Ποια φιλμάκια ξεχώρισαν στο 37ο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους
Ανταπόκριση: Ιφιγένεια Καλαντζή
Πίσω από την αυλαία, που πέφτει απόψε στο 37ο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας, τη μπαγκέτα κράτησε ο σκηνοθέτης Γιώργος Τσεμπερόπουλος. Ο παλμός της αναδυόμενης γενιάς κινηματογραφιστών κινήθηκε θεματικά μακριά από την κοινωνικοπολιτική έξαρση της προηγούμενης χρονιάς. Ωστόσο, η ολιγόλεπτη φόρμα ενέπνευσε πολλούς να στραφούν στο κινούμενο σχέδιο, με εντυπωσιακά αποτελέσματα.
Μεταφέροντας όσο γίνεται το κλίμα, σταχυολογούμε μερικά από τα πολλά φιλμάκια που ξεχωρίσαμε.
Στο 15λεπτο Sunday, πρώτη προσπάθεια του Βαγγέλη Σέρφα, γυρισμένο στη Σαλαμίνα, δυο φίλοι επισκέπτονται έναν «γνωστό» φυλακόβιο, για «ειδικές» προμήθειες. Μια ψαρόσουπα κατακαλόκαιρα και σκόρπιες αναμνήσεις δίνουν αφορμή για μια νέα φιλία. Σε μια σεναριακή δομή αγωνίας, οι χαρακτήρες πλάθονται μέσα από αφηγηματικά στιγμιότυπα. Δεινή σκηνοθετική απόπειρα, που παγιδεύει τον θεατή, δίχως μουσική και μέσα από κοφτά κοντινά πλάνα στα πρόσωπα και σε λεπτομέρειες, μέχρι το απρόσμενα αισιόδοξο φινάλε.
Μέσα από ένα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο, στο 16λεπτο Maasai, πρώτη δουλειά του Χάρη Λαγκούση, ξεδιπλώνεται η ανταγωνιστική σχέση δυο αδερφών, που βρίσκονται κολλημένοι δίπλα στο ασανσέρ του χειρουργείου, στο νοσοκομείο που χειρουργήθηκε η μητέρα τους. Η ταινία ανοίγει με την αφήγηση ενός εξωτικού ταξιδιού στην Αφρική, από τον μεγαλύτερο, για να αποσπάσει τον αδερφό και τη φίλη του από το άγχος.
Με μια ψυχαναλυτική χροιά, η ανθρώπινη σκληρότητα, κατά τη σταδιακή αποφόρτιση ενός ανομολόγητου βάρους, συγκαλύπτεται από την ένταση και τον εκνευρισμό. Η λιτή σκηνοθετική εναλλαγή στατικών, κοντινών και μακρινών πλάνων που καδράρουν τον έναν ή και τους τρεις πρωταγωνιστές, αποθέτει το βάρος σε μια καλοδουλεμένη σεναριακή κατασκευή και στις εξαιρετικές ερμηνείες των Νίκου Γεωργάκη και Σύλλα Τζουμέρκα.
Ερωτικό σκίρτημα σε ώριμη ηλικία, ανάμεσα σε μια φανατική συλλέκτρια αυγουλιέρων και έναν μοναχικό σαραντάρη που παθιάζεται με πρωτότυπες συλλογές, πραγματεύεται το πολύ ιδιαίτερο Τρεις αυγουλιέρες παραλίγο τέσσερις του Κωνσταντίνου Σαμαρά. Παραλληλίζοντας την ερωτική εμμονή με τον ψυχαναγκασμό του εθισμού, η απολαυστική αυτή ταινία διερευνά πώς προξενείται μια ερωτική έλξη. Με μια στυλιζαρισμένη κινηματογράφηση που πριμοδοτεί τα τράβελινγκ και τους ιδιόρρυθμους χαρακτήρες, η προσεγμένη αυτή ταινία αφήνει μια ωραία ατμόσφαιρα. Ο Αργύρης Μπαρκιρτζής εμφανίζεται σε ρόλο νεκροθάφτη-ποιητή, σαιξπηρικής έμπνευσης, ένας μπάρμαν στοχάζεται με ποιητικά αποφθέγματα παναγιωτοπουλικής επιρροής, ενώ για μουσική επιλέγεται το Βάλς Σεντιμεντάλ για βιολί και πιάνο του Τσαϊκόφσκι, καθώς και ένα αχτύπητο λαϊκό σουξέ, από την Μαρινέλλα και τον Κώστα Χατζή.
