Ανθολόγος ο Λουκάς Αξελός
ΜΠΟΡΙΣ ΛΕΟΝΙΝΤΟΒΙΤΣ ΠΑΣΤΕΡΝΑΚ (1890-1960)
Άμλετ
Όλα ησύχασαν. Βγήκα στη σκηνή.
Ακουμπώντας στην παραστάδα της πόρτας
Αρπάζω μέσ’ στην μακρινήν ηχώ
Τα γεγονότα του αιώνα μου.
Η μαύρη νύχτα στόχο της μ’ έβαλε,
Χιλιάδες ρίχνει τα κιάλια της πάνω μου.
Ω, πάτερ, αν είναι δυνατό
Παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο.
Μ’ αρέσει το πεισματικό σου σχέδιο,
Θα παίζω, σύμφωνοι, αυτό το ρόλο,
Μα τώρα άλλο δράμα κρατάει τη σκηνή,
Ετούτη τη φορά, λυπήσου με.
Μα η σειρά των πράξεων έχει πια οριστεί
Και είναι ανέκκλητο το τέρμα της πορείας.
Μονάχος. Ολόγυρα μου Φαρισαίοι.
Να ζεις δεν είναι μόνο να διαβαίνεις κάμπο.
Ο Άνεμος
Εγώ έφυγα και συ ’σαι ζωντανή
Κι ο άνεμος με στεναγμό και θρήνο
Αναταράζει σπίτι και ρουμάνι.
Όχι το κάθε δέντρο χωριστά,
Μα όλα μαζί τα δέντρα, όλο το δάσος,
Όλο το άπειρο, ως τα πέρατά του,
Σα σκούνες αραγμένες ανοιχτά
Στ’ απάνεμο τ’ αραξοβόλι.
Και δε φυσάει από μανία, ούτε
Φρενιάζει από χαρά· μόνο να δώσει
Στον πόνο σου βουλήθηκε τα λόγια
Που πρέπουνε για να τον νανουρίσουν.
Μεθύσι
Κισσός έχει ζωσμένη την ιτιά,
Να μας φυλάει απ’ την κακοκαιριά.
Τις πλάτες μας σκεπάζει μια μαλίνα
Και γω σε σφίγγω μέσ’ στην αγκαλιά μου.
Όχι Λυκίσκος είναι κι όχι ο κισσός
Που τύλιξε ένα γύρω το δεντρί.
Ας ρίξουμε τη σάρπα σου στη γη
Κι ας γίνουμε και μεις ένα μ’ αυτό.
Μετάφραση: Μιχ. Λίλλη – Γ. Δυριώτη
Ο Άνεμος
(πρώτο απόσπασμα για τον Μπλοκ)
Εδώ μονάχα ο συκοφάντης κρίνει
κι αυτός ασκεί επιρροή
ποιος δάφνη αξίζει και ποιος μνήμη
και ποιος στις ύβρεις να θαφτεί.
Κανείς δε θα ’ξερε αν του Πούσκιν έστω
τιμάται το έργο του και πώς
χωρίς τις δοκτοδιατριβές τους
που σε όλα χύνουν πλήρες φως.
Μα, δόξα σοι ο Θεός, ο Μπλοκ ανήκει
σε κάποιους άλλους ουρανούς.
Δεν ήρθε απ’ το Σινά προφήτης
ούτε μας πήρε ψυχογιούς.
Τον δόξασαν αυθόρμητα ως τ’ αστέρια.
Εκτός σχολών αιώνιος ποιητής
δεν τον κατασκευάσαν χέρια
και δε μας τον επέβαλε κανείς.
Καλοκαίρι 1956
Μετάφραση: Άρης Αλεξάνδρου
