Ένας Aυστριακός ποδηλάτης ταξιδεύει για την Ελλάδα!
Ένας καλλιτέχνης από την Αυστρία διασχίζει τη Βόρεια Ευρώπη με το ποδήλατό του για την Ελλάδα! Σίγουρα δεν πρόκειται για την πιο συνηθισμένη είδηση και ο Δρόμος της Αριστεράς έσπευσε να λύσει το… μυστήριο. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ο 54χρονος Ράινερ Νοϊμίλερ είναι αρχιτέκτονας, καλλιτέχνης και ακτιβιστής. Φέτος, στις 10 Ιουλίου, ξεκίνησε με ένα ποδήλατο από την ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Βιέννη. Διασχίζοντας τη Γερμανία, τη Δανία, την Ολλανδία και το Βέλγιο, πέρασε τη Μάγχη, καταλήγοντας στον τελικό του προορισμό, το Λονδίνο, για να επιστρέψει ξανά στην Αυστρία στις 22 Αυγούστου.
Ο Ράινερ ξεκίνησε χωρίς ούτε ένα ευρώ στην τσέπη και έκανε διαδρομή 4.000 χιλιομέτρων ζητώντας τη βοήθεια των απλών ανθρώπων για την τροφή, τη στέγη του και κάθε άλλο πρόβλημα που αντιμετώπισε. Μέσα από το site του (www.art18.at) ενημέρωνε καθημερινά για τη διαδρομή και την εμπειρία του δημοσιεύοντας φωτογραφίες και το ημερολόγιο του ταξιδιού.
Και η Ελλάδα; Ο Ρ. Νοϊμίλερ ήθελε να κάνει ένα πείραμα. Μπορεί ο κόσμος να δείξει αλληλεγγύη χωρίς κάποιο αντάλλαγμα; Πώς είναι να εξαρτιέται κανείς από τους άλλους για την επιβίωσή του; Αυτή η σκέψη του Ράινερ αλλά και η φιλία του με τον δημοσιογράφο της αυστριακής τηλεόρασης, Κρίστιαν Ράτνερ, τον οδήγησαν στην ιδέα του ταξιδιού. Ο δημοσιογράφος, μετά από πολύμηνη έρευνα για την Ελλάδα της κρίσης, συνέγραψε ένα βιβλίο όπου παρουσιάζει τα αποτελέσματα των πολιτικών της τρόικας αλλά και τις δομές αλληλεγγύης που αναπτύχθηκαν τα τελευταία χρόνια.
Διαβάζοντας το βιβλίο, ο Ράινερ αποφάσισε να πάρει το ποδήλατό του και να γυρίσει τη βόρεια Ευρώπη, κάνοντας πράξη την αλληλεγγύη. Σύμβολο του ταξιδιού μια ελληνική σημαία με τη φράση «Κeep us going» (ή σε ελεύθερη απόδοση «Στηρίξτε μας να συνεχίσουμε»). Στους σταθμούς του ταξιδιού του ο αυστριακός καλλιτέχνης συζητούσε με τους πολίτες για τα προβλήματα της Ελλάδας. Αλλά όχι μόνο αυτό. Μέσα από το site του, ζήτησε όποιος θέλει να «επιδοτεί» το ταξίδι του δίνοντας κάποια χρήματα για κάθε χιλιόμετρο διαδρομής! Τα χρήματα θα πήγαιναν σε μια δομή αλληλεγγύης στην Ελλάδα και ο ίδιος επέλεξε τον Κοινωνικό Χώρο Αμπάριζα, στο Γαλάτσι.
Έτσι, το περασμένο Σάββατο, ο φιλέλληνας ποδηλάτης βρέθηκε στο Αμπάριζα, σε εκδήλωση που οργανώθηκε για να παρουσιαστεί η προσπάθειά του. Στο κατάμεστο στέκι και σε πολύ ζεστό και συγκινητικό κλίμα, ο Ράινερ μίλησε για την εμπειρία του, παρουσίασε φωτογραφίες και βίντεο και με σεμνότητα ακούμπησε στο τραπέζι, μέχρι το τελευταίο κέρμα, 8.777 ευρώ που θα αξιοποιηθούν για δράσεις αλληλεγγύης στην περιοχή.
Ο Δρόμος της Αριστεράς βρέθηκε την Κυριακή στο Γαλάτσι. Γνωρίσαμε τον Ράινερ, έναν απλό, σεμνό και ευαίσθητο άνθρωπο και μιλήσαμε μαζί του για το ιδιαίτερο ταξίδι του.
Πείτε μας για το ταξίδι και τη διαδρομή που κάνατε.
