…Ο Ένγκελς γράφει:
«Όποιος φοβάται το πυκνό δάσος που περιβάλλει το παλάτι των ιδεών, όποιος δεν ανοίξει δρόμο με το ξίφος για να ξυπνήσει με ένα φιλί την κοιμωμένη βασιλοπούλα, αυτός δεν αξίζει ούτε εκείνη ούτε το βασίλειό της»…

«Κι όπου πλέον μοναχιασμένοι
είναι οι βράχοι σιγαλοί,
Μήνιν άειδε θέ ν’ακούσης
να σού ψάλλη μία φωνή»
(Διονύσιος Σολωμός)

Στους μεγαλοφυείς στίχους του πρώιμου ποιήματος του ποιητή προβάλλει εωσφορικά η διαλεκτική αλήθεια της φυσικο-ιστορικής κίνησης. Η ύβρις των κοινωνικών συστημάτων, που ενσαρκώνεται στις πράξεις των εκάστοτε κυρίαρχων τάξεων, είναι το λίκνο της Μήνιδος, της οργής και του θυμού, που εμψυχώνει την βούληση και την δράση των λαών, που ανατρέπουν τις κοινωνικές συνθήκες της ύβρεως και επιφέρουν την κάθαρση.

Η μήνις, ο τρομερός θυμός όπως μεταφράζει ο Πολυλάς από το ομηρικό έπος, είναι στον ποιητή ουσιώδες γνώρισμα της ελευθερίας, είναι η μορφή ενός περιεχομένου πνευματικού, ιστορικού και κοινωνικού, που ενοποιεί σε φυσικο-ιστορικό συνεχές το Παρόν με το Παρελθόν και το Μέλλον.

Ο Μαρξ στο Κεφάλαιο γράφει:
«Η δική μου άποψη που αντιλαμβάνεται την εξέλιξη των οικονομικών κοινωνικών σχηματισμών σαν φυσικο-ιστορικό προτσές, μπορεί, λιγότερο από κάθε άλλη, να θεωρεί το ξεχωριστό άτομο υπεύθυνο για συνθήκες, κοινωνικό προϊόν των οποίων παραμένει το ίδιο, όσο κι αν ανυψώνεται υποκειμενικά πάνω απ’ αυτές».

«Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη τα ιερά», γενναία κι ανδρειωμένη, όπως ψάλλει ο ποιητής, η Ελευθερία γίνεται αναγνωρίσιμη «από την κόψη του σπαθιού την τρομερή», «από την όψη που με βία» και τρομερό θυμό εναντιώνεται στην υποδούλωση.

Η μήνις του λαού ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα δε θ’ αργήσει να εμφανίσει την όψη της ελευθερίας με την όψη «του σπαθιού την τρομερή». Εκείνοι που, σήμερα, είναι περιχαρακωμένοι στα αστικά πολιτικά κόμματα, ή στο βόλεμα του «απολίτικου» και ωχαδερφικού ατομικού παραληρήματος, δε θ’ αργήσει η στιγμή που θα νιώσουν ν’ αναιρείται πρακτικά η ύπαρξή τους, να καταρρακώνονται τα όνειρά τους, ν’ αμφισβητείται και ν’ αναιρείται η κάλπικη ιδεολογία τους, και θα βγουν στο δρόμο να υπερασπίσουν τους εαυτούς τους, τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους, ως εκπρόσωποι των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας ενάντια στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, ενάντια στο πολιτικό-νομικό εποικοδόμημα που υπηρετεί αυτές τις σχέσεις παραγωγής, ενάντια στα πολιτικά τους κόμματα.

Αν η ανάγκη γίνεται ελευθερία όχι γιατί εξαφανίζεται, παρά αποκλειστικά και μόνο γιατί η ταυτότητά της, που ήταν ίσαμε τώρα εσωτερική, εκδηλώνεται επιτέλους… Αν η ελευθερία σαν υποκειμενικότητα είναι η συνειδητοποιημένη αναγκαιότητα… Tότε, «η κόψη του σπαθιού η τρομερή», που την καθιστά αναγνωρίσιμη, παίρνει σήμερα τη μορφή του αγώνα για την ανατροπή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, τη μορφή του αγώνα για την απελευθέρωση από το μνημόνιο και την τρόικα, τη μορφή του αγώνα για την ενεργοποίηση, ενοποίηση και συνειδητοποίηση του ταξικά διαρθρωμένου πληθυσμού, που στην πλειοψηφία του πλήττεται θανάσιμα από τις συνέπειες της δομικής κρίσης του καπιταλιστικού οικονομικο-κοινωνικού συστήματος.

Ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο» γράφει:
«Αν, σύμφωνα με τον Ωζιέ, το χρήμα “γεννιέται με φυσικές κηλίδες αίματος στο ένα μάγουλο”, το κεφάλαιο γεννιέται βουτηγμένο από την κορυφή ως τα νύχια στο αίμα και στη βρωμιά και στάζοντας αίμα απ’ όλους τους πόρους», και υποσημειώνει:
«Το κεφάλαιο το τρομάζει η έλλειψη κέρδους ή το πολύ μικρό κέρδος, όπως το κενό τρομάζει τη φύση. Όταν το κεφάλαιο έχει το ανάλογο κέρδος, γίνεται τολμηρό. Με 10% κέρδος αισθάνεται τον εαυτό του σίγουρο και μπορεί να το χρησιμοποιήσει κανείς παντού∙ με 20% γίνεται ζωηρό∙ με 50% γίνεται θετικά παράτολμο∙ με 100% τσαλαπατάει όλους τους ανθρώπινους νόμους∙ με 300% δεν υπάρχει έγκλημα που να μη ριψοκινδυνεύει να το διαπράξει, ακόμα και με κίνδυνο να πάει στην κρεμάλα».

Το 2006 ο ρυθμός αύξησης των κερδών του ελληνικού κεφάλαιου πλησίασε το 60%, δηλ. 15 φορές μεγαλύτερος από το ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ. Ειδικότερα, τα κέρδη των τραπεζών αυξήθηκαν κατά την περίοδο διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ (1994-2003) κατά 564% και της ΝΔ (2004-2007) κατά 201% κλπ. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, πολύ μυαλό για να κατανοηθεί το γιατί το ελληνικό κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του, για να πετύχουν τα ποσοστά κέρδους που πέτυχαν, εξώθησαν εγκληματικά στην υπερχρέωση του κράτους, στην αφαίμαξη των ασφαλιστικών ταμείων και στην υπερεκμετάλλευση του εμπορεύματος «εργατική δύναμη».

Σήμερα, η συγκροτημένη σε αστικοδημοκρατικό Κράτος άρχουσα τάξη της χώρας είναι μία από τις ισχυρότερες οικονομικά αστικές τάξεις στον κόσμο. Τα επενδύσιμα κεφάλαια που κατέχει, το ρευστό χρήμα σε ευρώ και δολάριο υπερβαίνει κατά πολύ το δημόσιο χρέος και το ακαθάριστο εθνικό εισόδημα και προσεγγίζει το 1 τρις σε καταθέσεις σε ελληνικές και ξένες τράπεζες. Μόνο στην Ελβετία οι καταθέσεις της υπερβαίνουν τα 400 δις ευρώ. Στα ποσά αυτά δεν συμπεριλαμβάνονται οι αξίες των επιχειρήσεων, των ακινήτων κλπ., που κατέχει στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Σήμερα, η δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και η επίταση της πτωτικής τάσης του μέσου ποσοστού κέρδους έχει τρομάξει το υπερσυσσωρευμένο ελληνικό κεφάλαιο, που απειλείται με πληθωριστική υποτίμηση. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, προσωποποιώντας και υπηρετώντας την ελίτ του υπερσυσσωρευμένου χρηματικού κεφάλαιου, και σε συνεργασία με πολυεθνικά οικονομικά και πολιτικά κέντρα δύναμης, για να εξασφαλίσει και να μεγεθύνει ακόμη περισσότερο τα υπερκέρδη των Ελλήνων και ξένων δανειστών του ελληνικού κράτους αφενός, και αφετέρου για ν’ αντιρροπήσει την πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους, εξωθεί στα άκρα την εκμετάλλευση του εργαζόμενου πληθυσμού και δημιουργεί συνθήκες ζωοποίησης και εξαθλίωσης στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

