Εγκρίθηκαν από την Ελληνική Βουλή τα πρωτόκολλα προσχώρησης της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, με τις ψήφους των τριών μεγάλων κομμάτων (Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) και τις χλιαρές διαφωνίες των υπόλοιπων κομμάτων της αντιπολίτευσης. Η χώρα μας έρχεται έτσι να επικυρώσει τη διεύρυνση της ευρωατλαντικής συμμαχίας, σε μια ταραγμένη γεωπολιτικά περίοδο, που οι τάσεις προς γενίκευση του πολέμου συναντούν την οικονομική, περιβαλλοντική, ενεργειακή κρίση διαρκείας, δημιουργώντας ένα ασταθές και επικίνδυνο για τους λαούς περιβάλλον.
Η διεύρυνση του ΝΑΤΟ, αποτελεί επί της ουσίας βήμα πολεμικής προετοιμασίας, της δυτικής συμμαχίας απέναντι στην Ρωσία. Το βασικό επιχείρημα των δύο χωρών, που μεταπολεμικά, διατηρήσαν στάση ουδετερότητας ακόμη και στις πιο οξυμένες στιγμές του ψυχρού πολέμου, είναι πως με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, τίθεται γι’ αυτές υπαρξιακό ζήτημα ασφάλειας. Σπεύδουν έτσι να ενταχθούν, στη ΝΑΤΟϊκή ομπρέλα, που με ενορχηστρωτή τις ΗΠΑ, θέτει όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο σε κατάσταση πολεμικής ετοιμότητας (στρατιωτικά, οικονομικά και ιδεολογικά), άμεσα με τη Ρωσία και στρατηγικά με το αναδυόμενο ευρασιατικό μπλοκ.
Σωστά ο κ. Σ. Λιβανός, εισηγητής στη συνεδρίαση της Βουλής από πλευράς της κυβέρνησης χαρακτήρισε «ιστορική» την εν λόγω συνεδρίαση και απόφαση του ελληνικού κοινοβουλίου. Χαρακτηρισμός που δεν επιβεβαιώθηκε βέβαια από την ίδια τη συζήτηση, την απουσία πολιτικού βάθους και την χαμηλής έντασης αντιπαράθεση που κυριάρχησε. Φαίνεται τα κόμματα μπορούν να κοκορομαχούν στη Βουλή και να κάνουν φασαρία για διάφορα θέματα εσωτερικής κατανάλωσης, όμως για τις στρατηγικής σημασίας αποφάσεις, οι συναινέσεις είναι από πριν διαμορφωμένες (κάνουν σωστά τη δουλειά τους οι πρεσβείες και ιδιαίτερα η Πρεσβεία). Μέσα σε τρεις ώρες λοιπόν, χωρίς ιδιαίτερη δημοσιότητα, απουσία των πολιτικών αρχηγών, και χωρίς διάλογο για τα ειδικά συμφέροντα της Ελλάδας και πως αυτά προωθούνται με την εν λόγω απόφαση, η Βουλή επιβεβαίωσε τον ρόλο της ως πρωτοκολλητή έξωθεν αποφάσεων, εγκρίνοντας χωρίς υποσημειώσεις τα πρωτόκολλα προσχώρησης στο ΝΑΤΟ.
