Του Μάρκου Δεληγιάννη
Υπάρχουν ψέματα πολλών ειδών. Ψέματα επιβεβλημένα, σαν αυτά που λέγονται πάνω απ’ του άρρωστου την κλίνη, το ηθικό του να ενδυναμώσουν, τα στρατεύματα, που την άμυνα του οργανισμού έχουν αναλάβει, πανικός να μην τα τρέψει σε φυγή.
Ψέματα αθώα, σαν κι αυτά που ψιθυρίζονται από ερωτευμένα χείλη κι υπόσχονται προσήλωση αιώνια, ταξίδια ατέλειωτα στης ευτυχίας την ακύμαντη θάλασσα. Αθώα ψέματα. Ακούγονται τόσο ευχάριστα στου απόβραδου το ημίφως. Τη ζωή ομορφαίνουν, γιατί τον έρωτα υπηρετούν. Είναι και τ’ άλλα ψέματα που η ανάγκη τα επιβάλλει. Καμιά φορά η ζωή, ή καλλίτερα αυτοί που παραχαράζουν την ουσία της ζωής, απηνώς σε καταδιώκουν. Την ύπαρξη σου απειλούν. Το αύριο σου αρπάζουν. Τότε, ένα ψέμα, που βοήθεια θα σου προσφέρει απ’ τον κλοιό της ανάγκης να δραπετεύσεις, επιβάλλεται.
Υπάρχουν, όμως, και τ’ άλλα ψέματα, τα καταστροφικά, αυτά που οι εξουσίες κατασκευάζουν στο σκοτάδι, στην αδιαφάνεια. Ψέματα φτιαγμένα με ευρηματικότητα, αλλά και σατανικότητα περίσσια, που δέος προκαλούν στους απροστάτευτους λαούς. Είναι αυτά τα ψέματα που οι βιαστές της πραγματικότητας χρησιμοποιούν. Ο τόπος μας, δεκαετίες τώρα, πάνω από μισό αιώνα, ζει μιαν άλλη πραγματικότητα. Γεγονότα που συγκλόνισαν αυτήν εδώ την χώρα, παρουσιάζονται ντυμένα με το παραποιημένο ρούχο του απόλυτου ψεύδους. Με το τέλος του Δεύτερου Μεγάλου Πολέμου, η χώρα μας έζησε την τραγωδία του Eμφύλιου. Όταν οι κατακτητές, ηττημένοι εγκατέλειψαν την χώρα μας, άφησαν πίσω τους άξιους συνεχιστές του έργου τους. Το πρώτο έργο που ανέλαβαν αυτοί να φέρουν εις πέρας ήταν η παραχάραξη της ιστορίας. Όλοι βοήθησαν σ’ αυτό το δύσκολο έργο. Τα σχολεία, οι εύκαμπτοι βαλέδες, οι «επιστήμονες». Όλοι μαζί, ανέλαβαν την ανενδοίαστη παραμόρφωση της ουσίας της ζωής Τι πειράζει; Όλα αυτά τα λόγια, λέξεις δίχως αντίκρισμα, που ειπώθηκαν, που γράφτηκαν, κακό κανένα δεν προξένησαν. Τους κομμουνιστές, αυτούς που είχανε σκοπό τα σπίτια, το μόχθο του εργαζόμενου Έλληνα ν’ αρπάξουν, αυτούς ν’ αφανίσουν θέλανε. Κι έπειτα κανείς δεν θα μείνει διαμαρτυρόμενος. Κάποια πορτοφόλια θα φουσκώσουν, κάποιες καρέκλες θ’ αποκτήσουν μόνιμους εραστές.
Κι έτσι πέρασαν τα χρόνια και να που φτάσαμε έως εδώ. Καινούργιες λέξεις εμπλούτισαν το λεξιλόγιό μας: Μνημόνιο, τρόικα, Κεντρική Τράπεζα Ευρώπης. Και να που γίναμε και πάλι, παθητικοί θεατές, της διαστρέβλωσης της αλήθειας. Ότι μ’ αίμα κι ιδρώτα κι ελπίδες πολλές, όλα αυτά τα χρόνια, έκτισαν οι υπήκοοι αυτής της πατρίδας, έρχονται οι σύγχρονοι δυνάστες, να τα κατεδαφίσουν. Καινούργια ψέματα κατασκευάζουν. Παραδίδουν στ’ αδηφάγα στόματα των υαινών το φρέσκο κρέας της ελληνικής νιότης. Εκποιούν κομμάτια της επικράτειας. Λέγουν πως όλα γίνονται για να σωθεί η χώρα απ’ τους τρομοκράτες, απ’ την Αριστερά, που μηχανεύεται τρόπους αποσταθεροποίησης. Και να που φτάσαμε έως εδώ. Η Αριστερά διεκδικεί, τώρα, κυβέρνηση να σχηματίσει. Βρίσκεται προ των πυλών. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στη ΔΕΘ άρθρωσε λόγο ρεαλιστικό, υπεύθυνο, αληθινό. Κι όμως, οι αρχιερείς του ψεύδους φιρμάνι εξέδωσαν λακωνικό: Η κρατική τηλεόραση- η ΝΕΡΙΤ- απαγορεύεται και το λόγο και τη συνέντευξη του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μεταδώσει, γιατί το ψέμα που χρόνια τώρα καλλιεργούμε θα αποκαλυφτεί και τότε αντίο αξιώματα, τιμές και προβολή. Μα το ψέμα δεν ζει αιώνια. Η αλήθεια θα φυσήξει, ούριος άνεμος, τα πανιά της Αριστεράς να φουσκώσει.
Βέβαια η διακυβέρνηση της χώρας, ύστερα απ’ τη μνημονιακή λαίλαπα, δεν θα ’ναι κυριακάτικη εκδρομή σε παραλία γραφική. Οι τοκογλύφοι δεν θα μείνουν με χέρια σταυρωμένα. Τα θιγόμενα συμφέροντα δεν θα σκύψουν ταπεινά την κεφαλή. Γι’ αυτό φίλε μου, άκουσε τούτο με προσοχή. Δεν φτάνουν τα σχέδια κι η βούληση μιας κυβέρνησης βαθιές τομές να πραγματώσει. Χρειάζεται ξύπνημα κοινωνικό, πολιτικό. Κι αυτό είναι έργο αποκλειστικό, της μαχόμενης Αριστεράς. Σκέφτηκες, φίλε μου, τι θα πάρεις στα χέρια σου, τι είδους κληρονομιά θα σου παραδώσουν; Αφουγκράστηκες την ωδίνη του αύριο; Αναλογίστηκες ποτέ με τι είδος υλικό θα αναστηλωθούν τα ερείπια του χτες; Τι είδους λόγια θα αρθρώνονται απ’ τα κομματικά χείλια; Φίλε μου, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, χρειάζονται εκείνοι που θα επανδρώσουν τους μηχανισμούς, τη διοίκηση, τις επικοινωνίες, να έχουν σφυρηλατήσει απ’ το ατσάλι της καρδιάς του, το μαχαίρι της θέλησης. Τότε η ωδίνη της κύησης του αύριο θα ’ναι σίγουρα λιγότερο οδυνηρή.