Γράφει ο Ένγκελς:
«Δεν είναι λοιπόν ν’ απορεί κανείς όταν οι εργάτες, που τους μεταχειρίζονται σαν ζώα, είτε πραγματικά γίνονται ζώα, είτε κατορθώνουν να διατηρήσουν τη συνείδηση και την αίσθηση της ανθρωπιάς τους μόνο με το πιο άσβεστο μίσος, την αδιάκοπη εσωτερική αγανάκτηση ενάντια στην κυρίαρχη αστική τάξη. Είναι άνθρωποι μόνο όσο νιώθουν την οργή ενάντια στην άρχουσα τάξη∙ γίνονται ζώα μόλις υπομονετικά προσαρμοστούν στο ζυγό τους και προσπαθήσουν μόνο να κάνουν ευχάριστη τη ζωή του υποζύγιου χωρίς να θέλουν να σπάσουν το ζυγό».

Σήμερα, τα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα, ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, που υπηρετούν τα συμφέροντα της εγχώριας αστικής τάξης, ελέγχουν πολιτικά τη συντριπτική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Ο ελληνικός πληθυσμός είναι παθητικοποιημένος, αφού, είτε είναι οπαδός και ψηφοφόρος των καθεστωτικών πολιτικών κομμάτων, είτε απέχει από την πολιτική, ακολουθεί το στυλ ζωής, τα ιδανικά και τις αντιλήψεις του αστισμού.

Η εργατική τάξη με τις δυνητικές συμμαχίες της διέπεται από μια διπλή παθητικότητα:
-ούτε είναι επαρκώς συγκροτημένη και οργανωμένη σαν «τάξη καθ’ εαυτό» ενάντια στο κεφάλαιο και την αστική τάξη, αφού, και η πλειοψηφία των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα δεν είναι οργανωμένοι στα σωματεία τους, και οι μισθωτοί του δημόσιου τομέα δεν μετέχουν ενεργά στους συνδικαλιστικούς αγώνες,
-ούτε είναι συγκροτημένη και οργανωμένη σαν «τάξη δι’ εαυτό», αφού κανένα κόμμα του πολιτικού εποικοδομήματος, με επαρκή στελεχική διάρθρωση και δράση, δεν έχει γράψει ξεκάθαρα στη σημαία του το στόχο της κατάργησης του συστήματος της μισθωτής εργασίας.

Στην ποικιλότροπη ανωριμότητα του υποκειμενικού παράγοντα και στη θεσμική ηγεμονία της οικονομικής ολιγαρχίας και του χρηματιστικού κεφάλαιου στον Αστικό Συνασπισμό Εξουσίας, εντοπίζονται η διανυσματική ισορροπία και η πολιτική διάρθρωση των αντιθέσεων των πόλων της αδιαχώριστης διαλεκτικής ενότητας κι αντίθεσης της εργατικής τάξης προς την αστική τάξη.

Η ιδιομορφία της δομικής πολιτικο-οικονομικής κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού, που τον καθιστά επίκεντρο της ψυχροπολεμικής σύγκρουσης ΗΠΑ/δολαρίου-Γερμανίας/Ε.Ε./ευρώ από την μιά, και η οξύτατη πολιτική-ιδεολογική-οργανωτική κρίση του αντικαπιταλιστικού κινήματος από την άλλη, επικαθορίζουν και διαμορφώνουν τις σκληρές κι εφιαλτικές συνθήκες της σημερινής συγκυρίας.

