Η βύθιση στην καταστροφή και την απελπισία θα βρει διέξοδο την Κυριακή
Του Θεόφιλου Σιχλετίδη*
Ο χρόνος: Σε αυτά τα τέσσερα χρόνια της βύθισης στην απελπισία οι ελίτ συμμάχησαν με το χρόνο, στοχεύοντας να επιβάλουν στους πολλούς αυτή την κατάσταση, τη βύθιση στην απελπισία, ως κάτι το «κανονικό», ως κάτι το «αναγκαίο». Σε ένα βαθμό το κατάφεραν, γι’ αυτό και σήμερα πολλοί και πολλές όχι μόνο δηλώνουν απελπισμένοι και απελπισμένες, αλλά πιστεύουν πως τα πράγματα, στο πλαίσιο αυτής της «κανονικότητας», συνέχεια θα χειροτερεύουν. Αυτή η προσπάθεια, ώστε η απελπισία να γίνει καθεστώς για τους πολλούς, συμπυκνώνεται στην ψήφο εμπιστοσύνης που τώρα ζητάει ο Αντώνης Σαμαράς ώστε να συνεχιστεί η βύθιση στην απελπισία της «σταθερότητας».
Σε συμμαχία με το χρόνο, όμως, προχώρησε και η ριζοσπαστική Αριστερά. Ο χρόνος, τα νιάτα, ήταν με τη δική της την πλευρά στις διπλές εθνικές εκλογές του 2012, όπου οι νέοι άνθρωποι με την ψήφο τους ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτή η συμμαχία μπορεί να είχε την αφετηρία της στο κίνημα για το άρθρο 16 και στη συνέχεια να συνάντησε τα παιδιά του Δεκέμβρη του 2008, όμως ο χρόνος κινήθηκε σε περίεργους ρυθμούς και μία νέα ριζοσπαστικοποίηση προέκυψε, προκύπτει, ακόμα και μέσα από ατάκες από το… Batman: «Ποτέ άλλοτε τόσο λίγοι άνθρωποι δεν κρατούν τόσα πολλά πράγματα για τους εαυτούς τους και αφήνουν τόσα λίγα για όλους τους άλλους».
Λοιπόν, αν όχι τώρα, πότε;
Ο τόπος: Αν η καταστροφή δεν είναι ήδη ολοκληρωτική, στην Ελλάδα σήμερα δεν παράγουμε ούτε ένα κόντρα-πλακέ, ούτε ένα σακί λίπασμα, το μόνο βέβαιο είναι ότι θα γίνει στα χρόνια που έρχονται αν δεν έρθει, αν δεν δοκιμαστεί ένα εναλλακτικό σχέδιο απέναντι στο νεοφιλελεύθερο οδοστρωτήρα των μνημονίων, της λιτότητας και των ιδιωτικοποιήσεων. Η ζημιά που έχουν προκαλέσει οι ελίτ σε αυτόν τον τόπο είναι τεράστια και η μόνη υπόσχεση που με βεβαιότητα μπορούν να δώσουν είναι ότι θα συνεχίσουν σε αυτόν το δρόμο. Χαρακτηριστική γι’ αυτό είναι η αποφασιστικότητά τους για τον αφανισμό της Βορειοανατολικής Χαλκιδικής, με τη μετατροπή του Κάκαβου σε ένα ανοιχτό όρυγμα. Χαρακτηριστικά γι’ αυτό είναι και τα σχέδιά τους για τον αιγιαλό.
Παρ’ όλα αυτά, ό,τι ζημιά και ό,τι καταστροφή έχει συντελεστεί είναι σε ένα βαθμό αναστρέψιμη, με την προϋπόθεση αυτός ο τόπος να αποκτήσει μία διακυβέρνηση, μια αυτοδιοίκηση στο επίπεδο των δήμων και των περιφερειών, που θα έχει ταξική μεροληψία, που θα είναι πολύ συγκεκριμένα υπέρ των φτωχών και περισσότερο συγκεκριμένα κατά των πλουσίων, που θα υπερασπίζεται το κοινό καλό του τόπου, τα δημόσια συστήματα Υγείας, Παιδείας και κοινωνικής ασφάλισης κι όχι τη θέση του ελληνικού εφοπλιστικού κεφαλαίου στη διεθνή κατάταξη, που θα δίνει αγώνα για το δάσος, τη γη και το νερό κι όχι για την προσέλκυση «ξένων επενδύσεων», που θα αξιοποιήσει πόρους, μυαλά, γνώση και εμπειρία για την κοινωνική-αλληλέγγυα συνεταιριστική οικονομία και δεν θα επιδοτεί τα κέρδη των πολυεκατομμυριούχων, που θα είναι με τον κόσμο της εργασίας κι όχι εναντίον του.
Οπότε, αν όχι εδώ, πού;
* Ο Θεόφιλος Σιχλετίδης είναι δημοσιογράφος του ρ/σ Στο Κόκκινο 93,4