Η κυβέρνηση δια του κυρίου Λιβανού, επισήμανε πως η σημερινή υποστήριξη της χώρας μας στην είσοδο στο ΝΑΤΟ της Σουηδίας και της Φινλανδίας αποτελεί συνέχεια της έμπρακτης υποστήριξης που έδειξε η χώρα μας προς την Ουκρανία «απέναντι στη ρωσική εισβολή και στον ρωσικό επεκτατισμό». Τμήμα της γενικότερης «αφύπνισης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των Ηνωμένων Πολιτειών, του Καναδά, της Αυστραλίας και των συμμάχων ως αντίδραση στην προσπάθεια επαναπροσδιορισμού της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων». Θωρεί μάλιστα πως «η είσοδος της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ διευρύνει την ισχύ της συμμαχίας, αφού και οι δύο χώρες διαθέτουν ισχυρές ένοπλες δυνάμεις αλλά και ισχυρή αμυντική βιομηχανία, με εξειδίκευση στις νέες τεχνολογίες αιχμής». Ξεχνά βέβαια πως, αυτό η ενίσχυση της ευρωατλαντικής αμυντικής ισχύος λίγο προστατεύει την Ελλάδα από τον πραγματικό και άμεσο κίνδυνο του τουρκικού επεκτατισμού, ειδικά μετά τα μνημόνια που υπέγραψαν οι δύο χώρες με την Άγκυρα, και προβλέπουν μεταξύ άλλων την άρση του εμπάργκο πώλησης όπλων, ως αντάλλαγμα για να άρει η τελευταία το βέτο που είχε θέσει για την είσοδο τους στο ΝΑΤΟ. Βέβαια για την πλειοψηφία του πολιτικού συστήματος η ιεράρχηση των απειλών για τη χώρα μοιάζει να είναι διαφορετική, αφού σπεύδουν να υιοθετήσουν ως καλοί μαθητές, το ΝΑΤΟϊκό ιδεολογικό αφήγημα, για τη ρωσική απειλή, που είναι ο βασικός εχθρός της ασφάλειας για τις χώρες της Δύσης. Βλέπουν μάλιστα ως πηγή της σύγκρουσης αυτής τις «διαφορετικές πολιτισμικές και αξιακές αρχές» μεταξύ της «δημοκρατικής Δύσης» και των «δεσποτικών και αυταρχικών καθεστώτων» της Ευρασίας.
Η ενίσχυση της ευρωατλαντικής αμυντικής ισχύος λίγο προστατεύει την Ελλάδα από τον πραγματικό και άμεσο κίνδυνο του τουρκικού επεκτατισμού, ειδικά μετά τα μνημόνια που υπέγραψαν οι δύο σκανδιναβικές χώρες με την Άγκυρα
Λένε «ναι»
Τη θετική ψήφο του ΣΥΡΙΖΑ, υποστήριξε ο Γ. Μπουρνούς, κάνοντας λόγο για σεβασμό στη «λαϊκή βούληση, ιδίως σε χώρες προηγμένες δημοκρατικά, όταν αφορά καλώς εννοούμενα εθνικά συμφέροντα και τα συμφέροντα εθνικής ασφαλείας», τονίζοντας μάλιστα τη μεγάλη ιδεολογική στροφή που έχει συντελεστεί στις δύο σκανδιναβικές χώρες, που «αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη μακρόχρονη ουδετερότητά τους». Υπενθυμίζει μάλιστα πως παίζει σημαντικό ρόλο για τη στάση του κόμματός του πως οι δύο χώρες κάνουν αυτή τη στροφή με προοδευτικές κυβερνήσεις στο τιμόνι των χωρών τους και με τη στήριξη ή την ανοχή της αριστεράς.
Στο ίδιο μήκος κλίματος, και επίδειξης ΝΑΤΟφροσύνης και ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, κ. Α. Λοβέρδος, που μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στους πολιτικούς τριγμούς που προκαλεί η γεωπολιτική κρίση σε κυβερνήσεις της Ευρώπης, συνδέοντας αυτή την πραγματικότητα με τον ρωσικό δάκτυλο, αναφερόμενος μάλιστα όπως είπε σε «έκθεση-κόλαφο για δωροδοκίες από τη Ρωσία από το 2014 και μετά πολιτικών και κομμάτων και ανθρώπων γενικότερα σε χώρες της Ευρώπης». Σε αντιδιαστολή επισήμανε την εικόνα του ελληνικού κοινοβουλίου όπου από κοινού τα 3 μεγάλα κόμματα (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) τάσσονται υπέρ της πολιτική του ΝΑΤΟ, κάνοντας μάλιστα λόγο πως η συναίνεση αυτή εκφράζει το «80% του ελληνικού λαού», πηγαίνοντας δηλαδή κόντρα σε όλα τα ευρήματα των μετρήσεων της κοινής γνώμης του τελευταίου διαστήματος.
