Του Γιώργου Τσίπρα
Η έξοδος των 140 χιλιάδων Κούρδων της Συρίας προς την Τουρκία είναι η μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμού από το ξεκίνημα του συριακού εμφυλίου. Ωστόσο, το γεγονός δεν «συγκίνησε» ανάλογα τα διεθνή ΜΜΕ που αφιέρωσαν πολύ λιγότερο χώρο απ’ όσο είχαν αφιερώσει πρόσφατα για τους Γιεζίντι στο βόρειο Ιράκ (όταν… πιάνει ξαφνικά ο «πόνος» τους Δυτικούς για μια μέχρι τότε άγνωστη μειονότητα, σίγουρα κάτι άλλο συμβαίνει) ή τους Κούρδους του Ιράκ που είχαν δεχτεί επίθεση πολύ μικρότερης κλίμακας.
Παραπέρα, φαίνεται πως οι βομβαρδισμοί στη Ράκα, όπως το επισημαίνουν άλλωστε και εκπρόσωποι των Κούρδων της Συρίας, όχι μόνο δεν αδυνάτισαν την ισχύ του Ισλαμικού Κράτους απέναντι στους τελευταίους, αλλά οδήγησε στο να στραφούν περισσότερα βαρέα όπλα και τεθωρακισμένα από τη Ράκα κατά των Κούρδων. Κι ενώ η Αεροπορία των ΗΠΑ δεν φείδεται στόχων επί συριακού εδάφους, από τη Ράκα, το Ντέιρ αλ-Ζορ και τη Χασάκα στα ανατολικά μέχρι το περιοχές του Ιντλίμπ και του Χαλεπιού στα δυτικά, δεν χτύπησε απολύτως κανένα στόχο απ’ όσες δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους επιτίθενται στο Κομπανί, όπου έχει επικεντρωθεί η σύγκρουση με τους Κούρδους της Συρίας, παρά τις σχετικές εκκλήσεις των τελευταίων προς τις ΗΠΑ.
Η εξουδετέρωση της ισχύος των κουρδικών Δυνάμεων Λαϊκής Προστασίας (ΔΛΠ) εξυπηρετεί πολλούς. Αποτελούν, καταρχήν, μια σχετικά ανεξάρτητη μεταβλητή που παρ’ ότι οι τοπικοί του αντίπαλοι τις αποκαλούν «Κόμμα του Ιράν», δεν υπακούουν στην πραγματικότητα σε μεγαλύτερα αφεντικά με τη στενή έννοια, πέρα βέβαια από το ΡΚΚ. Για το Ισλαμικό Κράτος υπάρχουν ανοιχτοί παλιοί λογαριασμοί αφού οι ΔΛΠ είναι η μόνη δύναμη από την οποία είχαν ηττηθεί στρατιωτικά, όπως και το Μέτωπο Αλ Νούσρα και άλλες αντι-Άσαντ δυνάμεις. Για την Τουρκία εννοείται πως η εξουδετέρωση των ΜΛΠ ισοδυναμεί με την εξουδετέρωση ενός πυλώνα του ΡΚΚ. Επίσης, για τους Κούρδους του Μπαρζανί στο Ιράκ, που έχουν άριστες σχέσεις με Τουρκία, Ισραήλ και ΗΠΑ, η υπονόμευση των «αδελφών» ΜΛΠ στη Συρία αποτελούσε σταθερή ενασχόληση τους προηγούμενους μήνες.
Τα χτυπήματα των ΗΠΑ εκτός του Ισλαμικού Κράτους επικεντρώθηκαν και στην Αλ Νούσρα (αυθεντική Αλ Κάιντα) που για κάποιο λόγο δεν αναφέρεται ονομαστικά, αλλά στη θέση της γίνεται λόγος από τα αμερικανικά ΜΜΕ για κάποια παντελώς άγνωστη, μέχρι χθες, ομάδα «Κορασάν». Ωστόσο, όπου η αμερικανική αεροπορία χτύπησε την «Κορασάν», χτύπησε ουσιαστικά την Αλ Νούσρα, η οποία παρεμπιπτόντως είχε ιδιαίτερες σχέσεις με την Τουρκία αλλά και μεσολαβούσε ανάμεσα στο Ισλαμικό Κράτος και την υπόλοιπη ισλαμιστική αντιπολίτευση που εξοπλίζει η Δύση και οι αραβικές μοναρχίες.
Επίσης, σύσσωμη η ηγεσία μιας άλλης ισλαμιστικής ομάδας, της Αχράρ αλ-Σαμ που επίσης μεσολαβούσε για συνεργασία με το Ισλαμικό Κράτος, ανατινάχτηκε στις 9 Σεπτεμβρίου σε μια περίεργη ενέργεια για την οποία δεν κατηγορήθηκε ούτε ο Άσαντ ούτε κάποιος άλλος και γι’ αυτό φέρει μάλλον την υπογραφή ξένων μυστικών υπηρεσιών…
Η κουτάλα θα συνεχίσει να ανακατεύεται εν μέσω βομβαρδισμών μέχρι οι ΗΠΑ να έχουν την αντι-Άσαντ αντιπολίτευση που θα επιθυμούσαν, αλλά η προσπάθεια είναι εξαιρετικά απίθανο να στεφθεί με επιτυχία.
Σε ό,τι αφορά τη συναλλαγή ανάμεσα στην Άγκυρα και το Ισλαμικό Κράτος για την απελευθέρωση του τουρκικού προσωπικού των 49 ατόμων που είχαν απαχθεί στη Μοσούλη, πέραν της απελευθέρωσης μαχητών του ΙΚ που κρατούνταν από ισλαμιστικές οργανώσεις που ελέγχουν οι Τουρκία και Κατάρ (όπως η Λίβα αλ-Ταουχίντ), το πιο «κακό» σενάριο -μεταδόθηκε από το Dicle News Agency- θέλει στο πακέτο της ανταλλαγής να περιλαμβάνεται πολεμικό υλικό, ακόμη και τανκς, από την Τουρκία προς το Ισλαμικό Κράτος.
Οι New York Times έχουν αναφερθεί στη βοήθεια (και όχι απλώς ανοχή) που παρέχει η Άγκυρα στο κέντρο στρατολόγησης που διατηρεί το ΙΚ ενός Τουρκίας, η οποία μαζί με το Κατάρ συνδέονται άλλωστε μάλλον ανοιχτά με μια πτέρυγα των Ιρακινών σουνιτών υπό τον πρώην αντιπρόεδρο αλ-Χασίμι που διώχθηκε από τον αλ-Μαλίκι και τελικά υποστήριξε ολόψυχα την εξέγερση του ΙΚ.
Αν και είναι ίσως νωρίς να θυμηθούμε την παροιμία για αυτόν που «πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος», το βέβαιο είναι ότι η πρεμούρα της Άγκυρας μετά το Σεπτέμβρη του 2011 να δράσει επιθετικά στην κρίση της Συρίας, της επεφύλασσε περιπλοκές και εκπλήξεις που ούτε φανταζόταν, αναγκάζοντάς την να βυθίζεται ολοένα και βαθύτερα σε ένα παιχνίδι πόκερ όλο και πιο σκληρού, και κυρίως όλο και πιο επικίνδυνου. Η περίπτωση του Πακιστάν που με περισσή επιπολαιότητα συνέδραμε το έργο των ΗΠΑ στο υπό σοβιετική κατοχή Αφγανιστάν και σήμερα σπαράσσεται από συγκρούσεις που απειλούν ακόμη και τη συνοχή του, δεν είναι πολύ μακρινή…
