Πιστεύει κάποιος στα σοβαρά ότι το μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι το εάν αναφέρεται στο «λαό γενικώς» ή στις «τάξεις»; Πρόβλημα είναι μάλλον να αντιμετωπίζεις την αριστερή πολιτική αποκλειστικά με όρους… αναφοράς.
Γράφει ο σ. Χρήστος Λάσκος σε άρθρο του: «Η πρώτη επιδίωξη είναι να συγκροτηθεί το εργατικό υποκείμενο, να κατακτήσει την ταξική του αυτονομία και έτσι να αποτελέσει βάση για τα ευρύτερα». Εντάξει, θεωρούμε αυτή την αντίληψη σχηματική και μακριά από την πολυπλοκότητα της εποχής (δηλώνει κι ο ίδιος, προς τιμήν του, υποψιασμένος για παρόμοιες ενστάσεις). Αλλά πέρα από αυτό: Υπάρχουν πιο συγκεκριμένες προτάσεις για το πώς συγκροτείται αυτό που -υποτίθεται- ότι πρέπει πρώτα να συγκροτηθεί; Δεν έχουμε πολλές υπ’ όψιν μας.
Γίνονται διάφορες εκδηλώσεις για το Κυπριακό, αυτή την περίοδο. Δίνουν και παίρνουν οι «χαρακτηρισμοί». Αυτό δεν βοηθά καθόλου την ειλικρινή και ουσιαστική συζήτηση. Ο καθένας ας κριθεί από τις απόψεις και τη στάση του.
Είναι πολύ καλό να βάλουμε «ανθρώπους των κινημάτων» στο ευρωψηφοδέλτιο και πρέπει να γίνει οπωσδήποτε. Δευτερευόντως, θα λέγαμε ότι πρέπει κάποια στιγμή να βρούμε μια άλλη αναλογία ανάμεσα στο πραγματικό και το συμβολικό.
Πολλά επετειακά διαβάσαμε, ας μείνουμε σε μια βασική αλήθεια: Η Επανάσταση του 1821 πάνω απ’ όλα ήταν Επανάσταση.
Υπήρξαν και στο παρελθόν άνθρωποι της Δεξιάς και του συντηρητικού χώρου που άλλαξαν παράταξη και προσέγγισαν την Αριστερά. Από όσο ξέρουμε, ήταν άνθρωποι σεμνοί και μετρημένοι και σίγουρα δεν γίνονταν από τη μια μέρα στην άλλη σπαθοφόροι της κομμουνιστικής ορθοδοξίας, καθυβρίζοντας οποιονδήποτε θεωρούσαν οπορτουνιστή. Η περίπτωση της Λιάνας Κανέλλη είναι διαφορετική· γέννημα κι αυτή της εποχής που ζούμε και των φαινομένων που παράγει… Αυτά, χωρίς κανέναν άλλο χαρακτηρισμό.
Επιτέλους, είδαμε νεολαία να δραστηριοποιείται σε κάποια δημοτικά σχήματα. Στο Ηράκλειο της Κρήτης, στην Ορεστιάδα, στη Δυτική Αχαΐα. Σίγουρα θα συμβαίνει κι αλλού. Πρέπει να βρεθούν τρόποι να συμβεί παντού, δεν γίνεται αλλιώς. Το μέλλον των πόλεων δεν μπορεί να αφορά μόνο μια ηλικία και πάνω, κάτι φταίει, μάλλον ο τρόπος που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε την άσκηση της πολιτικής.
Πολύ πετυχημένη η εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ Εξαρχείων για τη Θεολογία της απελευθέρωσης. Μέλη της ΟΜ μάς έλεγαν ότι πρώτη φορά έρχονται σε εκδήλωση στην περιοχή τόσοι άγνωστοι, σε αυτούς, άνθρωποι. Μάλλον κάποιος κόσμος θέλει να ακούσει κάτι πέρα από τα χιλιοειπωμένα και έτσι ένα «πιο ασυνήθιστο» θέμα φαίνεται πιο ελκτικό.
Με αφορμή κάποιους συντρόφους που ενοχλήθηκαν από τη συγκεκριμένη εκδήλωση και την βρήκαν «εκτός ορίων», έκανα και την εξής σκέψη: Τελικά, η έννοια της αμαρτίας είναι πιο αναπτυγμένη στους χριστιανούς ή στους αριστερούς;
Δεν ξέρω τι λέει ο Μαρξ για τον «ασιατικό τρόπο παραγωγής», αλλά προβληματίζομαι έντονα πώς μπορεί ένα κόμμα να περάσει κατευθείαν από τη φεουδαρχία και τα τοπικά τσιφλίκια στο βασίλειο της ισότητας…
Για απόψεις ή όποια συνεισφορά στη στήλη: [email protected]
Αηδόνης