Σε ανάλογες με τις σημερινές συνθήκες πολιτικο-οικονομικής κρίσης, όπου το «παλιό» συγκρούεται με το «νέο», κι όπου η αντίφαση της θεωρίας με την πράξη καθώς και η πολλαπλότητα των κινήτρων της πολιτικής δράσης οδηγούν σε παθητικότητα και ακινησία, ο Γκράμσι γράφει:
«Αυτό που επιδεινώνει την κατάσταση είναι ότι πρόκειται για μια κρίση η οποία εμποδίζει ν’ αναπτυχθούν τα στοιχεία της κρίσης με την απαραίτητη ταχύτητα. Αυτός που κυριαρχεί δε μπορεί να λύσει την κρίση, αλλά έχει τη δύναμη να εμποδίζει να τη λύσουν άλλοι, δηλαδή έχει μόνο τη δύναμη να παρατείνει την ίδια την κρίση. Απλοϊκά θα μπορούσε ίσως κανείς να πει ότι αυτό είναι αναγκαίο ακριβώς για να προετοιμαστούν και αναπτυχθούν τα πραγματικά στοιχεία της λύσης, δεδομένου ότι η κρίση είναι τόσο σοβαρή και απαιτεί τόσο εξαιρετικά μέσα, που μόνο όποιος είδε την κόλαση μπορεί ν’ αποφασίσει να τα μεταχειριστεί χωρίς να τρέμει και να διστάζει».

Κατά τη γνώμη μας, η πολιτική αυτο-οργάνωση των μισθοσυντήρητων, της νεολαίας και του λαού, με στόχο Ν’ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ – Ν’ ΑΝΑΙΡΕΘΕΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ – ΝΑ ΦΥΓΕΙ Η ΤΡΟΪΚΑ, είναι η αναγκαία πολιτική συνθήκη που απαιτούν οι περιστάσεις για ν’ αποτραπεί η καταστροφή που μας απειλεί.

Ο στόχος Ν’ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ, ν’ ανατραπεί η πολιτική που υπηρετεί την αριστοκρατία του πλούτου, που υπηρετεί το υπερσυσσωρευμένο ελληνικό και πολυεθνικό κεφάλαιο, είναι ο στόχος που μπορεί να ενεργοποιήσει και να ενοποιήσει την πλειονοψηφία, και των μισθοσυντήρητων, και των στρωμάτων του πληθυσμού που δεν ανήκουν στην εργατική τάξη αλλά πλήττονται καθοριστικά και θανάσιμα από τη σημερινή κατάσταση.

Η αυτο-οργάνωση είναι η πολιτική μορφή, είναι το μέσον, που μετατρέπει τον ταξικά διαρθρωμένο πληθυσμό σε ταξικά διαρθρωμένο λαό, που αναβαθμίζει τον παθητικοποιημένο υπήκοο, φορέα μόνο υποχρεώσεων, σε πολιτικό υποκείμενο, σε διευθυντική και ταξική ηγεμονική δύναμη, αδιαίρετο τμήμα του Κυριάρχου.

Σήμερα, με τα μέτρα ΠΑΣΟΚ-ΤΡΟΪΚΑΣ, ακόμη και τα αστικοδημοκρατικά αιτήματα του περασμένου αιώνα μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη των διεκδικήσεων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.

Σε κάθε πόλη, σε κάθε συνοικία, σε κάθε χωριό, σε κάθε χώρο εργασιακής και κοινωνικής δραστηριότητας, πρέπει να υπάρξουν πρωτοβουλίες και να συγκροτηθούν πολιτικές συσπειρώσεις -έξω και πέρα από τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα, κοινοβουλευτικά και εξωκοινοβουλευτικά- έτσι ώστε να καλυφθεί το πολιτικό κενό εκπροσώπησης των λαϊκών συμφερόντων με όρους κινήματος.

Η κάθε Ελληνίδα και ο κάθε Έλληνας, μισθωτός, νεολαίος, μικρομεσαίος κλπ., πρέπει να καταλάβει πως η δική του ατομική συμμετοχή είναι η αναγκαία προϋπόθεση για τη συγκρότηση της συλλογικής πολιτικής υπόστασης, που θα εκδηλώνει, μαζικά και με όρους κινήματος, τη συλλογική βούληση για ανατροπή της σημερινής πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας.

