Το 2012, το Πλανόδιον του Γιάννη Πατίλη ανήγγειλε τον αναπάντεχο «θάνατό» του.
Η διαδρομή του στο χρόνο, παρ’ ότι ξεπέρασε το προσδόκιμον ζωής πολλών άλλων ομοειδών εντύπων, υπήρξε -κατά γενική ομολογία- ακμαία, αφού μέχρι και το ύστατο τεύχος οι πιστοί αναγνώστες αδυνατούσαν να διακρίνουν σημάδια γήρανσης στην αισθητική, το ύφος αλλά και τις απόψεις του «ιδιοκτήτη» του.
Όμως τα χρόνια της επιβίωσης του περιοδικού, σύμφωνα με τον κανόνα αλλά και τις αντοχές του δημιουργού, ήταν πολλά.
Η αναγγελία του «τέλους» λοιπόν – όσο πρόωρη κι αν κρίθηκε αρχικά, δεν ξάφνιασε ιδιαίτερα το κοινό.
Αντίθετα, ίσως να χαροποίησε όσους θεωρούν ότι η πραγματική ζωή ενός λογοτεχνικού εντύπου ξεκινά αμέσως μετά το… θάνατό του. Και ενώ οι τελευταίοι -αγνοί ή χαιρέκακοι δεν έχει σημασία- ήταν έτοιμοι να πιάσουν δουλειά, να αποτιμήσουν δηλαδή τη διαδρομή και το βάθος των επιλογών του περιοδικού, το Πλανόδιον δεν τους έκανε τη χάρη, καθώς ξαναεμφανίστηκε στην αγορά των ιδεών με την προσθήκη της λέξης «νέο» στο λογότυπό του και άλλον… «ιδιοκτήτη».
Ο Κώστας Κουτσουρέλης είναι αυτός που πήρε το χρίσμα από τον Πατίλη να συνεχίσει απρόσκοπτα -εννοούμε χωρίς ανάμειξη του Πατίλη- το έργο σύμφωνα με τις δικές του πνευματικο-λογοτεχνικές προτιμήσεις.
Παρ’ ότι το νέο Πλανόδιον στο πρώτο τεύχος που κυκλοφορεί ήδη, απέφυγε τα μεγάλα λόγια του… εισαγωγικού μανιφέστου, η αλλαγή «χεριών» δεν μπορεί παρά να γίνει διακριτή στη συνέχεια, αφού κάτι τέτοιο αποτελεί κυριαρχικό όρο εκφραστικής αντοχής αλλά και αναγκαίο όρο για τη θετική υποδοχή από τη μεριά των αναγνωστών.
Ο Κουτσουρέλης και η ομάδα που πλαισιώνει τη συντακτική επιτροπή του νέου τεύχους (Κωνσταντίνος Πουλής, Γιώργος Βαρθαλίτης, Λεωνίδας Σταματελόπουλος και Έλενα Σταγγουράκη) έχουν τα εφόδια να υφάνουν το νέο, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα αγνοήσουν τα δυνατά σημεία του… παλιού.
Καλοτάξιδο, λοιπόν…
Σ.Μ.
