Η πρώτη ματιά στο απεργιακό δελτίο της περασμένης Τετάρτης ήταν εντυπωσιακή.
Στους δρόμους της Αθήνας βρέθηκαν, την ίδια πάνω-κάτω ώρα: δάσκαλοι, καθηγητές, ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί, νοσοκομειακοί γιατροί, οι εργαζόμενοι στους δήμους, οι εργαζόμενοι του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία και τον επισιτισμό.
Η δεύτερη ματιά, συνήθως είναι πιο… πραγματιστική. Από όλους αυτούς τους πολυπληθείς κλάδους εργαζομένων, όσοι παρακολούθησαν τις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις των συνδικάτων τους δεν ξεπερνούσαν συνολικά τις τέσσερις χιλιάδες. Ένα νούμερο φανερά αναντίστοιχο των συνθηκών, φαινόμενο το οποίο δεν είναι η πρώτη φορά που παρατηρεί κανείς.
Η τρίτη ματιά είναι πιο αποκαλυπτική. Καμία συγκέντρωση και καμία διαδήλωση δεν… κατάφερε να συνευρεθεί με τις υπόλοιπες, αν και όλες πραγματοποιήθηκαν σε μια ακτίνα μερικών εκατοντάδων μέτρων. Χωροταξικά, λοιπόν, έχουμε και λέμε. Στα Προπύλαια συγκεντρώθηκαν τα μπλοκ των ΟΛΜΕ – ΔΟΕ – ΟΕΝΓΕ, και διακριτά από αυτούς, στην Κοραή, το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών. Λίγα μέτρα πιο κάτω, στη Σταδίου, βρίσκονταν από νωρίτερα οι εργαζόμενοι στους δήμους. Λειτουργώντας ως “φυσικό σύνορο” καμιά εκατοστή μέτρα πιο πίσω ένα βανάκι του δήμου Πετρούπολης, κάθετα στη Σταδίου, διαχώριζε τους υπόλοιπους διαδηλωτές των ΟΤΑ από τη συγκέντρωση που έκαναν μπροστά στο υπουργείο Εργασίας οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία και στον επισιτισμό, που απεργούσαν με απόφαση του κλαδικού σωματείου (ΠΑΜΕ). Τέλος, στην επόμενη γωνία αριστερά, στα κεντρικά του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, είχαν τη συγκέντρωσή τους οι εργαζόμενοι του Τ.Τ., ενώ συγκέντρωση είχαν οργανώσει από νωρίς στο Σύνταγμα οι καρκινοπαθείς και οι πάσχοντες από χρόνια νοσήματα.
Είναι περιττό να αναφερθεί ότι καμία συγκέντρωση δεν συνευρέθηκε με άλλη, και καμία διαδήλωση δεν συμβάδισε με άλλη. Έτσι απλά, σαν να ήταν ο καθένας στο δικό του κόσμο, με τα δικά του ιδιαίτερα αιτήματα και συμφέροντα. Σαν να μην έχουν να αντιπαλέψουν μια ενιαία πολιτική που αφανίζει τους εργαζόμενους συνολικά. Σαν να μην έχουν καταλάβει οι διάφορες ηγεσίες ότι έχει παρέλθει προ πολλού η εποχή όπου ο καθένας νόμιζε ότι μπορεί να διασώσει κάτι για τον κλάδο του.
Η δεύτερη ματιά, συνήθως είναι πιο… πραγματιστική. Από όλους αυτούς τους πολυπληθείς κλάδους εργαζομένων, όσοι παρακολούθησαν τις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις των συνδικάτων τους δεν ξεπερνούσαν συνολικά τις τέσσερις χιλιάδες. Ένα νούμερο φανερά αναντίστοιχο των συνθηκών, φαινόμενο το οποίο δεν είναι η πρώτη φορά που παρατηρεί κανείς.
Η τρίτη ματιά είναι πιο αποκαλυπτική. Καμία συγκέντρωση και καμία διαδήλωση δεν… κατάφερε να συνευρεθεί με τις υπόλοιπες, αν και όλες πραγματοποιήθηκαν σε μια ακτίνα μερικών εκατοντάδων μέτρων. Χωροταξικά, λοιπόν, έχουμε και λέμε. Στα Προπύλαια συγκεντρώθηκαν τα μπλοκ των ΟΛΜΕ – ΔΟΕ – ΟΕΝΓΕ, και διακριτά από αυτούς, στην Κοραή, το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών. Λίγα μέτρα πιο κάτω, στη Σταδίου, βρίσκονταν από νωρίτερα οι εργαζόμενοι στους δήμους. Λειτουργώντας ως “φυσικό σύνορο” καμιά εκατοστή μέτρα πιο πίσω ένα βανάκι του δήμου Πετρούπολης, κάθετα στη Σταδίου, διαχώριζε τους υπόλοιπους διαδηλωτές των ΟΤΑ από τη συγκέντρωση που έκαναν μπροστά στο υπουργείο Εργασίας οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία και στον επισιτισμό, που απεργούσαν με απόφαση του κλαδικού σωματείου (ΠΑΜΕ). Τέλος, στην επόμενη γωνία αριστερά, στα κεντρικά του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, είχαν τη συγκέντρωσή τους οι εργαζόμενοι του Τ.Τ., ενώ συγκέντρωση είχαν οργανώσει από νωρίς στο Σύνταγμα οι καρκινοπαθείς και οι πάσχοντες από χρόνια νοσήματα.
Είναι περιττό να αναφερθεί ότι καμία συγκέντρωση δεν συνευρέθηκε με άλλη, και καμία διαδήλωση δεν συμβάδισε με άλλη. Έτσι απλά, σαν να ήταν ο καθένας στο δικό του κόσμο, με τα δικά του ιδιαίτερα αιτήματα και συμφέροντα. Σαν να μην έχουν να αντιπαλέψουν μια ενιαία πολιτική που αφανίζει τους εργαζόμενους συνολικά. Σαν να μην έχουν καταλάβει οι διάφορες ηγεσίες ότι έχει παρέλθει προ πολλού η εποχή όπου ο καθένας νόμιζε ότι μπορεί να διασώσει κάτι για τον κλάδο του.
Χ.Π.
Σχόλια
