Ένταση της προσθάθειας για την ανατροπή. Του Γιάννη Μπουρνού
Πολλές ήταν οι ευχές που ανταλλάξαμε τις προηγούμενες μέρες, με αφορμή τον ερχομό της νέας χρονιάς. Κυρίαρχη μεταξύ συντρόφων και φίλων η ευχή το 2014 να γίνει (επιτέλους) η χρονιά της ανατροπής, η χρονιά που ο μνημονιακός κυβερνητικός συνασπισμός των Σαμαρά-Βενιζέλου θα ηττηθεί, και στη χώρα μας θα γίνει πραγματικότητα η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς.
Παραφράζοντας, όμως, μια πολυδιαβασμένη φράση, η κυβέρνηση δεν πέφτει με (προσ)ευχές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται ξεκάθαρα σε όλες τις δημοσκοπήσεις και δηλώνει (ορθώς) με αυτοπεποίθηση ότι η πρώτη κάλπη εκλογών που θα στηθεί στη χώρα (όποια κι αν είναι αυτή) θα σημάνει την κατάρρευση της πιο καταστροφικής κυβέρνησης που γνώρισε ο τόπος μετά το τέλος της δικτατορίας.
Πώς όμως θα φτάσουμε ώς την (όποια) πρώτη κάλπη; Το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ έθεσε πριν από έξι μήνες τις βάσεις για το μετασχηματισμό της πολιτικής μας συμμαχίας σε ενιαίο, πολυτασικό κόμμα: Ψήφισε θέσεις, όργανα και καταστατικό χάρτη και, παρά τις υπαρκτές και σημαντικές εσωτερικές διαφοροποιήσεις, έθεσε ως κεντρικό στόχο του «όλου ΣΥΡΙΖΑ» την ένταση της προσπάθειας για την ανατροπή της κυβέρνησης και τη νίκη της Αριστεράς και του λαού μας.
Σ’ αυτούς τους έξι μήνες και παρ’ ότι καταγράφηκαν σημαντικοί κοινωνικοί αγώνες (με πιο σημαντικούς τον ηρωικό αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ-ΕΡΑ, τις μαζικές αντιφασιστικές διαδηλώσεις μετά τη δολοφονία Φύσσα και την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων) σε συνδυασμό με την αναβάθμιση της κοινοβουλευτικής σύγκρουσης από μεριάς μας, μέσω της κατάθεσης της πρότασης μομφής και της πρότασης σύστασης Εξεταστικής Επιτροπής για το σκάνδαλο των υποβρυχίων, οι κλυδωνισμοί που προκλήθηκαν στον κυβερνητικό συνασπισμό δεν στάθηκαν αρκετοί για να τον κάνουν να καταρρεύσει. Έτσι, το 2014 βρίσκει την ελληνική κυβέρνηση προεδρεύουσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να επιχειρεί, επιβάλλοντας «ησυχία, τάξη και ασφάλεια» με πρόφαση την Ελληνική Προεδρία, να μείνει γαντζωμένη στην εξουσία τουλάχιστον ώς τις Ευρωεκλογές του Μαΐου.
Ταυτόχρονα, στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, η ενιαιοποίηση οργάνων και οργανώσεων δεν έχει σημάνει ακόμη μια αναγκαία, προωθητική διαδικασία υπέρβασης παλαιότερων διαχωρισμών και ομαδοποιήσεων, στην κατεύθυνση της ανασύνθεσης ιδεών, πρακτικών, τάσεων και προσώπων στο εσωτερικό του ενιαίου, πια, κόμματός μας. Αν θέλουμε πραγματικά να μιλήσουμε για ένα νέο κόμμα, θα πρέπει άμεσα και με θάρρος να συνδιαμορφώσουμε τη «νέα ταυτότητα ΣΥΡΙΖΑ» των 35.000 μελών μας, χωρίς τεχνητούς διαχωρισμούς σε «νέους» και «παλιούς» ή σε «πρώην τάδε» και «πρώην δείνα».
Κι αν στην περίπτωση της μειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ, η συγκολλητική ουσία που τη συγκροτεί επικεντρώνεται μονότονα στα ζητήματα του νομίσματος και της συμμαχίας με ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στους κόλπους της πλειοψηφίας του κόμματός μας τα ζητήματα της συγκρότησης μιας μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας για την κυβέρνηση της Αριστεράς, ο αγώνας για την πραγματική δημοκρατία σε Ελλάδα και Ευρώπη και τον πανευρωπαϊκό συντονισμό των λαϊκών αντιστάσεων, καθώς και ο στόχος της οικοδόμησης ενός ανοιχτού, μαζικού και δυναμικού ΣΥΡΙΖΑ που δεν θα εκπροσωπεί απλώς, αλλά θα είναι το σπίτι των «από κάτω», συνιστούν μια εξαιρετικά πλούσια και σύνθετη πρώτη ύλη, που μπορεί να παράξει νέες συγκλίσεις, υπερβάσεις και τελικά ανασυνθέσεις. Το κοινό μας άγχος για τη συγκρότηση ενός νικηφόρου πολιτικού ρεύματος ανατροπής πρέπει να μετουσιωθεί άμεσα σε πράξη. Οι 4,5 μήνες της Ελληνικής Προεδρίας στην Ε.Ε., εν μέσω χαρατσιών, φόρων, απολύσεων, πλειστηριασμών, λουκέτων και παραπέρα διάλυσης της Δημόσιας Υγείας και Παιδείας, πρέπει να μετατραπούν από σήμερα σε 134 μέρες πανικού για τη μνημονιακή συγκυβέρνηση. Κι αυτό χρειάζεται σχέδιο. Χρειάζεται «ΣΥΡΙΖΑ παντού», να μπλοκάρει και τον τελευταίο πλειστηριασμό, να παρεμβαίνει στις στρατιές της επισφαλούς εργασίας, να ανοίγει τις πόρτες των νοσοκομείων σε όλους ανεξαιρέτως εθνικότητας, να κρατήσει ζωντανές τις γειτονιές και τις πόλεις μας με αλληλεγγύη και πολιτισμό, να ξεριζώνει μέρα με τη μέρα το φόβο και την απελπισία από τα σπίτια αυτών που κρυώνουν ή χάνουν τη δουλειά τους. Χωρίς υποσχέσεις για ένα «μεταμνημονιακό παράδεισο», αλλά με την καθημερινή δέσμευση ότι όλοι και όλες μαζί χτίζουμε βήμα-βήμα τη νέα ζωή που μας αξίζει. Κι αυτό το μήνυμα μπορεί να ξεκινά από τη γειτονιά και την πόλη μας, αλλά ξεπερνά τα σύνορα και φτάνει σε εκατομμύρια Ευρωπαίους εργαζόμενους, που κοιτούν με αγωνία και ελπίδα προς τη νοτιοανατολική γωνιά της Ευρώπης.
*Δείτε εδώ το προηγούμενο άρθρο του Γ. Μπουρνού με τον ίδιο τίτλο
Ο Γιάννης Μπουρνούς
είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ
και της Εκτελεστικής Επιτροπής του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς
