Σε μια χώρα που οι γεωπολιτικές στρατηγικές των δυνάμεων του ατλαντισμού και ευρωπαϊσμού την οδηγούν σε περιθωριοποίηση και ακρωτηριασμό.
Σε μια κοινωνία που στενάζει τα τρία τελευταία χρόνια κάτω από το βάρος των επιλογών της τρόικας εσωτερικού-εξωτερικού.
Με ένα κράτος που ο μοναδικός τομέας που λειτουργεί «αποτελεσματικά» είναι ο μηχανισμός ξεπουλήματος της εθνικής περιουσίας, διάλυσης του κοινωνικού κράτους, ποινικοποίησης των κοινωνικών αγώνων και οι μηχανισμοί των δυνάμεων καταστολής.
Σε μια κοινωνία των 1.500.000 ανέργων του ιδιωτικού τομέα που προετοιμάζεται να «υποδεχτεί» τους 180.000 των δημοσίων υπαλλήλων. Σε μια κοινωνία που η νεολαία της βρίσκεται στο δίλημμα να εγκαταλείψει την πατρίδα της, για να μπορέσει να επιβιώσει.
Σε μια χώρα που ο λαός βλέπει η δημόσια περιουσία, αλλά και η ατομική του, να απαξιώνεται και να μεταφέρεται στην κλεπτοκρατία.
Σε μια χώρα που ο λαός αντιστάθηκε με σχετική αποτελεσματικότητα, όταν του δόθηκε η δυνατότητα να κινηθεί στην κατεύθυνση του «όλοι μαζί». Σε μια φάση που η τρικομματική κυβέρνηση έχει καταφέρει να υποτάξει οποιοδήποτε μεμονωμένο κλάδο κινήθηκε με βάση την ιδιαιτερότητα του (ΟΤΑ, ναυτεργάτες, προαστιακός, πανεπιστημιακοί κ.λπ.).
Εμφανίζεται τις τελευταίες μέρες στα ΜΜΕ να δίνει ο υπουργός Παιδείας τη μάχη του με τη «συντεχνία» των καθηγητών. Εγγυάται την ομαλή διεξαγωγή των Πανελλαδικών Εξετάσεων και έχει στο συρτάρι του την επιστράτευση, ενώ οι καλοθελητές στα πάνελ βυσσοδομούν ενάντια στον κλάδο των καθηγητών.
Αξιοποιεί τους κυβερνητικούς συνδικαλιστές που δεν κούνησαν το δάχτυλό τους όλο το προηγούμενο διάστημα για τη δημιουργία ενός Μετώπου Παιδείας (μαθητές, γονείς, φοιτητές, εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων) και που δηλώνουν τώρα: «Δεν μας φοβίζει η επιστράτευση, θα επιστρέψουμε με ψηλά το κεφάλι». Λες και οι εκπαιδευτικοί είναι καύσιμη ύλη!
Η κατεύθυνση δεν μπορεί να είναι άλλη από το «όλοι μαζί». Η Παιδεία είναι υπόθεση όλου του λαού. Είναι υπόθεση ενός Μετώπου Παιδείας υπεράσπισης της Δημόσιας Παιδείας όλων των βαθμίδων, οικοδομώντας ένα πολιτικό ρεύμα απαλλαγής από το σάπιο πολιτικό σύστημα και την τρόικα. Το αίτημα να φύγουν παραμένει επίκαιρο.
Άλλωστε οι κυβερνητικές πολιτικές ανατρέπονται μόνο με πολιτικές απεργίες και κινητοποιήσεις.
Θεόδωρος Αφαλωνιάτης,
εκπαιδευτικός
