Ο Μάρναμπι Ρέιν είναι Άγγλος μαθητής, 15 ετών. Συμμετέχει στην ομάδα Μαθητές Ενάντια στον Πόλεμο και μίλησε στο συνέδριο της Συμμαχίας της Αντίστασης που έγινε στο Λονδίνο, την περασμένη εβδομάδα.
«Λοιπόν, μπορεί να είμαι υπό κράτηση σε μια βδομάδα και το σχολείο να μην πολυχαίρεται, αλλά σίγουρα αποδείξαμε κάτι πολύ μεγαλύτερο την προηγούμενη Τετάρτη (στη μεγάλη διαδήλωση του Λονδίνου).
Ξέρετε, αυτή υποτίθεται ότι ήταν η πρώτη μετα-ιδεολογική γενιά, σωστά; Αυτή υποτίθεται ότι ήταν η γενιά που ποτέ δεν σκεφτόταν τίποτα πέρα από το προφίλ της στο Facebook και την οθόνη της τηλεόρασής της. Αυτή υποτίθεται πως ήταν η γενιά που το μόνο πράγμα που σήμαινε το ssαββατόβραδό της ήταν το X-factor. Νομίζω πως τώρα αυτό αποδείχτηκε γελοιότητα. Νομίζω πως τώρα αυτό αποδείχτηκε ανοησία. Νομίζω ότι τώρα πρέπει να δείξουμε, ότι τώρα δείχνουμε πως είμαστε τόσο ιδεολογικοποιημένοι όσο ήμασταν πάντα. Τώρα δείχνουμε ότι η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα και όλα αυτά τα πράγματα που είχαν σχέση με τους μαθητές έχουν και τώρα σχέση, τόση όση είχαν πάντα.
Ξέρετε, την Τετάρτη συνέβη το πιο εκπληκτικό πράγμα: κατέβηκα στην πορεία, σκέφτηκα ότι θα κατέβαινα στο διάλειμμα του φαγητού και θα γυρνούσα πίσω έγκαιρα για τα μαθήματα. Ίσως θα έπρεπε να ξέρω ότι κουμάντο έκανε εκείνος ο τύπος από το G20, ίσως θα έπρεπε να νοιάζομαι περισσότερο για τη ζωή μου παρά για το αν θα προλάβαινα το μάθημα. Αλλά όταν προσπάθησα να φύγω και οι αστυνομικοί που στέκονταν εκεί και δεν άφηναν κανέναν να βγει μου είπαν ότι η περιοχή ήταν αποκλεισμένη, σκέφτηκα ότι γι’ αυτό χρειαζόμαστε την πανεπιστημιακή εκπαίδευση: γιατί χωρίς αυτή καταλήγουμε μέσα σε στολές αστυνομικών.
Ξέρετε, εκεί κάτω ήμουν μαζί με χιλιάδες μαθητές που είχαν έρθει με τις γραβάτες τους γυρισμένες στον ώμο και τις σχολικές στολές τους -και ναι, κρυώνανε- που ποτέ δεν είχαν ξαναπάει σε διαδήλωση, που ποτέ δεν υπήρξαν μέλη ενός κόμματος ή κάποιου πολιτικού κινήματος. Δεν είχαμε γνώσεις περί οικονομίας ή πτυχία πολιτικών επιστημών. Αλλά ήταν εκεί επειδή πίστευαν σε κάτι. Ήταν εκεί επειδή πίστευαν σε κάτι μεγαλύτερο. Ήταν εκεί επειδή ήξεραν ότι δεν είχαν ένα εκατομμύριο επιλογές, αλλά δύο: ή θα κάθονταν ήσυχα και θα δέχονταν ό,τι προόριζε για αυτούς η κυβέρνηση ή θα ξεσηκώνονταν και θα αντιστέκονταν. Κι έτσι αυτοί οι μαθητές που ποτέ πριν δεν είχαν συμμετάσχει σε τίποτα, ξεσηκώθηκαν και αντιστάθηκαν.
