η εξέγερση του αργεντίνικου λαού τον Δεκέμβριο του 2001.
Σε αυτό το πλαίσιο θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Γένοβα αποτέλεσε μια σημαντική καμπή στο παγκόσμιο κίνημα. Και αυτό για τρεις λόγους. Πρώτον, γιατί συνέβαλλε τα μέγιστα στην απονομιμοποίηση των παγκόσμιων οργανισμών καταλήστευσης στα μάτια ολόκληρου του πλανήτη. Δεύτερον, γιατί έδειξε ότι οι «ισχυροί» δεν είναι παρά τίγρεις από χαρτί όταν έχουν απέναντι τους τις μάζες και τρίτον, γιατί έθεσε τις βάσεις για μια νέα μορφή οργάνωσης και συντονισμού στην ευρωπαϊκή ήπειρο, αυτή των κοινωνικών φόρουμ.
Το ζήτημα του συντονισμού και της οργάνωσης μεταξύ των δυνάμεων που αντιπάλευαν την ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση ήταν ένα μεγάλο κεφάλαιο που άνοιξε στο ευρωπαϊκό κίνημα αντίστασης. Προέκυψαν νέες μορφές ενότητας που όχι μόνο διοργάνωσαν σημαντικής έκτασης κινηματικά γεγονότα, όπως το 1ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ της Φλωρεντίας, το 4ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ της Αθήνας και οι κινητοποιήσεις ενάντια στο G8 στην Γερμανία, αλλά αποτέλεσαν και τη βάση συνεύρεσης πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς που αργότερα μετεξελίχτηκαν σε μετωπικά πολιτικά σχήματα. Το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, οι κινητοποιήσεις ενάντια στη Σύνοδο της Ε.Ε. τον Ιούνη του 2003 και η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα με πολλά θετικά στοιχεία – χωρίς να παραβλέπουμε και τα όποια αρνητικά. Αλλού βέβαια τέτοια εγχειρήματα χρησιμοποιήθηκαν αποκλειστικά για κυβερνητικές φιλοδοξίες, π.χ. στην Ιταλία, και απέτυχαν οικτρά σε όλα τα επίπεδα.
Δέκα χρόνια μετά, η αναγκαιότητα του συντονισμού και μια νέας ενότητας των δυνάμεων που πλέον αντιπαλεύουν την καπιταλιστική κρίση είναι πασιφανής. Η ανάγκη της ενότητας που θα βάζει στο επίκεντρο τον πολιτικό αγώνα εναντίον κυβερνήσεων-υπηρετών του ιμπεριαλισμού καθίσταται αναγκαίος στόχος. Οι πλατείες της Ευρώπης και οι εξεγέρσεις του Αραβικού κόσμου προχωράνε δειλά-δειλά σε αυτόν το δρόμο. Όμως απομένουν πολλά να γίνουν τόσο σε διεθνές, όσο και σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο. Οι εχθροί δεν έχουν αλλάξει, άλλωστε. Το ΔΝΤ, η Ε.Ε. και η ΕΚΤ δεν αλωνίζουν μόνο στην Ελλάδα.
Από την άλλη, ο νέος ριζοσπαστισμός δεν αναπτύσσεται μόνο εδώ, αλλά σε μια σειρά από χώρες. Αυτά τα δύο στοιχεία μαζί με το γεγονός ότι η επίθεση στα δικαιώματα των λαών, με αφορμή την κρίση, έχει πάρει πρωτοφανέρωτες διαστάσεις και γυρνάει τις κοινωνίες αιώνες πίσω, αποτελούν το υπόστρωμα πάνω στο οποίο μπορούν να αναπτυχθούν οι νέες μορφές συντονισμού τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο.
Μένει να οριστούν οι νέες γραμμές σύγκρουσης, οι νέες αιχμές και τα νέα περιεχόμενα, ο νέος τρόπος συντονισμού και ενότητας. Ας μην αργούμε άλλο…
Το 2001 ήταν μια χρονιά που φάνηκε ότι κάτι αλλάζει στο παγκόσμιο κίνημα. Είχε προηγηθεί η «μάχη» του Σιατλ τον Νοέμβριο του 1999, το πρώτο μαζικό ξέσπασμα αντίστασης ενάντια στους παγκόσμιους οικονομικούς οργανισμούς και πιο συγκεκριμένα ενάντια στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και οι κινητοποιήσεις σε Ουάσιγκτον (Γενάρης 2000), Νταβός (Φλεβάρης 2000), Μπανγκόγκ (Φλεβάρης 2000), Λισαβόνα (Μάρτης 2000), Μελβούρνη (Σεπτέμβρης 2000), Πράγα (Σεπτέμβρης 2000), Νίκαια (Δεκέμβρης 2000), Πόρτο Αλέγκρε (Φλεβάρης 2001), Κεμπέκ (Απρίλης 2001) και Γκέτεμποργκ (Ιούνης 2001). Μετά τη Γένοβα υπήρξε ένα ακόμα πολύ σημαντικό γεγονός, η εξέγερση του αργεντίνικου λαού τον Δεκέμβριο του 2001.