Σήμερα, εκείνο που επείγει δεν είναι η άμεση επίλυση των πολιτικών και ιδεολογικών διαφορών των διαφόρων τμημάτων του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου, ούτε η άμεση πολιτική-ιδεολογική προγραμματική ενότητα της Αριστεράς. Στις σημερινές συνθήκες, οι πρωτοβουλίες για διάλογο πάνω στα γενικά ζητούμενα και τα δια ταύτα του κινήματος αναδεικνύουν, μέσα από τις διαφορετικές προσεγγίσεις πάνω στα ζητούμενα και τα δια ταύτα της αντιμετώπισης της καταστροφής που απειλεί τους μισθοσυντήρητους και τα λαϊκά στρώματα, τις αλληλοαναιρούμενες και αξεπέραστες ιδεολογικοπολιτικές αφετηρίες αυτών που μετέχουν σ’ έναν τέτοιο διάλογο, οξύνουν τις υπάρχουσες αντιθέσεις, εντοπίζουν και περιχαρακώνουν τις ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές, και δημιουργούν σύγχυση και κλίμα αποσυσπείρωσης στις κατηγορίες του πληθυσμού που πλήττονται από τη σημερινή πολιτική κατάσταση. Έτσι, μ’ αυτόν τον τρόπο, ούτε η ενότητα του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου και της Αριστεράς διευκολύνεται, ούτε οι υποκειμενικές συνθήκες για την αγωνιστική συσπείρωση των λαϊκών στρωμάτων ενάντια στα μέτρα ΠΑΣΟΚ-ΤΡΟΪΚΑΣ επιτυγχάνονται.

Σήμερα, εκείνο που επείγει είναι η άμεση συνεννόηση και ο συντονισμός των πολυδιασπασμένων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων του ριζοσπαστικού και εν γένει του δημοκρατικού και προοδευτικού χώρου. Η συνεννόηση και ο συντονισμός θα προκύψει, όχι μέσα από την άμεση άμβλυνση της πολιτικής διαφορετικότητας -πράγμα αδύνατον να συμβεί στις σημερινές συνθήκες, αλλά μέσα από την αγωνιστική σύμπραξη με κατεύθυνση την ανατροπή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και των μέτρων μνημονίου-τρόικας.

Επειδή, όμως, οι κοινοβουλευτικές και εξωκοινοβουλευτικές ηγεσίες του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου φλυαρούν προσχηματικά για «ενότητα», και θέτουν προσκόμματα στον επιβεβλημένο από τις περιστάσεις συντονισμό και συνεννόηση για κοινή δράση ενάντια στα μέτρα ΠΑΣΟΚ-ΤΡΟΪΚΑΣ, αυτό που επείγει να συμβεί σήμερα, αυτό που θα έπρεπε να έχει συμβεί χτες, δεν πρόκειται να συμβεί ούτε αύριο ούτε μεθαύριο, αν δεν ενισχυθούν και δεν υποστηριχθούν πρακτικά οι πολιτικές πρωτοβουλίες, που αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα ανατροπής της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ σαν προϋπόθεση της αναίρεσης των μέτρων μνημονίου-τρόικας, και που στοχεύουν και δραστηριοποιούνται για ν’ αναφανεί στο εποικοδόμημα, με όρους πρακτικά συνεκτικούς, η ηγεμονική δύναμη, δηλαδή η ταξική πολιτική συνείδηση, ώστε να καλυφθεί, με όρους μαζικού κινήματος, το πολιτικό κενό εκπροσώπησης των δυνάμεων της εργασίας και του πολιτισμού στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό.

Η σημερινή οικονομική, κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, με τα μέτρα της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΤΡΟΪΚΑΣ, εκδηλώνεται στις μορφές κοινωνικής συνείδησης, που αντιστοιχούν στην υλική δομή της ελληνικής κοινωνίας (στις σχέσεις παραγωγής), σαν διαρκώς εντεινόμενη αγανάκτηση της εργατικής τάξης και του λαού. Η αγανάκτηση αυτή, αυθόρμητη εκδήλωση προς το παρόν, ενέχει μορφικά την διαλεκτική αρνητικότητα των παραγωγικών δυνάμεων προς τις σχέσεις παραγωγής, όπως ανακλάται στη συνείδηση της εργατικής τάξης και του λαού, σαν άμεση αντανάκλαση του κοινωνικού Είναι (άμεσο Είναι) στη συνείδηση. Επειδή, κατά τη διαλεκτική, η αντανάκλαση είναι προσδιορισμός και άρνηση ταυτόχρονα εμφανίζεται στην έλλογη συνείδηση σαν «Κατανόηση», σαν προσανατολισμός και σαν μέθοδος δράσης, που εμπεριέχει δυνάμει την κίνηση του περιεχομένου της μορφής του κοινωνικού Είναι, τη δυνατότητα της «άρνησης της άρνησής» του και της «νέας θέσης».

