Το Μονομελές Πρωτοδικείο αποφασίζει και δικαιώνει τις αγωνιζόμενες καθαρίστριες που ζητούσαν την επαναπρόσληψή τους.
Οι εισαγγελείς Διαφθοράς, Ελευθεριανός και Παπανδρέου, διαπιστώνουν στοιχεία ενδεχόμενης ποινικής ευθύνης των υπουργών του ΠΑΣΟΚ Βενιζέλου και Παπακωνσταντίνου και αποστέλλουν τη δικογραφία στη Βουλή. Τα στοιχεία πρόεκυψαν από προκαταρκτική εξέταση μετά τη διαβίβαση των πρακτικών και κατατεθέντων εγγράφων της Ολομέλειας της Βουλής με πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ και της Ζωής Κωνσταντοπούλου, τον περασμένο Δεκέμβριο.
Την απόφαση του Μονομελούς για τις καθαρίστριες ακολουθεί σε λιγότερο από ένα μήνα νέα απόφαση του Αρείου Πάγου μετά από αίτηση του υπουργείου Οικονομικών που ζητούσε να ανασταλεί η πρωτόδικη απόφαση. Είχε προηγηθεί ακόμη και η παρέμβαση της Ένωσης Διοικητικών Δικαστών που καυτηρίαζε την εμμονή της κυβέρνησης να μην εφαρμόζει την πρωτόδικη απόφαση, υπογραμμίζοντας ότι «η εκτελεστική εξουσία οφείλει να σέβεται τις δικαστικές αποφάσεις σε κάθε περίπτωση και όχι να επικαλείται την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης μόνον όταν αυτές είναι αρεστές».
Αντίθετα, στην περίπτωση των υποβρυχίων, ζήτημα που από οικονομική άποψη στοίχισε στο Δημόσιο μερικές τάξεις μεγέθους παραπάνω απ’ ό,τι «στοιχίζουν» οι καθαρίστριες, η δικογραφία μετά την προκαταρκτική εξέταση παρέμεινε στον Άρειο Πάγο περίπου 1,5 μήνα, ενώ θα έπρεπε να έχει διαβιβαστεί άμεσα στον υπουργό Δικαιοσύνης. Ο υπουργός Δικαιοσύνης, κ. Αθανασίου την κράτησε άλλο έναν μήνα πριν τη στείλει στη Βουλή και, τέλος, στο δρόμο από τον υπουργό προς τη Βουλή καθυστέρησε άλλες έξι μέρες. Το αποτέλεσμα ήταν η δικογραφία να καταφτάνει στη Βουλή, κατά… διαβολική σύμπτωση, την ημέρα ακριβώς που η κυβέρνηση την έκλεισε πρόωρα, παραγράφοντας έτσι όλα τα αδικήματα που είχαν τελεστεί έως και τον Ιούνιο του 2012 με βάση τον νόμο περί ευθύνης υπουργών.
Στη μια περίπτωση έχουμε την ταχεία δράση ανώτερων κλιμακίων της Δικαιοσύνης στην κατεύθυνση «διόρθωσης» μιας δικαστικής απόφασης κατώτερων κλιμακίων που θέτει σε κίνδυνο την πολιτική της κυβέρνησης με τις μαζικές διαθεσιμότητες. Στη δεύτερη περίπτωση, πολύ πιο χοντροκομμένη, έχουμε τη σκοπίμως… βραδεία δράση ανώτερων κλιμακίων και κυβερνητικών αξιωματούχων στην κατεύθυνση επίσης «διόρθωσης», διά της μεθοδευμένης παραγραφής, ενός πορίσματος των εισαγγελέων Διαφθοράς.
Ότι η Δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή αλλά διαπλέκεται σε ένα βαθμό με το σάπιο πολιτικό σύστημα και κατ’ επέκταση με το «τρίγωνο της αμαρτίας» δεν είναι κάτι που έγινε τώρα, επί Μνημονίου. Αυτό που έγινε επί Μνημονίου είναι ότι θα ήταν αδύνατη η δημοκρατική εκτροπή και η όλη μνημονιακή επέλαση χωρίς την αυξημένη συνενοχή της Δικαιοσύνης και χρησιμοποίησή της από το πολιτικό σύστημα.
