Εντεταλμένος της γερμανικής κυβέρνησης, ονόματι Βόλφγκανγκ Τσέλερ, για τις μεταρρυθμίσεις στο χώρο της Υγείας. Προσοχή: εντεταλμένος όχι στη δική του χώρα, στη χώρα μας! Όσα δήλωσε αρχές Ιούλη, το πολύ να απασχόλησαν τα ψιλά γράμματα – κι όχι σε όλες τις εφημερίδες: «Έχω την εντύπωση πως οι περισσότεροι δεν ξέρουν, στην πραγματικότητα, πόσο κακή είναι η κατάσταση, ανάμεσα σε αυτούς και πολιτικοί. Δεν υπάρχει βαθμός, η κατάσταση είναι καταστροφική. Η γυναίκα μου είναι Ελληνίδα. Έχουμε μια νεαρή γιατρό στην οικογένεια που μας είπε ότι τους τελευταίους μήνες πήρε 800 ευρώ με απλήρωτες τις εφημερίες. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Γι’ αυτό χρειάζεται χρηματοδότηση των νοσοκομείων, που να ανταποκρίνεται στις παρεχόμενες υπηρεσίες. Η τρόικα επέβαλε ένα αυστηρό χρονικό σχέδιο που δεν ήταν δυνατόν ρεαλιστικά να υλοποιηθεί». Αυτά, από την Εφημερίδα των Συντακτών.
Λίγους μήνες πριν, τον Απρίλη, ο Κώστας Κάππας, καθηγητής Φυσικής Ιατρικής, σε επιστολή του στην ίδια εφημερίδα, είχε αποδώσει με σοκαριστική αμεσότητα τον καθημερινό αγώνα των λειτουργών Υγείας: «Πας συνειδητά στην επαρχία, θυσιάζεις την οικογενειακή ζωή. Μαζεύεις τα επιδημιολογικά στοιχεία της περιοχής, κάτι λιγότερο από 3.000 κάτοικοι θα ασθενήσουν από καρκίνο, 2.000 θα υποβληθούν σε ακτινοθεραπεία. Τρομάζεις, έχεις δύο γραμμικούς επιταχυντές, για 1.000 ασθενείς το χρόνο. Τι κάνεις για τους άλλους 1.000; Ο καρκινοπαθής είναι πλέον προβληματικός εργαζόμενος, “άχρηστος” για το σύστημα. Ο αγώνας όμως ματώνει: το σύστημα έχει τους ανθρώπους του, έχει μηνύσεις, έχει διασυρμό, έχει το φόβο. Τι θέλει να σου πει: “Γιατί βασανίζεσαι; Πεινάς, σου σκοτώσαμε τα όνειρα, τσάμπα σπούδασες, σε απειλούμε με απόλυση. Πήγαινε στην κοινωνική σου τάξη. Πήγαινε σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο, όπου θα έχεις την τεχνολογία και την εξουσία που σου αξίζει…”. Να αντισταθώ εγώ μόνος μου δεν αντέχω άλλο. Ούτε και συ. Πρέπει να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους οι πολίτες-ασθενείς…».
Κι ο κάθε κυβερνητικός «υπεύθυνος», ανακοινώνει ασυζητητί «επείγουσες μεταρρυθμίσεις» με την στερεοτυπική τακτική του αιφνιδιασμού. Σε ίδιο σκηνικό έσπευσε να πρωταγωνιστήσει ο Μ. Βορίδης –πότε πρόλαβε, μήνες μόνο υπουργός; – παραδίδοντας σε ιδιωτικά συμφέροντα την κοστολόγηση των προϋπολογισμών του ΕΣΥ και περικόπτοντας βάναυσα τις προληπτικές εξετάσεις. Κι ίσως το πιο εξοργιστικό και αποκαλυπτικό για το… ποιόν όσων χρήζουν εαυτούς αναντικατάστατους μεταξύ βουλευτικών και υπουργικών εδράνων της εξουσίας, είναι ακριβώς το ότι με πρωτοφανή άνεση, μέσα σε εβδομάδες, τι εβδομάδες, ημέρες από την ανάληψη των υπουργικών καθηκόντων τους, τα παίζουν όλα στα δάχτυλα. Τι είναι οι περιπλοκές της περίθαλψης και της πρόνοιας για έναν Βορίδη;…
Θητεία Τυμβωρύχου «εκτελεί» η σειρά του ’69