Κατά τη γνώμη μας, με τη βίαιη παρέμβαση του εποικοδομήματος στην καπιταλιστική παραγωγική δομή της ελληνικής κοινωνίας, που ευνοεί απροκάλυπτα το υπερσυσσωρευμένο ελληνικό κεφάλαιο και την χρηματιστική ολιγαρχία, διαταράσσεται βίαια ο νόμος της αξίας, που ρυθμίζει νομοτελειακά τους συντελεστές της καπιταλιστικής παραγωγής, διανομής και ανταλλαγής, και οξύνονται οι αντιθέσεις μεταξύ των τμημάτων του Αστικού Συνασπισμού Εξουσίας. Σήμερα, οι μισθοί συμπιέζονται κάτω από τα αξιακά δεδομένα της φυσικής τιμής αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης. Αξίες, από τα εισοδήματα των εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων και του αγροτικού πληθυσμού, αποσπώνται μηχανικά με τα μέτρα του ΠΑΣΟΚ-ΤΡΟΪΚΑΣ. Δυσχεραίνεται η αναπαραγωγή των όρων παραγωγής και δημιουργούνται, από τη δράση του νόμου της αξίας, οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για αυθόρμητες εξεγέρσεις και αυθόρμητα κινήματα, που θα υπερβαίνουν τα σημερινά συνδικαλιστικά σχήματα και τις σημερινές πολιτικές οριοθετήσεις.

Κατά τη γνώμη μας, η αυθόρμητη αγανάκτηση του λαού, σαν πρωτογενής διάχυτη αρνητικότητα των λαϊκών στρωμάτων στο πολιτικό σύστημα και τα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα, εμφανίζει ένα πρωτογενές στοιχείο συνειδητής διεύθυνσης, που σήμερα είναι έξω από έλεγχο. «Καθαρός» αυθορμητισμός δεν υπάρχει, διότι αυτός θα συνέπιπτε με καθαρό μηχανικισμό (Γκράμσι). Το αυθόρμητο που διέπεται από το νόμο της αξίας παραπέμπει στον οικονομικό αγώνα και στα συνδικάτα. Το αυθόρμητο που εναντιώνεται στο πολιτικό σύστημα και στα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα εκδηλώνει μορφικά τις αντιφάσεις της κίνησης του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής.

Έχουμε την πεποίθηση πως, η πρωτοβουλία της συλλογικότητας του ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ και η πρωτοβουλία του «Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής» του Α. Αλαβάνου δίνουν τη δυνατότητα στην εργατική τάξη και το λαό, που σήμερα είναι εγκλωβισμένοι στα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα ή απέχουν από την πολιτική, να εκφράσουν πρακτικά την αρνητικότητά τους ενάντια στα μέτρα ΠΑΣΟΚ-ΤΡΟΪΚΑΣ, υπερβαίνοντας τις σημερινές κομματικές και συνδικαλιστικές περιχαρακώσεις και, κυρίως, υπερβαίνοντας τις αναστολές που δημιουργούν στο λαό οι αντιθέσεις και η πολυδιάσπαση του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου. Είναι οι μόνες πρωτοβουλίες, στις σημερινές συνθήκες, που μπορούν να παράξουν ρεαλιστικό αποτέλεσμα, που δίνουν νόημα και προοπτική στον αγώνα ενάντια στην καταστροφή που μας απειλεί, που μπορούν ν’ ανατρέψουν την απαισιοδοξία και το αίσθημα της ματαιότητας του αγώνα για ένα καλύτερο, για ένα ελπιδοφόρο μέλλον, που δίνουν την δυνατότητα σε κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα, ανεξάρτητα από πολιτική τοποθέτηση, να ενεργοποιηθεί και να συμβάλει στον κοινό αγώνα για το κοινό συμφέρον.

