Οι λίγο παλιότεροι θα θυμούνται το σλόγκαν της Ελευθεροτυπίας, το γνωστό «Στηρίζουμε την αλλαγή, ελέγχουμε την εξουσία». Στην Εφημερίδα των Συντακτών πάντως, η «γραμμή» παραπέμπει περισσότερο στη φράση του τίτλου του άρθρου. Δεν αναφερόμαστε βεβαίως σε κάθε αρθρογράφο ή συνεργάτη της εφημερίδας, αλλά στην κεντρική της κατεύθυνση, όπως αυτή εκφράζεται από το πρωτοσέλιδο και την βασική της πολιτική αρθρογραφία. Αυτά όχι απλώς στηρίζουν γενικά την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αλλά έχουν ειδική αποστολή στο πλαίσιο της επικοινωνιακής τακτικής του Μαξίμου. Αυτός είναι και ο λόγος που ασχολούμαστε με την περίπτωση της Εφ.Συν., γιατί κατά τα άλλα δεν είναι πρωτάκουστο να υπάρχουν εφημερίδες φιλοκυβερνητικές και αντικυβερνητικές. Στην περίπτωσή μας, βέβαια, είναι εντυπωσιακή η στήριξη που παρέχεται από το εν λόγω έντυπο στην κυβέρνηση και η πιστή αναπαραγωγή των non paper του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος που παρουσιάζονται σαν έγκριτο ρεπορτάζ.
Η αποστολή του συγκεκριμένου φύλλου είναι πλήρως εναρμονισμένη με την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να περάσει σε δεύτερη μοίρα το γεγονός ότι η κυβέρνηση εμβαθύνει το μνημονιακό καθεστώς, να εμφανιστεί ότι εκείνη διαπραγματεύεται με τους «θεσμούς» σκληρά και με επιτυχία, αλλά και ότι νομοθετεί «όπου μπορεί» υπέρ των φτωχών… Ακόμα, καθημερινά η Εφ.Συν. προσπαθεί να προβάλλει την εικόνα μιας μεγάλης αντιπαράθεσης ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία. Η πολιτική πραγματικότητα ερμηνεύεται με το σχήμα της σύγκρουσης αυτών των δύο παρατάξεων, της Αριστεράς ή Κεντροαριστεράς με την Δεξιά και τους συντηρητικούς κύκλους. Επίσης, μέσα από την καθημερινή αρθρογραφία της εφημερίδας, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται σε πόλεμο με το «βαθύ κράτος». Σύμφωνα με αυτό το σχήμα, το κατεστημένο φωλιάζει ακόμα στον κρατικό μηχανισμό (δικαιοσύνη, αστυνομία κ.λπ.) και η κυβέρνηση μάχεται ώστε να καταφέρει να εφαρμόσει το προοδευτικό της πρόγραμμα σε σύγκρουση με αυτό. Τέλος, η εφημερίδα ευθυγραμμίζεται πλήρως με την κατά καιρούς πολιτική της κυβέρνησης σε σχέση με τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Έτσι, δεν θα διαβάσουμε κάτι για κυκλώματα φιλικά προς την σημερινή κυβέρνηση, αλλά μόνο για όσα βρεθούν σε κάποια αντιπαράθεση μαζί της. Ειδικά στην υπόθεση του Noor-1, είναι εντυπωσιακή η άνευ όρων στήριξη στους χειρισμούς του Π. Καμμένου.
Όλα αυτά, διανθισμένα με μια θεματολογία φιλική προς τον αριστερό ή «εναλλακτικό» αναγνώστη (αντιρατσισμός, ιστορικά θέματα κ.λπ.), επιχειρούν να συγκρατήσουν ένα κοινό γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ στη λογική ότι αυτός, παρά τα λάθη και τις υποχωρήσεις του, είναι πολύ καλύτερος από την σκληρή, ρεβανσιστική και νεοφιλελεύθερη Δεξιά. Το γεγονός αυτό δεν είναι καθόλου ουδέτερο, αλλά λειτουργεί ανασχετικά απέναντι σε κάθε εναλλακτική προσπάθεια, αλλά και σε βάρος μιας σοβαρής ανάγνωσης της πραγματικότητας.
Η διάκριση «μνημονιακών – αντιμνημονιακών» ανήκει, σύμφωνα πάντα με την οπτική της Εφ.Συν., στο παρελθόν, ίσως και να υπήρξε καταστροφική γιατί συσκότισε τις ταξικές αντιθέσεις, οι οποίες φυσικά συμπυκνώνονται στην αντίθεση της Δεξιάς με την Αριστερά, άρα… του Τσίπρα με τον Μητσοτάκη. Αυτό είναι το βαθύτερο σκεπτικό μέσα από το οποίο επιχειρείται να εγκλωβιστεί ένα δυναμικό μέσα στο πολιτικό σκηνικό και συγκεκριμένα στην «κεντροαριστερή» του πτέρυγα.
Τέλος, κάθε επίκληση στην ανεξαρτησία της χώρας και εναντίον της νέου τύπου αποικιοποίησής της θεωρείται μάλλον «εθνικισμός», ενώ η άκρως φιλοαμερικάνικη πολιτική της κυβέρνησης σε όλα τα φλέγοντα ζητήματα της ευρύτερης περιοχής, ούτε λόγος να γίνεται ότι θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο κριτικής.
Συγκεντρώσαμε εδώ λίγα μόνο από τα πρωτοσέλιδα των τελευταίων εβδομάδων. Το περιεχόμενό τους είναι, νομίζουμε, ενδεικτικό…
Γ.Π.
