Αυτό που λείπει είναι ένα απλό, σαφές σχέδιο για την έξοδο της χώρας από το καθεστώς ημιαποικίας και ηγεσία με θέληση να το εφαρμόσει. Σχέδιο για τη χώρα, υπέρ των λαϊκών στρωμάτων, όχι για την Αριστερά ή, ακόμη χειρότερα, για την οργάνωσή μας ή για κάποιο τομέα οικονομικής δραστηριότητας. Ο καθένας πρέπει να πει σήμερα τι προτείνει. Δεν έχουν νόημα εκκλήσεις για κατασκευές προγραμμάτων στο μέλλον. Τα σημαντικά λέγονται με λίγες και καθαρές κουβέντες. Οι σχοινοτενείς αναλύσεις και «θέσεις», κρύβουν είτε δειλία είτε διανοητική ανημπόρια.
Η Ελλάδα πρέπει -σήμερα, όχι κάποτε- να γίνει ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος. Δεν λέμε να ξαναγίνει, δεν υπήρξε ποτέ. Ο βαθμός της μιζέριας της ήταν πάντα ευθέως ανάλογος του ελλείμματος κυριαρχίας. Στις σημερινές συνθήκες ανεξαρτησία και κυριαρχία σημαίνει άμεση αποχώρηση από τις μεγάλες δυτικές ολοκληρώσεις: Την Ευρωζώνη, την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ, ενδεχομένως και τον ΠΟΕ. Χωρίς αποχώρηση από αυτές τις ολοκληρώσεις, είναι πολιτική απάτη να προτείνουμε φιλολαϊκά μέτρα, αναδιανομή πλούτου, εθνικοποιήσεις, μη πληρωμή του χρέους σε ενωσιακούς οργανισμούς κ.λπ. Τέτοια μέτρα, στο πλαίσιο των δεσμευτικών συνθηκών ίδρυσης και λειτουργίας αυτών των ολοκληρώσεων αφενός είναι παράνομα, αφετέρου ανέφικτα: Λόγω της συμβατικής εκχώρησης της κρατικής κυριαρχίας, η όποια κυβέρνηση, δεν έχει επαρκή εξουσία για άσκηση πολιτικών αντίθετων στο οικονομικά ακραία νεοφιλελεύθερο και πολιτικά υπεραντιδραστικό ενωσιακό Δίκαιο. Επιπλέον, η παραμονή στο ΝΑΤΟ τη στερεί από το αναγκαίο υπόβαθρο ισχύος για την εφαρμογή αντινεοφιλελεύθερων-αντιδυτικών πολιτικών. Γι’ αυτό δεν έχει νόημα η αποχώρηση από την Ευρωζώνη με διατήρηση της υπαγωγής στις υπόλοιπες ολοκληρώσεις.
Θα τα καταφέρουμε, όμως; Θα έχουμε φάρμακα, λεφτά για συντάξεις, μήπως μας καταλάβει η Τουρκία; Τα γνωστά κακομοίρικα ερωτήματα του ραγιαδισμού, η επιχειρηματολογία των αδαών, αλλά και αυτών που βιοπορίζονται από τη διάλυση της πατρίδας τους. Η απάντηση που χρωστάμε στους εαυτούς μας είναι ξεκινάμε και βλέπουμε! Δεν μπορούμε να γνωρίσουμε το μέλλον πριν το ζήσουμε. Καλύτερα να δοκιμάσουμε την τύχη μας σαν ανεξάρτητο/κυρίαρχο κράτος, παρά να βιώνουμε μιζέρια και συλλογικό εξευτελισμό. Η απάντηση στους απλούς ανθρώπους που αγωνιούν είναι ότι η Ελλάδα έχει πλέον τον πληθυσμό, την έκταση, την παραγωγική δυνατότητα και το μορφωμένο δυναμικό που απαιτούνται για τη χειραφέτησή της. Μόνη η διάσωση των πόρων που σήμερα σπαταλιούνται για πληρωμή του χρέους στην Ε.Ε. και το ΔΝΤ, των παραγωγικών μονάδων που καταστρέφονται λόγω της «ενιαίας αγοράς» και του δημόσιου πλούτου που ληστεύεται (στη νεοφιλελεύθερη αργκό «ιδιωτικοποιείται») είναι επαρκής οικονομική βάση, με κατάλληλη αναδιανομή, τουλάχιστον για την ανακοπή της πτώσης του βιοτικού μας επιπέδου. Η διεθνής συγκυρία, για κυβερνήσεις που στηρίζονται στο λαό τους και εκπροσωπούν κυρίαρχα κράτη, είναι πολύ καλύτερη από το παρελθόν. Υπάρχουν, πλέον, πέρα από τα δυτικά θηρία, αρκετά ισχυρά, ανεξάρτητα κράτη, που αναζητούν συμπράξεις και συνεργασίες σε ισότιμη βάση.
Χρειαζόμαστε ηγεσία που να μπορεί και να θέλει να υλοποιήσει ένα πολιτικό σχέδιο χειραφέτησης. Που να μη φοβάται. Γιατί όποιοι ηγηθούν ενός τέτοιου εγχειρήματος, προφανώς βάζουν το κεφάλι τους στο ντορβά. Η ασφάλεια βρίσκεται πάντα στην υποταγή στα αφεντικά, όχι εναντίον τους. Στο υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό δεν υπάρχουν κατάλληλα πρόσωπα. Υπάρχουν, όμως, στη διανόηση και στα κινήματα. Θα πρέπει να αναδειχθούν και να ενοποιηθούν μέσα από εντατικό δημόσιο διάλογο για την προοπτική της χώρας. Δεν έχει σημασία η πολιτική προέλευση ούτε το μακροπρόθεσμο όραμα καθενός. Σημασία έχει να ενοποιούνται στο άμεσο καθήκον της δημιουργίας ενός ανεξάρτητου κυρίαρχου κράτους που θα λειτουργεί υπέρ των λαϊκών στρωμάτων.
* Ο Γιάννης Ραχιώτης είναι δικηγόρος
