Εργαλειοθήκη των δανειστών το πολιτικό σύστημα. Του Δημήτρη Υφαντή
Επί της ουσίας, αλλά και επί της διαδικασίας… Και οι δύο πλευρές πολλαπλά αποκαλυπτικές, για άλλη μία φορά σε αυτή την αδιανόητη τροχιά ολέθρου, εδώ και τέσσερα χρόνια. Γίνονται βέβαια τα πάντα, ώστε και η ουσία να συσκοτισθεί και η διαδικασία να θεωρηθεί επουσιώδης, εν ονόματι, για άλλη μια φορά επίσης, δήθεν ακαταμάχητων επιταγών: μεταρρυθμίσεις για μια «κανονική χώρα», πολιτική σταθερότητα, κινδυνολογία νομισματική. Σιγά μη δεν απασφαλιζόταν ξανά το υπερ-όπλο της απειλής εξοβελισμού από την Ευρωζώνη.
Αλλά αν ο ΣΥΡΙΖΑ, που προβάλλει ως μόνη αξιόπιστη εναλλακτική και ως κυβερνητική εξουσία και ως πολιτική πρόταση «δεν έχει αέρα νίκης», αν επίσης την Κυριακή θα χλευάζονται ως «ελάχιστοι» ή «ταραχοποιοί» όσοι ανταποκριθούν στα αγωνιστικά καλέσματα έξω από τη Βουλή (οι δύο αυτές προτάσεις συνθέτουν το βαρύ πυροβολικό δικαίωσης του επιβαλλόμενου μονόδρομου) τότε γιατί τέτοια σκηνοθεσία και βιάση, ώστε ό,τι φιλοτεχνούσαν επί επτά μήνες τρόικα και υπουργοί να ψηφιστεί (να πρωτοκολληθεί για την ακρίβεια) μέσα σε μια νύχτα; Ο πρωθυπουργός πανηγυρίζει την τελική πράξη εξόδου από το Μνημόνιο. Μόνο που το έσχατο προεκλογικό πυροτέχνημα επαληθεύεται ίδιο και απαράλλαχτο, σε κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρειά του με το απεχθές τελετουργικό όλων των προηγούμενων, «τελικών πράξεων» επίσης, που σφράγισαν, βήμα-βήμα, το σπιράλ του θανάτου. Πρόκειται για κυριολεξία. Η πλήρης κοινωνική αποσάθρωση φορτίζει το λεξιλόγιο με γυμνή σαφήνεια.
Ακόμη και οι μεθοδεύσεις για να περάσει η μία ή η άλλη ειδική ρύθμιση προϋπέθεταν την ατιμωτική τηλεφωνική έγκριση από τους τροϊκανούς, πριν την παραπομπή στην κοινοβουλευτική παρωδία. Η «διαδικασία» εδώ εξαντλείται, κι η προσοχή στρέφεται στην ουσία.
Η σύγκριση με τα… προηγούμενα απογυμνώνει καθολικά την κυβερνητική και μιντιακή προπαγάνδα. Τον Μάη του 2010 εγκαινιάζεται το καθεστώς των Μνημονίων με μέτρα πρωτοφανούς λιτότητας. Στα διαδοχικά «εφαρμοστικά» στάδια η μέγγενη σφίγγει όλο και πιο ασφυκτικά, ώσπου τον Φλεβάρη του 2012, το PSI ανταλλάσσεται με ισοδύναμο την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, τη λεηλασία του εθνικού πλούτου και την ανατροπή του εργατικού δικαίου. Μετεκλογικά, το φθινόπωρο του 2012, το κατοχικό καθεστώς της αποικίας χρέους εμπεδώνεται: πιο άγρια διαρκής λιτότητα, μαζικές απολύσεις και διάλυση στο Δημόσιο, φορολογική αφαίμαξη χωρίς φραγμούς.
Τώρα, ποιο είναι το διαβατήριο της… εξόδου; Αυτό που πιπιλίζουν κυβερνητικοί και «έγκυροι», ως πρωτογενές πλεόνασμα, δεν είναι τίποτα άλλο από τη μετωνυμία ενός κλειστού κλαμπ μιας αμαρτωλής πολιτικής και οικονομικής ελίτ, η οποία εκφυλίζεται σε τι, εντέλει; Σε εργαλειοθήκη για την εφαρμογή της συνταγής ολοσχερούς άλωσης της ελληνικής κοινωνίας, που υπαγορεύουν οι δανειστές. Με το αζημίωτο, προφανώς, αφού έτσι φιλοδοξεί να διασωθεί ο κυβερνητικός θίασος και να καρπωθούν υπεραξία διαμεσολάβησης στο νέο μοίρασμα τα τζάκια και τα εκκολαπτόμενα μπλοκ της διαπλοκής. Σχεδόν κανένας τομέας της αγοράς, είτε μεγάλος είτε «μικρός», ακόμη εμφανέστερα, δεν μένει αλώβητος από το πολυνομοσχέδιο. Άραγε, ποια παραγωγική ή ακόμη και μεταπρατική τάξη της χώρας αποζητά ή επωφελείται από όσα θα εφαρμοστούν; Τα μεγάλα μονοπωλιακά συγκροτήματα και τα νομαδικά αρπακτικά χρηματιστηριακά κεφάλαια θα σαρώσουν τα πάντα. Το βαθύ εγχώριο σύστημα παρασιτεί γαντζωμένο στο κατοχικό καθεστώς και ως ενεργούμενο της επικυρίαρχης τριάδας, ΔΝΤ-Ε.Ε.-ΕΚΤ, τρέφεται από τις σάρκες της κοινωνίας. Το «πρωτογενές πλεόνασμα» είναι ο καρπός του. Ακόμη κι από αυτό, προνομιακά, τροφοδοτεί το ατελεύτητο χρέος, ενώ στήνεται προκλητικά ο νέος μηχανισμός εκμαυλισμού και εμπορίας της μαζικής ανέχειας.
Το ορατό ενδεχόμενο της πολιτικής ανατροπής, παράλληλα με τη σοβούσα εκρηκτική ύλη της εξαθλίωσης, της απόγνωσης και της οργής στο κοινωνικό σώμα, συνθέτουν μια ασταθέστατη ισορροπία του τρόμου.
Ούτε αυτό είναι πλέον σχήμα λόγου. Επιδέχεται διαφορετικές αναγνώσεις. Η καθεστωτική εκτροπή επενδύει στην παγίωση της κοινωνικής ερήμωσης κι άρα στην εκκένωση συνειδήσεων και προσδοκιών.
Για την Αριστερά αποσαφηνίζεται, οριστικά, ο δικός της μονόδρομος. Δηλαδή, η αναβάπτιση στο έδαφος των πρωτογενών λαϊκών αναγκών, ώστε να λάβει σάρκα και οστά ως υπόθεση ζωής και σωτηρίας για την κοινωνική πλειοψηφία η προοπτική της αξιοπρέπειας και της εθνικής ανασυγκρότησης. Οι επόμενες ημέρες ίσως αποτελέσουν οδοδείκτες πορείας.
Σχόλια