Κι όταν ήμασταν αποκλεισμένοι, περικυκλωμένοι από την αστυνομία, καθώς καθόμασταν κουρνιασμένοι γύρω από φωτιές και μοιράζαμε το όποιο λίγο φαγητό είχαμε, γυρνούσε η κουβέντα από στόμα σε στόμα, ο κόσμος έλεγε: «Ξέρουμε τι προσπαθούν να κάνουν. Ξέρουμε ότι δεν πιστεύουν ότι είμαστε δημόσιος κίνδυνος». Εγώ είμαι δεκαπέντε, υπήρχαν εκεί άνθρωποι έως και δεκατριών. «Ξέρουμε ότι δεν πιστεύουν ότι θα κάνουμε εξέγερση στους δρόμους του Λονδίνου. Ξέρουμε τι προσπαθούν να κάνουν. Νομίζουν ότι αν μας περικυκλώσουν τώρα δεν θα ξανακατέβουμε ποτέ σε διαδήλωση.
Λοιπόν ας μαθευτεί από σήμερα», έλεγε ο κόσμος, «ας μαθευτεί για την επόμενη Τρίτη, ας μαθευτεί για την επόμενη βδομάδα και τον επόμενο μήνα και τον επόμενο χρόνο, ότι δεν μπορούν να μας εμποδίσουν να διαδηλώνουμε, δεν μπορούν να μας εμποδίσουν να αντιστεκόμαστε. Κι όσο και να προσπαθούν να μας φυλακίσουν στους δρόμους του Λονδίνου, είναι δικοί μας αυτοί οι δρόμοι και πάντα θα είμαστε εκεί για να διαδηλώνουμε, πάντα θα είμαστε εκεί για να αντιστεκόμαστε».
Άνθρωποι που πάντα πίστευαν ότι οι αστυνομικοί είναι απλά αυτοί που βγαίνουν στο τηλέφωνο και βοηθάνε όταν γίνει καμιά ληστεία. Άνθρωποι που πάντα πίστευαν ότι τα ΜΜΕ είναι απλά εκείνοι οι φιλικοί τύποι στις εφημερίδες που είναι εκεί για να τους προσφέρουν «αντικειμενική ενημέρωση». Αυτοί οι άνθρωποι έμαθαν πολλά την προηγούμενη Τετάρτη. Έμαθαν πολλά καθώς κούρνιαζαν πάνω απ’ τις φωτιές και όταν κατόπιν βγήκαν από τον κλοιό της αστυνομίας για να αντικρίσουν πρωτοσέλιδα όπως το «Βάνδαλοι» της Evening Standard εκείνο το απόγευμα. Έμαθαν πολλά όταν ένα βαν της αστυνομίας αφέθηκε στη μέση του δρόμου, για να μπορέσει η αστυνομία να το πάρει με το γερανό και να πει στο κοινό «Κοιτάξτε τι βάνδαλοι είναι αυτοί οι άνθρωποι». Έμαθε πολλά ο κόσμος.
Έτσι, το μήνυμα της προηγούμενης Τετάρτης είναι ξεκάθαρο: δεν είμαστε πια εκείνη η μετα-ιδεολογική γενιά. Δεν είμαστε πια εκείνη η γενιά που δεν νοιάζεται. Δεν είμαστε πια η γενιά που είναι έτοιμη να αράξει και να δεχτεί ότι της πετάνε. Τώρα είμαστε η γενιά στην καρδιά της αντίστασης. Τώρα είμαστε η γενιά που θα σταθεί στο πλάι, οποιουδήποτε αντιστέκεται. Το πιο ελπιδοφόρο από όλα, νομίζω, ήταν ότι μετά την Τετάρτη εκατοντάδες άνθρωποι, μαθητές, έγιναν μέλη σε ένα γκρουπ του Facebook σε αλληλεγγύη στους σιδηροδρομικούς, τους ναυτεργάτες και τους μεταφορείς της RMT που είναι σε απεργία. Αυτοί είναι άνθρωποι που προηγουμένως πίστευαν ότι οι απεργίες στο μετρό ήταν ενοχλητικές, γιατί τους εμπόδιζαν να πάνε στο σχολείο. Τώρα πιστεύουν ότι πρέπει να ενώσουν τα χέρια τους σε αλυσίδες και να αντισταθούν μαζί με όλους. Έτσι, θέλουμε να δείξουμε την αλληλεγγύη μας σε όλους όσοι αντιστέκονται. Ελπίζουμε να δείξετε αλληλεγγύη σε μας και να στείλετε ένα ηχηρό μήνυμα σε αυτή την κυβέρνηση, ότι δεν μπορεί να μας πετάει τις περικοπές της στα μούτρα. Θα ξεσηκωθούμε και θα αντισταθούμε».
