Ζητείται πολιτική που θα συνενώσει τις ξεχωριστές διαθέσεις αντίστασης σε ένα μεγάλο ρεύμα πολιτικής αλλαγής
Του Κώστα Δημητριάδη
Το τελευταίο διάστημα η κυβερνητική πλειοψηφία βρίσκεται σε τροχιά επιταχυνόμενης φθοράς, την ίδια στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να σταθεροποιεί ένα προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις, ιδιαίτερα μετά την τοποθέτησή του στη ΔΕΘ. Αυτά δεν είναι καθόλου ασήμαντα – είναι όμως όλη η εικόνα;
Σε μια προσεκτικότερη προσέγγιση γίνεται, επίσης, φανερό ότι η αντιπαράθεση γίνεται όλο και περισσότερο με τους όρους και στο έδαφος που επιλέγει ο αντίπαλος. Ο οποίος, βέβαια, δεν περιορίζεται αποκλειστικά στα κόμματα που αποτελούν την κυβέρνηση αλλά περιλαμβάνει το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του και τις δυνάμεις της τρόικας που το στηρίζουν.
Σε ό,τι μας αφορά, με τον τρόπο της αυτή η κατάσταση μάς προειδοποιεί για το βασικό έλλειμμα της πολιτικής μας: ο εγκλωβισμός του ΣΥΡΙΖΑ στην αναζήτηση δυνάμεων στήριξης μέσα στα ασφυκτικά όρια του απαξιωμένου πολιτικού συστήματος έχει ήδη σημαντικές συνέπειες. Από τη μια μεριά εξωθεί τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια ιδιόμορφη ομηρία από δυνάμεις έντονα καιροσκοπικές και εχθρικές προς την ουσία των στόχων διεξόδου που του έδωσαν τη λαϊκή στήριξη που διαθέτει, ενώ απ’ την άλλη τον παρασύρει σε μια διπολικού τύπου αντιπαράθεση με την κυβέρνηση με μοιραίο επακόλουθο αυτή η εξαχρειωμένη και χωρίς όρια κυβέρνηση να καθορίζει το περιεχόμενο αλλά και να επιβάλλει αρκετά από τα αρνητικότερα στοιχεία του ήθους και της ποιότητας των παραδοσιακών δικομματικών αναμετρήσεων. Και όλα αυτά, ας μην το παραβλέπουμε, διαδραματίζονται ενώπιον μιας κοινωνίας-θεατή που καταδικάζεται στην αμηχανία. Με χαμηλό φρόνημα, απροετοίμαστη και ανύποπτη για το τι ακριβώς διακυβεύεται.
Και είναι ακριβώς μέσα σε μια τέτοια ατμόσφαιρα που αντιμετωπίζονται με δυσφορία οι προσπάθειες να τεθούν προς συζήτηση οι ουσιώδεις, οι αναγκαίοι όροι για την διέξοδο από το αδιέξοδο που βιώνει ο λαός και η χώρα. Που και ο ΣΥΡΙΖΑ συχνά εκπέμπει ένα μήνυμα καθησυχασμού και αυτάρκειας του τύπου «είμαστε κυβέρνηση σε αναμονή» και δείχνει να υποκύπτει στη λογική ότι ο δρόμος για την κυβέρνηση προϋποθέτει είτε την άκριτη συναίνεση και το χειροκρότημα των όποιων επιλογών είτε την επιβολή σιωπητηρίου.
Παρόμοιοι προβληματισμοί είναι αντικείμενο καθημερινής συζήτησης μέσα στον κόσμο που προσβλέπει στο εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ. Και επανέρχεται συχνά το ερώτημα. Καλά όλα αυτά, αλλά γίνεται αλλιώς; Μήπως αυτά είναι του μέλλοντος και τώρα το κύριο είναι οι εκλογές; Μήπως, τελικά, η συζήτηση αυτή εκφυλίζεται σε μια μεμψιμοιρία;
Γίνεται λοιπόν αλλιώς;
Πρώτα απ’ όλα να το πούμε καθαρά. Ναι, χρειάζεται να πέσει αυτή η κυβέρνηση, είναι καθοριστικό να γίνουν εκλογές. Όμως, χρειάζεται να κάνουμε τα πάντα για να προκύψει αυτό μέσα από την ευρύτατη στήριξη ενός αυτοδύναμου πολιτικού κινήματος, όχι με την αναζήτηση στήριξης στις ανυπόληπτες δυνάμεις του σάπιου πολιτικού συστήματος που επιδιώκουν σταθερά τον εκφυλισμό του ΣΥΡΙΖΑ σε δύναμη διαχείρισης.
Εξ ίσου σημαντικό: Η διέξοδος δεν μπορεί να βασίζεται στην εκτίμηση ότι ενώπιον του αδιεξόδου της Ευρωζώνης «οι ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ δε θα πυροβολήσουν τα πόδια τους» ότι αναγκαστικά θα ξεσφίξουν τη θηλιά της λιτότητας και της ύφεσης. Όχι πως δεν έχει τη δική της σημαντική αξία η εκμετάλλευση και της παραμικρής ρωγμής του αντιπάλου. Αλλά υπονομεύουμε την προοπτική του εγχειρήματος καλλιεργώντας τέτοιες πεποιθήσεις. Η ουσία του εγχειρήματος ΣΥΡΙΖΑ θα βρει απέναντί της τις ευρωπαϊκές ελίτ και άλλωστε ήδη δέχεται ασφυκτικές πιέσεις συμμόρφωσης. Μια τόσο ασύμμετρη κατάσταση στο οικονομικό πεδίο μπορεί να ισοφαριστεί μόνο με την υπεροχή ενός πολιτικού κινήματος προετοιμασμένου να αντιπαρατεθεί με υψηλό φρόνημα.
Τα πάντα λοιπόν για την ανύψωση του φρονήματος του λαού.
Πρώτα απ’ όλα, ξεκινώντας από το έδαφος της πραγματικότητας. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει η λαϊκή ετοιμότητα που ταρακούνησε το πολιτικό σύστημα πριν από 2 χρόνια. Χρειάζεται άμεσα επίπονη και σύνθετη πολιτική από μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, για τη συνένωση των ξεχωριστών διαθέσεων αντίστασης σε ένα μεγάλο ρεύμα πολιτικής αλλαγής. Και πάνω απ’ όλα απαιτείται πολιτική που προτάσσει με πρακτικό τρόπο την αναγκαιότητα της παραγωγικής, πολιτικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης της χώρας, στόχου ικανού να εμπνεύσει την κοινωνία και να τροποποιήσει προτεραιότητες και ιεραρχήσεις.
Δεν είναι καιρός για χειροκροτήματα λοιπόν, ούτε για σιωπητήρια. Είναι καιρός για συζήτηση, για σκέψη και για πράξη με την κοινωνία για τα ουσιώδη και τα σημαντικά χωρίς αποκοιμιστικές ωραιοποιήσεις.