Καταψήφιση αλλά όχι αμφισβήτηση
Τη συμφωνία καταψήφισαν τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης. Με το ΚΚΕ να καταγγέλλει πως η επιλογή επέκτασης του ΝΑΤΟ προηγείται του πολέμου, και αποτελεί στρατηγική επιλογή των αστικών τάξεων, κατηγορώντας Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ για την υποστήριξή τους στην πολιτική αυτή όχι μόνο τώρα αλλά και σε προηγούμενα επεισόδια όπως η «ΝΑΤΟποίηση των Βαλκανίων». Η Ελληνική Λύση από την πλευρά της, δια του κ. Μυλωνάκη, τόνισε πως η επέκταση του ΝΑΤΟ «ρίχνει λάδι στη φωτιά του πολέμου», και γίνεται κατ’ εντολή των «ΗΠΑ που θέλουν σώνει και καλά να δημιουργήσουν πρόβλημα και στη Βαλτική». Ο εκπρόσωπος της Ελληνικής Λύσης απευθυνόμενος στον πρέσβη του Βασιλείου της Σουηδίας κ. Johan Borgstam και την αναπληρώτρια επικεφαλής της Αρχής της Δημοκρατίας της Φινλανδίας κ. Katja Karppinen, που παρίσταντο στη συνεδρίαση της Βουλής, πως «είναι δυνατό να δέχεται εκβιασμό, να σπάει το εμπάργκο των οπλικών συστημάτων προς την Τουρκία»; Η κ. Σ. Σακοράφα, εκφράζοντας τις θέσεις του ΜέΡΑ25 επισήμανε πως θα «έπρεπε να στηρίζουμε την ανακωχή στην Ουκρανία» και όχι να παίρνουμε αποφάσεις που ενισχύουν «έναν επικίνδυνο επιθετικό οργανισμό σαν το ΝΑΤΟ», επεκτείνοντας τη «σύγκρουση της Δύσης με τη Ρωσία στη Βόρεια Ευρώπη, πλησιάζοντας ακόμη περισσότερο σε έναν πυρηνικό πόλεμο». Παρά την αρνητική τους ψήφο όμως, τόσο τα κοινοβουλευτικά κόμματα της αντιπολίτευσης όσο και εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις, δεν φαίνονται διατεθειμένες να αμφισβητήσουν την επικίνδυνη για τα εθνικά μας συμφέροντα πρόσδεση στο ΝΑΤΟ και να αντιτάξουν σε αυτή στοιχεία μιας άλλης ουδέτερης και πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτική.
Σακελλαροπούλου και Δένδιας στην Ουκρανία
Η συνεδρίαση της Βουλής για την επικύρωση της εισόδου στο ΝΑΤΟ της Φινλανδίας και της Σουηδίας έβγαλε και δύο σημαντικές ειδήσεις. Στις 6 Οκτωβρίου ο Έλληνας ΥΠΕΞ, Νίκος Δένδιας, αναμένεται να επισκεφτεί το Κίεβο, ενώ στην Ουκρανία θα βρεθεί το επόμενο διάστημα και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, εκφράζοντας την συμπαράσταση της Ελλάδας στον ουκρανικό λαό. Ας ελπίσουμε στις επισκέψεις αυτές να τεθούν στην ατζέντα σημαντικά ζητήματα για τα συμφέροντα της χώρας όπως η ενίσχυση των προσπαθειών για ειρήνη στην περιοχή, ή η προάσπιση της ελληνικής μειονότητας από τις συμπληγάδες του πολέμου που την απειλούν με οριστικό αφανισμό και να μην επαναληφθεί το σκηνικό προηγούμενων ταξιδιών Ελλήνων αξιωματούχων που το μόνο που άφηναν πίσω ήταν εν κρυπτώ τετελεσμένα για άνευ ανταλλάγματος εξυπηρετήσεις της χώρας μας προς τις ΝΑΤΟϊκές επιδιώξεις στην περιοχή (παραχώρηση λιμανιού Αλεξανδρούπολης, αποστολή οπλισμού κ.ά.).
Δυστυχώς τα δείγματα γραφής σύσσωμου του πολιτικού προσωπικού δεν αφήνουν περιθώρια ελπίδας, καθιστώντας επιτακτική την ανάγκη να ανοιχτούν δρόμοι αμφισβήτησης της πρόσδεσης στο πολεμικό άρμα της δύσης, προτάσσοντας την ουδετερότητα και την αναβάθμιση των στοιχείων κυριαρχίας και άμυνας της χώρας μας ως όρο για την επιβίωση του Ελληνισμού, από τα τραντάγματα της μετάβασης σε ένα πολυπολικό κόσμο και τη διαρκή απειλή πολέμου από τον τουρκικό επεκτατισμό.
