Και τώρα;

Του Μάριου Διονέλλη.
Βία και ξύλο και παραλίγο -ή σχεδόν- δολοφονίες. Αυτή θα είναι η μοιραία κατάληξη μιας πολιτικής που, έτσι κι αλλιώς, δεν είχε μέλλον, που ήταν προαποφασισμένη πολύ πριν τις εκλογές, που δεν βγάζει πουθενά και που, ούτως η άλλως, περιμένει ένα «τσακ», ένα νεκρό ίσως, για να σκάσει στα χέρια τους.

Έρχεται, δεν χωρά αμφιβολία, και δυστυχώς, αν δεν είναι από αυτό το «αμβλύ όργανο», θα είναι από το επόμενο. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, δυστυχώς, κάπως σαν προδιαγεγραμμένο είναι αυτό που γίνεται. Όσο προδιαγεγραμμένη ήταν και η χρεοκοπία.
Τα ΜΑΤ του Παπουτσή και του Χρυσοχοΐδη, κάνουν ακριβώς την ίδια δουλειά με τα ΜΑΤ του Παυλόπουλου και του Πολύδωρα. Και όταν τα πράγματα ζορίζουν και όταν ακόμα δεν είναι τα ΜΑΤ, απέναντι είναι οι συνδικαλιστές και οι ηγεσίες. Στο Ηράκλειο, την Τετάρτη, πλακώθηκαν οι απεργοί-διαδηλωτές μεταξύ τους. Γιατί οι του ΠΑΣΟΚ δεν ήθελαν να ακούσουν για τους «λέρες-εργατοπατέρες» και πήραν τα καδρόνια. Και άνοιξαν κι εδώ κεφάλια.
Και έρχονται κι άλλα. Και, δυστυχώς, δεν υπάρχει επιστροφή.
Ίσως αυτοί που βλέπουν πιο καθαρά, αυτές τις ώρες, σκέφτονται μόνο τι θα έρθει αμέσως μετά. Μετά το «μπαμ» και μετά την έκρηξη. Και σ’ αυτούς ανάμεσα υπάρχουν καιροσκόποι, που παραμονεύουν στη γωνία να εξαγοράσουν όσο-όσο το μέρος της «λύσης» που τους αναλογεί.
Η Αριστερά, δυστυχώς, κατώτερη των περιστάσεων, διασπασμένη και σε κρίση. Ίσως κι αυτή περιμένει ένα σύμβολο, ή ένα θύμα ίσως, να την ενώσει. Δυστυχώς.
Άρα ο σώζων εαυτόν…
Μάλλον το στοίχημα είναι πού θα σε βρει η μπόρα, όταν ξεσπάσει. Με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις…
Για να δούμε.