Απλά μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας
Τα χέρια σου συνάδελφε
όταν τα νοικιάζεις
κακό τον εργοδότη σου
γι’ άνθρωπο να λογιάζεις*
Μια μέρα μετά τη γενική (;) απεργία. Τη συνάντησα στις σκάλες του Μετρό για Πανεπιστήμιο. Μια νέα, ζωντανή και πολυτάλαντη συγχωριανή μου. Χαμογελαστή μου είπε ότι πάει στην Επιθεώρηση Εργασίας να καταγγείλει τον εργοδότη της. Ο λόγος; Είχε μόλις απολυθεί:
Ήταν η τιμωρία για τη συμμετοχή της στην απεργία. Μόλις εμφανίστηκε το πρωί στο γραφείο της έδειξαν την πόρτα. Έτσι. Στεγνά και αδιάφορα.
Ήξερα πως είχε βρει δουλειά τον Σεπτέμβριο μετά από ένα χρόνο στην ανεργία. Ότι μένει στο Πέραμα. Την είχε ανάγκη τη δουλειά. Κι όμως δεν έσκυψε το κεφάλι. Ακολούθησε την απόφαση του Συνδικάτου. Κι ας πήγαν οι άλλοι να δουλέψουν.
Και το Συνδικάτο;
Πήγαινε στην Επιθεώρηση Εργασίας έτσι. «Για να μη του περάσει» του εργοδότη. Γνώριζε καλά πως ακόμη κι αν δικαιωνόταν, σύντομα –θέμα ημερών, μου είπε- με κάποια άλλη αφορμή θα την έδιωχναν. Και τι θα κάνεις μετά; Μου απάντησε πως δεν ξέρει. Όμως δεν είχε υποκύψει. Κι αυτό για τώρα ήταν το σημαντικό…
Ένιωσα χαρά και καμάρι. Ένιωσα και ντροπή. Τι θα έκανα στη θέση της; Τι θα έκαναν άλλοι που λένε τόσα και τόσα από τον «άμβωνα»; Η απάντηση που ακούω μέσα στο μυαλό μου με φοβίζει. Τι μας έμεινε από τόση θητεία στην Αριστερά; Και όλοι αυτοί οι γεμάτοι κομπασμό και αυτοθαυμασμό «διανοούμενοι», οι Θεοδωρόπουλοι, οι Χωμενίδηδες και λοιποί μαϊντανοί του Μνημονίου έχουν ένα ίχνος από την ακεραιότητα αυτής της νέας κοπέλας;
Άλλη τιμιότη έχει ο συγγραφέας
κι άλλο τιμιότη λέει ο ιερέας
άλλη του ιδεολόγου ιδιώτη
κι αλλιώτικη του μισθοφόρου στρατιώτη**
Από την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, μέχρι την ώρα που θα τις διαβάζετε δεκάδες εργαζόμενοι θα έχουν χάσει τη δουλειά τους. Όλο και πιο πολλοί θα αναγκάζονται να σκύψουν για να επιβιώσουν. Και δεν ξέρω αν και ποιος θα μπορούσε να τους κατηγορήσει. Το θέμα είναι πώς θα μπορέσουμε όλοι μας να πάρουμε δύναμη. Ο ένας από τον άλλο.
Οι Μέργοι της εποχής με τους γλοιώδεις πρώην αριστερούς στυλοβάτες τους επιμένουν:
Όλα τα δάχτυλα/ ίσα δεν είναι/ κι όλοι να τρώνε/ δίκιο δεν είναι***
Εμείς ούτε ένα τραγούδι σαν αυτά του Κηλαηδόνη δεν μπορούμε να γράψουμε;
Κώστας Στοφόρος
* Γιάννης Νεγρεπόντης, Το σύστημα (από τα απλά μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας σε μουσική Λουκιανού Κηλαηδόνη)
** Η έννοια της τιμιότητος (στο ίδιο)
*** Η θεία τάξις (στο ίδιο)
