Της Ελένης Πορτάλιου
Στο λόφο που υπήρξε το Καστέλι της παλιάς πόλης και δεσπόζει στο Ενετικό Λιμάνι των Χανίων βρίσκονται τα κτίρια των παλιών Στρατώνων και Φυλακών και το πρώην Στρατηγείο της 5ης Μεραρχίας, σε περιβάλλουσα έκταση 3.650 τ.μ. Πρόκειται για το «Μπαλκόνι των Χανίων», παλίμψηστο της ιστορικής μνήμης της πόλης, που εναποτίθεται σε αλλεπάλληλα στρώματα ιστορίας.
Το ιστορικό σύνολο δόθηκε το 1985 στο Πολυτεχνείο Κρήτης. Ο πρύτανης κ. Διγαλάκης κίνησε διαδικασία εκμίσθωσης για 25 έτη σε ιδιωτική εταιρία, που θα το μετατρέψει σε πολυτελές ξενοδοχείο. Η διαδικασία είναι διάτρητη, όπως δηλώνουν οι κοσμήτορες της Σχολής ΜΠΔ καθ. Νικόλαος Τσουρβελούδης και ο κοσμήτορας της Σχολής ΜΗΧΟΠ καθ. Εμμανουήλ Μανούτσογλου.
Δεν υπήρξε απόφαση της Συγκλήτου, μόνο συνεδριάσεις ενημέρωσης που δεν συνεκλήθησαν από τον πρύτανη. Δεν υπήρξε εκτίμηση της μισθωτικής αξίας των ακινήτων, ανακοινώθηκε στη Σύγκλητο μηνιαίο τίμημα εκμίσθωσης 6 ευρώ ανά τ.μ., ενώ παλαιότερη εκτίμηση άλλου κτιρίου του Πολυτεχνείου στο εμπορικό κέντρο όριζε την αξία του σε 21,80 ευρώ ανά τ.μ. Δεν αναφέρθηκε από τον πρύτανη τόσο η αποτίμηση από το ΥΠΠΟΤ της ιστορικής αξίας ανάλογα με τη χρονολογία κατασκευής των 3 μνημειακών κτιρίων, που σημαίνει ότι εν τοις πράγματι προστατεύονται ή αν όχι πρέπει να κηρυχθούν διατηρητέα.
Οι κοσμήτορες ενίστανται και γι’ αυτή καθεαυτή την αγοραία εκμετάλλευση των κτιρίων. Δεν διαφωνούν με την αξιοποίηση της περιουσίας «είναι αυτονόητο, όμως, ότι το Πολυτεχνείο έχει πρωτεύουσα υποχρέωση να εξασφαλίσει κατ’ αρχήν τις αναγκαίες υποδομές για την εκπλήρωση εκπαιδευτικών, ερευνητικών και διοικητικών λειτουργιών του. Η διοίκησή του (…) οφείλει να αξιοποιήσει τους πραγματικούς πόρους του Ιδρύματος που είναι τα ερευνητικά προϊόντα/αποτελέσματα. (…) Η πολυετής ενασχόληση της διοίκησης με εκμίσθωση κτιρίων που δεν σχετίζονται με τους ανωτέρω λόγους απέχει από τον αειφόρο αναπτυξιακό σχεδιασμό και αποπροσανατολίζει σε σχέση με τους κεντρικούς αναπτυξιακούς στόχους».
Σε κάθε περίπτωση το να προωθεί ένα Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα την ιδιωτικοποίηση / εμπορευματοποίηση ιστορικών μνημείων σε μια πόλη όπου η τουριστική ανάπτυξη κινδυνεύει να διασπαθίσει τον μνημειακό της πλούτο, παραδίδοντάς τον στην αγοραία εκμετάλλευση, αποτελεί προσχώρηση της εκπαίδευσης στην πιο ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική. Οι πόλεις υπάρχουν μέσα από τον δημόσιο χώρο, τα δημόσια κτίρια και την διάρκειά τους στην ιστορία. Αν αυτά παραδοθούν σε επιχειρηματίες του τουρισμού ή σε όποιες ανάλογες χρήσεις, οι έννοιες της ιστορίας, του δημόσιου και του κοινωνικού / συλλογικού βίου καθίστανται άστεγες και γι’ αυτό ανυπόστατες.
Οι πολίτες των Χανίων, οι φοιτητές/τριες της πόλης καθώς και αρμόδιοι επιστημονικοί φορείς αντιδρούν και αγωνίζονται για να μην περάσουν οι πρυτανικοί σχεδιασμοί.
