- Σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει μια ταινία για το κίνημα της Πλατείας Συντάγματος. Την είδα σε μια… ιδιωτική προβολή και είναι εξαιρετική. Τον σκηνοθέτη της ταινίας τον θυμάμαι καρφωμένο όλες εκείνες τις μέρες στο κέντρο της πλατείας. Δεν εξηγείται αλλιώς το αποτέλεσμα… Έπειτα, στην ταινία είδα τόσες γνώριμες φάτσες και αναρωτήθηκα τι να κάνουν όλοι αυτοί σήμερα.
- Κάτι «πολύ μεγάλο» θα έπρεπε να κάνουμε γι’ αυτό που συμβαίνει στη Γάζα. Κι όμως δεν γίνεται… Οι πορείες σχετικά μικρές. Από τη μια η γενικότερη κατάσταση, ο κόσμος κινητοποιείται πιο δύσκολα τελευταία για διάφορους λόγους. Υπάρχει και κάποια παγωμάρα ή και «ανημπόρια» μπροστά σε τόσο τραγικά γεγονότα. Από την άλλη, είναι πολύς ο κόσμος που συγκλονίζεται μπροστά σε όσα συμβαίνουν, ανεξάρτητα από το πώς ακριβώς εκφράζει την αντίδρασή του. Εγώ δοκίμασα το ελάχιστο και κρέμασα μια παλαιστινιακή σημαία στο μπαλκόνι μου…
- Μαζί με την ιστορία της Μεταπολίτευσης, πρέπει να εξεταστεί και η ιστορία της Αριστεράς της Μεταπολίτευσης. Όχι για να δικαιωθούν κάποιοι και να σταυρωθούν άλλοι. Αλλά μπας και βγάλουμε κανένα χρήσιμο συμπέρασμα για το σήμερα. (Είναι, πάντως, κάπως ενοχλητική η έλλειψη οποιασδήποτε αυτοκριτικής ματιάς για το τότε από ορισμένους συντρόφους)
- Δεν περνάει μέρα που να μην υπάρχει μια σημαντική εξέλιξη γεωπολιτικού χαρακτήρα στον πλανήτη. Μέτωπα ανοίγουν, περιοχές ανατινάζονται, σύνορα αλλάζουν. Δεν είναι εύκολο να ορίσεις έναν ακριβή προσανατολισμό. Είναι όμως στοιχειώδες, πρώτον, να καταλαβαίνεις αυτόν το χαμό και δεύτερον, να μη νομίζεις ότι μπορεί και να μη σε πολυ-ακουμπήσει…
- «Όταν ολόκληρη η κοινωνία περιέρχεται σε “κατάσταση ανάγκης”, η αποκλειστική προσήλωση σε συγκεκριμένο ταξικό προσδιορισμό δεν προωθεί τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό, τον επιβραδύνει. Σε τελευταία ανάλυση, “ριζοσπαστισμός” είναι το άνοιγμα στην κοινωνία και στις ποικιλότητές της, ενώ “συντηρητισμός” είναι το κλείσιμο και η δυσπιστία έναντι αυτών». Μια ενδιαφέρουσα άποψη του Κώστα Βεργόπουλου που δεν μου φαίνεται ότι προτρέπει σε ταξική συνεργασία…
- Μία φίλη μού περιέγραφε τις απίστευτες λαμογιές του αφεντικού της που διαπλέκεται με το κράτος και (φυσικά) με το ΕΣΠΑ, η διαχείριση του οποίου -στο συγκεκριμένο τομέα- περνά στα χέρια της Περιφέρειας Αττικής. «Ωραία», της λέω, «θα μπορούσε τώρα κάτι να κάνει η νέα περιφερειακή αρχή». «Αποκλείεται», μου λέει, «δεν είναι μόνο το αφεντικό, είναι και οι άκρες του στο υπουργείο»… «Ωραία», της ξαναλέω, «να τα βάλουμε και με το υπουργείο…». «Μα δεν είναι μόνο το υπουργείο, είναι και οι του ΣΔΟΕ που έχουν αναλάβει την υπόθεση, στο κόλπο κι αυτοί»!
- Τότε θυμήθηκα πώς κατέληγε ένα παλιότερο άρθρο του Β. Χατζηλάμπρου (εδώ, στον Δρόμο) για τα σκάνδαλα και της το διάβασα: «Στην Ελληνική Μυθολογία, η Λερναία Ύδρα έβγαζε δύο νέα κεφάλια για κάθε ένα που της έκοβε ο Ηρακλής. Γι’ αυτό χρειαζόταν να τα καίει αμέσως. Κι έμεινε, λέει, ένα κεφάλι που ήταν αθάνατο. Ο Ηρακλής το έκοψε και το έθαψε πολύ βαθιά, τοποθετώντας από πάνω ένα μεγάλο βράχο, έτσι ώστε να είναι δύσκολο να τον μετακινήσουν οι άνθρωποι αλλά και να βλέπουν παράλληλα και να αναγνωρίζουν το σημείο όπου ήταν θαμμένο. Στην περίπτωση της Κόπρου του Αυγεία, η βρομιά που είχε συγκεντρωθεί για 30 χρόνια στους στάβλους του βασιλιά από τα 3.000 βόδια ήταν αδύνατον να καθαριστεί από έναν άνθρωπο – έστω και ημίθεο. Γι’ αυτό ο Ηρακλής έφτιαξε ένα κανάλι και μόνο όταν τα νερά του ποταμού Αλφειού έτρεξαν στους στάβλους, καθάρισε ο τόπος».
- Η φίλη παραμένει απαισιόδοξη αλλά εγώ δεν έχω κάτι πολύ πιο σπουδαίο από αυτούς τους μύθους να της πω.
Αηδόνης
Σχόλια