Στο μόλις τρίλεπτο κινούμενο σχέδιο Number 26 των Μελιτίνη Μπαλτατζή και Σεβαστιανού Ντζόκα, με ήρωα έναν ανθρωπάκο με μάσκα, αναπτύσσεται ένα σχόλιο σε επιταχυνόμενο, επαναληπτικό ρυθμό, για τον ευνουχισμό που προξενεί η ομοιομορφία.
Ο Ευάγγελος – Αλέξανδρος Αποστολάκης κάνει ντεμπούτο με το εντυπωσιακό 5λεπτο The guilable kiss of Mr. Patokos. Μέσα από ασπρόμαυρα σκίτσα με μολύβι και υπέροχη μουσική, διερευνάται το ερωτικό αντικείμενο του πόθου.
Στο αλληγορικό 10λεπτο Dinner for few του Νάσου Βακάλη, έμπειρου στο χώρο του κινούμενου σχεδίου, δίνεται εξαρχής πολιτικό στίγμα, με ρήση του Μπρεχτ. Η άρχουσα τάξη, γουρουνόμορφοι δικαστές, κληρικοί και τραπεζίτες, συγκεντρώνονται σε ένα ερειπωμένο ξενοδοχείο και καταβροχθίζουν μέχρι σκασμού πλουσιοπάροχα γεύματα, πετώντας στα πεινασμένα γατιά ελάχιστα αποφάγια. Μεταξύ της οργουελικής Φάρμας των ζώων και του Τείχους των Πινκ Φλόιντ, με μια αγωνιώδη συμφωνική μουσική που θυμίζει τον εφιαλτικό κόσμο του Τιμ Μπάρτον, η κρεατομηχανή που αλέθει τα πάντα παραπέμπει σε ένα σύστημα που ανακυκλώνει την ανισότητα, με κάθε τρόπο.
Στο Σπουδαστικό Πανόραμα ξεχώρισε το 5λεπτο πρωτοποριακό Untitle του Βασίλη Σιαφάκα. Η πειραματική επεξεργασία της καταγραφής πολιτικών και αντιφασιστικών διαδηλώσεων στο κεντρικό Λονδίνο, κατά το 2013-14, με το κινητό του δημιουργού, καταλήγει σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον αποτέλεσμα, τόσο στη μορφή, με επανάληψη του ειδώλου και πολύχρωμα φίλτρα ψυχεδελικής ατμόσφαιρας καλειδοσκοπίου, όσο και στο περιεχόμενο.
Τέλος, στο Διεθνές Τμήμα, γροθιά στο στομάχι ήταν Η κούνια της Τουρκάλας Ναζάν Κεσάλ, για τη μοίρα της γυναίκας στην ανδροκρατούμενη τουρκική κοινωνία, μέσα σ’ ένα 12λεπτο μονοπλάνο. Σε ένα σπίτι στο κέντρο της πόλης, ένας άντρας βλέπει αραχτός τηλεόραση, μια νεαρή γυναίκα τον σερβίρει αγόγγυστα, ενώ το μωρό τους, στην κούνια, κλαίει ασταμάτητα. Δίχως μοντάζ κοντινού και μακρινού πλάνου, με τη δράση να στοιχειοθετείται από την κίνηση της γυναίκας, καθώς απομακρύνεται ή πλησιάζει στο παράθυρο, απ’ όπου κινηματογραφείται με σταθερή κάμερα, αποτυπώνεται δίχως λόγια, μονάχα με ήχους, ένα δράμα που κλιμακώνεται σε ένα μακάβριο τέλος.