Σε αυτό το πλαίσιο θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Γένοβα αποτέλεσε μια σημαντική καμπή στο παγκόσμιο κίνημα. Και αυτό για τρεις λόγους. Πρώτον, γιατί συνέβαλλε τα μέγιστα στην απονομιμοποίηση των παγκόσμιων οργανισμών καταλήστευσης στα μάτια ολόκληρου του πλανήτη. Δεύτερον, γιατί έδειξε ότι οι «ισχυροί» δεν είναι παρά τίγρεις από χαρτί όταν έχουν απέναντι τους τις μάζες και τρίτον, γιατί έθεσε τις βάσεις για μια νέα μορφή οργάνωσης και συντονισμού στην ευρωπαϊκή ήπειρο, αυτή των κοινωνικών φόρουμ.
Το ζήτημα του συντονισμού και της οργάνωσης μεταξύ των δυνάμεων που αντιπάλευαν την ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση ήταν ένα μεγάλο κεφάλαιο που άνοιξε στο ευρωπαϊκό κίνημα αντίστασης. Προέκυψαν νέες μορφές ενότητας που όχι μόνο διοργάνωσαν σημαντικής έκτασης κινηματικά γεγονότα, όπως το 1ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ της Φλωρεντίας, το 4ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ της Αθήνας και οι κινητοποιήσεις ενάντια στο G8 στην Γερμανία, αλλά αποτέλεσαν και τη βάση συνεύρεσης πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς που αργότερα μετεξελίχτηκαν σε μετωπικά πολιτικά σχήματα. Το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, οι κινητοποιήσεις ενάντια στη Σύνοδο της Ε.Ε. τον Ιούνη του 2003 και η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα με πολλά θετικά στοιχεία – χωρίς να παραβλέπουμε και τα όποια αρνητικά. Αλλού βέβαια τέτοια εγχειρήματα χρησιμοποιήθηκαν αποκλειστικά για κυβερνητικές φιλοδοξίες, π.χ. στην Ιταλία, και απέτυχαν οικτρά σε όλα τα επίπεδα.
Δέκα χρόνια μετά, η αναγκαιότητα του συντονισμού και μια νέας ενότητας των δυνάμεων που πλέον αντιπαλεύουν την καπιταλιστική κρίση είναι πασιφανής. Η ανάγκη της ενότητας που θα βάζει στο επίκεντρο τον πολιτικό αγώνα εναντίον κυβερνήσεων-υπηρετών του ιμπεριαλισμού καθίσταται αναγκαίος στόχος. Οι πλατείες της Ευρώπης και οι εξεγέρσεις του Αραβικού κόσμου προχωράνε δειλά-δειλά σε αυτόν το δρόμο. Όμως απομένουν πολλά να γίνουν τόσο σε διεθνές, όσο και σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο. Οι εχθροί δεν έχουν αλλάξει, άλλωστε. Το ΔΝΤ, η Ε.Ε. και η ΕΚΤ δεν αλωνίζουν μόνο στην Ελλάδα.
Από την άλλη, ο νέος ριζοσπαστισμός δεν αναπτύσσεται μόνο εδώ, αλλά σε μια σειρά από χώρες. Αυτά τα δύο στοιχεία μαζί με το γεγονός ότι η επίθεση στα δικαιώματα των λαών, με αφορμή την κρίση, έχει πάρει πρωτοφανέρωτες διαστάσεις και γυρνάει τις κοινωνίες αιώνες πίσω, αποτελούν το υπόστρωμα πάνω στο οποίο μπορούν να αναπτυχθούν οι νέες μορφές συντονισμού τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο.
Μένει να οριστούν οι νέες γραμμές σύγκρουσης, οι νέες αιχμές και τα νέα περιεχόμενα, ο νέος τρόπος συντονισμού και ενότητας. Ας μην αργούμε άλλο…
Σχόλια