Κατά τη γνώμη μας, η πρωτοβουλία της συλλογικότητας του ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ και η πρωτοβουλία του «Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής» του Α. Αλαβάνου, είναι οι πρωτοβουλίες που συνδέονται οργανικά με τις νέες κοινωνικές ταξικές ομάδες που αντιπροσωπεύουν την νέα ιστορική κατάσταση. Αυτό σημαίνει πως, η νέα ιστορική κατάσταση τείνει να υπερβεί την ανεπάρκειά της και να ολοκληρώσει τον βαθμό της αναγκαίας ανάπτυξής της, έτσι ώστε να έχει την ικανότητα να δημιουργεί νέες δομές στο εποικοδόμημα.

Κάτά τη γνώμη μας, ο συνδυασμός «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΤΤΙΚΗ» του Α. Αλαβάνου, αν κατορθώσει να συγκεντρώσει το 2-3% του εκλογικού σώματος θα πραγματοποιήσει τη μεγαλύτερη νίκη του μεταπολιτευτικού κινήματος, επειδή θα δημιουργήσει ανατροπές πολιτικο-ιστορικής τάξης στην ηγεμονική διάταξη του Αστικού Συνασπισμού Εξουσίας μέσα στο Κράτος, και θα συμβάλλει καθοριστικά στη δημιουργία των υποκειμενικών προϋποθέσεων για την αυτο-οργάνωση του λαού και τη συγκρότηση ενός μαζικού λαϊκού κινήματος εξουσίας.

Όπως οι κοινωνικές ομάδες ισχύος που συγκρότησαν την Φιλική Εταιρεία συνέπραξαν στην απελευθέρωση από τον Οθωμανό κατακτητή αν και είχαν διαφορετικές αντιλήψεις για την πολιτειακή μορφή του απελευθερωμένου νέου ελληνικού κράτους, όπως οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που συγκρότησαν το ΕΑΜ συνέπραξαν στον εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα αν και είχαν διαφορετικές αντιλήψεις για την πολιτειακή και κοινωνική μορφή του καθεστώτος της μεταπολεμικής Ελλάδας, έτσι και σήμερα, η σύμπραξη σ’ ένα ενιαίο πολιτικό μέτωπο των δυνάμεων της κοινωνικής Αριστεράς με ευρύτατα στρώματα του πληθυσμού που πλήττονται από την κρίση, αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για αποτελεσματική αντιμετώπιση της καταστροφής που μας απειλεί, την αναγκαία συνθήκη για ένα καλύτερο παρόν κι ένα ελπιδοφόρο μέλλον.

Ξέρουμε ότι πολλοί θα διαφωνήσουν μαζί μας και θα πουν: «οι μεγάλες προσδοκίες που έχει το ΑΚΕΠ για την κίνηση Αλαβάνου είναι υπερβολικές και θα διαψευστούν». Ίσως να έχουν δίκιο! Ίσως να κάνουμε λάθος!

Ο Ένγκελς γράφει:
«Όποιος φοβάται το πυκνό δάσος που περιβάλλει το παλάτι των ιδεών, όποιος δεν ανοίξει δρόμο με το ξίφος για να ξυπνήσει με ένα φιλί την κοιμωμένη βασιλοπούλα, αυτός δεν αξίζει ούτε εκείνη ούτε το βασίλειό της».

Το αίτημα της ανατροπής της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της αναίρεσης του μνημονίου έχει τεθεί.
Ας μετουσιωθεί, λοιπόν, η σημερινή Μήνις του ταξικά διαρθρωμένου λαού, ενάντια στις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες ύπαρξής του, σ’ έναν ακατανίκητο, συνειδητό, ταξικό λαϊκό χείμαρρο, που θα διορθώσει όλα τα λάθη των ηγεσιών που ομνύουν στο όνομα της εργατικής τάξης. Ας γίνει, λοιπόν, η κόλαση, που προετοιμάζει για τα λαϊκά στρώματα η ιθύνουσα τάξη, αιτία να βλαστήσει, μέσα στα σπλάχνα της σημερινής κοινωνίας, η υποκειμενική προϋπόθεση για το «νέο».

Αντώνης Χάλαρης
https://akep.blogspot.com

Σχόλια

Σου άρεσε αυτό το άρθρο; Ενίσχυσε οικονομικά την προσπάθειά μας!