Ο βρόχος του «Καλλικράτη» και η επικοινωνιακή τακτική του δημάρχου.
Μόλις τρεις μήνες έχουν περάσει από την ίδρυση του νέου Δήμου Λέσβου, του πρώτου σε έκταση δήμου της χώρας και 18ου σε πληθυσμό και η εικόνα διάλυσης στα οικονομικά του και τις υπηρεσίες του είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.
Οι μόνιμοι και αορίστου χρόνου υπάλληλοί του, πληρώθηκαν το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Μαρτίου με μία εβδομάδα καθυστέρηση και μετά από τριήμερη κατάληψη του δημαρχείου, οι συμβασιούχοι των παιδικών σταθμών είναι σε επίσχεση εργασίας, οι προμηθευτές είναι απλήρωτοι και σταμάτησαν να προμηθεύουν υλικά το δήμο, οι εργολάβοι ζητούν τις πληρωμές των εκτελεσμένων έργων και το χρέος του Δήμου Λέσβου ξεπερνά συνολικά τα 25 δισ. ευρώ. Ακόμα κι αυτά τα προνοιακά επιδόματα του πρώτου τριμήνου του 2011, με τα οποία προσπαθούν να επιβιώσουν εκατοντάδες ταλαίπωροι άνθρωποι, δεν έχουν δοθεί ακόμα, λόγω του διοικητικού χάους που επέφερε ο «Καλλικράτης» στο νησί.
Οι εργαζόμενοι με την κατάληψη του δημαρχείου ζητούν την τακτική καταβολή των μισθών τους, την ίδια στιγμή που ο δήμαρχος Λέσβου, Δημήτρης Βουνάτσος, αρκείται σε μια επικοινωνιακή τακτική της λογικής του «μαστίγιου και του καρότου». Καταγγέλλει, στα λόγια, την κυβέρνηση από τη μια, αποποιείται όμως τις δικές του ευθύνες ως Δημοτική Αρχή για τη δυναμική διεκδίκηση των πόρων που παρακρατεί η κυβέρνηση για τον Δήμο Λέσβου. Έτσι, ενώ απ’ τη μία δεν έλειπαν οι απειλές στους εργαζομένους για τη μορφή του αγώνα που επέλεξαν, απ’ την άλλη συμμετείχε στην πορεία των εργαζομένων του Δήμου Λέσβου και στην τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου αποδέχθηκε, τελικά, πρότασή τους να κλείσει τον δήμο την Τρίτη 29 Μαρτίου και να υιοθετήσει ψήφισμα καταδίκης του «Καλλικράτη» και της πολιτικής του Μνημονίου. Είναι φανερό πως το διοικητικό και οικονομικό χάος του Δήμου Λέσβου δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί στο πλαίσιο του υφιστάμενου νομικού πλαισίου του «Καλλικράτη», αλλά ούτε και της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης, που στραγγαλίζει την αυτοδιοίκηση και την οδηγεί στη χρεοκοπία.
Λύσεις δεν μπορούν να αναζητηθούν ούτε σε νέα δάνεια, που θα οδηγήσουν το δήμο στην καταστροφή, ούτε στην επιλογή της επιτήρησης, όπως προβλέπει ο «Καλλικράτης», με απολύσεις προσωπικού, μειώσεις μισθών και αυξήσεις στα ανταποδοτικά τέλη και στο νερό.
Η Δημοτική Αρχή του Δήμου Λέσβου, οφείλει τώρα, πριν είναι αργά, να αντιληφθεί πως δεν αρκεί πια η επικοινωνιακή αντίθεση στον «Καλλικράτη». Οφείλει και πρέπει να πρωτοστατεί και να οργανώνει τους αγώνες του λαού της Λέσβου, ώστε αυτή η πολιτική να ανατραπεί. Εμείς, ως εργαζόμενοι, θα πρωτοστατήσουμε στην κατεύθυνση αυτή, γιατί άλλη λύση δεν υπάρχει.
είναι μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου εργαζομένων ΟΤΑ Ν. Λέσβου.
Θεματοφύλακας της… καλλικρατικής «νομιμότητας»
Πώς λέγεται ο αντιδήμαρχος που απειλεί τους εργαζόμενους όταν κινητοποιούνται γιατί είναι απλήρωτοι; Πώς λέγεται ο αντιδήμαρχος που παραδίδει, σε αυστηρό ύφος, «μαθήματα» νομιμότητας των κινητοποιήσεων; Πώς λέγεται ο αντιδήμαρχος που επικαλείται το πασοκο-συνδικαλιστικό του παρελθόν για να πείσει –ποιους άραγε- για τις… σοσιαλιστικές του καταβολές; Πώς λέγεται ο αντιδήμαρχος που, τελικά, εμφανίζεται βασιλικότερος του βασιλέως στην υπεράσπιση του καλλικρατικού εκτρώματος, του θεσμικού πλαισίου που αποτελεί βασικό πυλώνα προώθησης και εμπέδωσης του μετα-μνημονιακού κράτους σε όλες του τις εκφάνσεις; Λέγεται, Γιώργος Βουνάτσος και είναι αντιδήμαρχος Αγιάσου–Ευεργέτουλα στη Μυτιλήνη.
Ο εν λόγω κύριος έχει καταφέρει από την ανάληψη των καθηκόντων του να ξεκαθαρίσει τις προθέσεις του απέναντι στους εργαζόμενους της συγκεκριμένης δημοτικής περιφέρειας. Με αυταρχισμό και… ευγένεια αφέντη προς υποτελείς (έχοντας εμπεδώσει, απ’ ό,τι φαίνεται, τα μαθήματα ύφους και στυλ που επιμελώς παραδίδει η κυβέρνηση) δεν δίστασε να απειλήσει τους απλήρωτους εργαζόμενους ότι θα κόψει τα μεροκάματά τους αν δεν σταματήσουν την κατάληψη των δημαρχιακών καταστημάτων.
Παραδίδοντας «μαθήματα» (μεταμοντέρνου) συνδικαλισμού, χαρακτήρισε παράνομη (κατά τον κυβερνητικό ορισμό της νομιμότητας) μορφή αγώνα την κατάληψη, αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι εργαζόμενοι είναι (άκουσον – άκουσον) τζαμπατζήδες (κατά τον κυβερνητικό, πάλι, προσδιορισμό), αφού δεν τολμούν να κάνουν απεργία, η οποία τους κόβει τα μεροκάματα.
Ο συγκεκριμένος αντιδήμαρχος πολύ γρήγορα απέδειξε πόσο καλός «υπηρέτης» της –έστω και διαλυμένης σήμερα- αυτοδιοίκησης είναι. Απέδειξε πολύ γρήγορα το μέτρο που (δεν) απαιτεί η σύγχρονη κυρίαρχη πολιτική. Σε μια περίοδο που οι εργαζόμενοι βρίσκονται στο επίκεντρο μιας πρωτοφανούς επίθεσης, ο κ. Βουνάτσος επιλέγει τον αυταρχισμό και τις απειλές, οι οποίες, γίνονται ακόμα πιο προκλητικές, ακόμα πιο κυνικές όταν απευθύνονται σε εργαζόμενους που αδυνατούν –για ευνόητους λόγους- να αντιδράσουν.
Σε μικρές κοινωνίες, όμως, όταν αυτές, μάλιστα, καθορίζονται από την αγωνιστική τους ιστορία, τα περιθώρια για τέτοιου είδους πολιτικές πρακτικές και τακτικές είναι ευτυχώς πολύ μικρά.
