Σχόλιο για την εκλογική τακτική της γερμανικής Αριστεράς
Ήταν ξεκάθαρο από την αρχή της προεκλογικής περιόδου πως οι εκλογές αυτές θα περιστρέφονταν γύρω από το θέμα της κρίσης και το αν θα καταφέρει η Άνγκελα Μέρκελ να εξασφαλίσει τα απαραίτητα ποσοστά και συμμαχίες ώστε να παραμείνει στην καγκελαρία. Για όσους από εμάς ζουν στη Γερμανία, είναι ξεκάθαρο πως αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα «κοινωνικό συμβόλαιο» το οποίο στηρίζεται στο δόγμα «οι Γερμανοί πληρώνουν τα σπασμένα των Νοτιοευρωπαίων, ιδίως των Ελλήνων», δόγμα το οποίο η Γερμανία εκμεταλλεύεται για να απομυζήσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερα οφέλη.
Αυτό ακριβώς το δόγμα απέφυγε να θίξει η γερμανική Αριστερά. Το Die Linke κατέβηκε σε αυτές τις εκλογές με κεντρικά συνθήματα όπως «φτηνά ενοίκια και ενέργεια για όλους, να σταματήσουν οι εξαγωγές όπλων από τη Γερμανία» κ.λπ. Δηλαδή, γενικά σωστά αιτήματα που όμως για την περίοδο αυτή κι ενώ όλη η γερμανική κοινωνία συζητάει για την κρίση, είναι δευτερεύοντα. Φαίνεται, λοιπόν, πως το ζήτημα της κρίσης αντιμετωπίστηκε ως μια καυτή πατάτα την οποία δεν ήθελε να ακουμπήσει. Ακόμη και η επίσκεψη Τσίπρα στη Φρανκφούρτη μάλλον πέρασε για τους Γερμανούς σε δεύτερη μοίρα, ενώ προηγήθηκε κατηγορηματική διάψευση του ανοίγματος οποιασδήποτε κουβέντας για πολεμικές αποζημιώσεις στην Ελλάδα. Εν ολίγοις, φαίνεται πως το Die Linke είτε αδυνατεί είτε δεν θέλει να θέσει το ζήτημα της κρίσης με μία ουσιαστική μορφή, αποφεύγοντας να δυσαρεστήσει το πιο συντηρητικό εκλογικό του κοινό. Αποτέλεσμα ήταν η πτώση των ποσοστών του κατά 3%, αφού σφύριζε αδιάφορα ή απαντούσε με γενικότητες στο πιο καυτό προεκλογικό θέμα.
Από την άλλη, το MLPD κατέβηκε με κεντρικά προεκλογικά συνθήματα όπως ότι Οι επαναστάσεις είναι οι ατμομηχανές της Ιστορίας κ.λπ. Με την ακριβώς αντίθετη στάση από το Die Linke, ούτε το MLPD κατάφερε να αρθρώσει έναν πειστικό αριστερό και σύχρονο λόγο στο ζήτημα της κρίσης, εγκλωβισμένο σε μια γνωστή και στην Ελλάδα ταξικίστικη και υπερεπαναστατική τοποθέτηση. Η εκλογική του επιρροή παρέμεινε φυσικά σε χαμηλά ποσοστά.
Εν ολίγοις, οι εκλογές αυτές ανέδειξαν για άλλη μια φορά τα ελλείμματα της Αριστεράς της Κεντρικής Ευρώπης κι όχι μόνο της γερμανικής, που αδυνατεί να αρθρώσει έναν αριστερό αντίλογο στην επέλαση του μερκελισμού. Η εύρεση συμμαχιών και για μια, ενδεχομένως, κυβερνώσα ελληνική Αριστερά, παραμένει στην πραγματικότητα ένας γρίφος.
Κωνσταντίνος Σταυρουλάκης
Σχόλια