Ξεκίνησα με το ποδήλατο από τη Βιέννη και προχώρησα κατά μήκος του Δούναβη. Κινήθηκα προς το Βερολίνο, περνώντας από τις παλιές ανατολικές περιοχές της Γερμανίας, για να φθάσω μετά στο Βορρά, στο Ρόνσταντ. Από εκεί πέρασα στη Δανία, τη διέσχισα, ξαναγύρισα στη Βόρεια Γερμανία και παραλιακά συνέχισα το δρόμο μου μέχρι να φθάσω στο πέρασμα της Μάγχης. Και από κει στο Λονδίνο που ήταν ο στόχος μου. Έκανα 2.800 χιλιόμετρα μέχρι το Λονδίνο και μαζί με την –πιο σύντομη– επιστροφή, περίπου 4.000 χιλιόμετρα συνολικά.
Ποιο ήταν το βασικό σας κίνητρο γι’ αυτή την πρωτοβουλία;
Από την ειδησεογραφία, καθημερινά, άκουγα ότι η Ελλάδα παίρνει δισεκατομμύρια ευρώ, οι διαπραγματεύσεις επαναλαμβάνονται διαρκώς αλλά οι Έλληνες συνεχίζουν να φτωχαίνουν! Αυτό εμένα δεν με έπειθε. Ήθελα, λοιπόν, να διερευνήσω τι λέει ο κόσμος στη βόρεια Ευρώπη για την Ελλάδα. Γιατί καταλάβαινα ότι όλα αυτά για τους τεμπέληδες και ανεπρόκοπους Έλληνες δεν είναι παρά καλοστημένη προπαγάνδα. Επειδή, λοιπόν, πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι αλληλέγγυοι και όχι όπως παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ, ξεκίνησα αυτή την περιπέτεια.
Τι διαπιστώσατε; Πιάνει τόπο η προπαγάνδα; Ποια είναι η γνώμη των Βορειοευρωπαίων πολιτών;
Αρκετός κόσμος έχει άλλη άποψη και δεν παρασύρεται εύκολα. Βεβαίως, πολύς κόσμος έχει πέσει θύμα της προπαγάνδας. Αλλά και αυτοί, μετά από μια σύντομη συζήτηση και μερικά επιχειρήματα, αντιλαμβάνονται ότι δεν ισχύουν αυτά που διαδίδουν τα ΜΜΕ για τους Έλληνες και βάζουν το μυαλό τους να σκεφτεί διαφορετικά. Διαπίστωσα, επίσης, ότι ο κόσμος είναι πιο αλληλέγγυος από όσο θέλουν να τον παρουσιάζουν.
Τι θέλατε να αποκομίσετε από αυτό το ταξίδι, γιατί ξεκινήσατε από τη Βιέννη χωρίς καθόλου χρήματα;
Ξεκίνησα μόνο με το ποδήλατό μου και ήθελα να δω πώς θα αντιδράσει ο κόσμος και αν θα μου προσέφερε βοήθεια. Ήθελα να νιώσω όπως η χώρα σας και να μπω για λίγο στη θέση του ελληνικού λαού. Να νιώσω το συναίσθημα που έχει κάποιος που εξαρτάται από άλλους. Αυτή είναι η λέξη-κλειδί, η εξάρτηση. Στον δρόμο ήμουν απόλυτα εξαρτημένος από τον κόσμο, τη συμπαράστασή του, την αλληλεγγύη του. Και πάντα είχα αυτή την αβεβαιότητα, πώς θα με αντιμετωπίσουν οι άλλοι.
Τι σημαίνει λοιπόν να είσαι εξαρτημένος, είτε ως άνθρωπος είτε ως χώρα;
Εγώ ήμουν εξαρτημένος από τον καθένα να μου δώσει ένα κομμάτι ψωμί, να με στεγάσει… Και το πρόβλημά ήταν ότι δεν είχα κάτι να δώσω εγώ στον άλλον. Δηλαδή, να ανταποδώσω αυτά που μου πρόσφερε. Τι συμβαίνει όμως με την Ελλάδα; Δίνονται τόσα χρόνια κάποιες δόσεις, μερικά δισεκατομμύρια, αλλά αυτά φεύγουν από τη χώρα σας, μέσα από άλλα κανάλια, και πάνε πάλι πίσω. Θα ήταν διαφορετικό εάν ένα μέρος από αυτά τα χρήματα δινόταν πράγματι στον ελληνικό λαό και μπορούσε αυτός να τα αξιοποιήσει όπως θέλει για την ανασυγκρότηση της χώρας του. Ενδεχομένως, τότε, θα είχε κι αυτός πολλά να προσφέρει σε άλλους. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει.
Τι εικόνα είχατε για την Ελλάδα; Είχατε επισκεφτεί ξανά τη χώρα μας;
Το πρώτο μου ταξίδι ήταν όταν ήρθα εκδρομή με το σχολείο, ως μαθητής της τελευταίας τάξης του Λυκείου, έτσι γνώρισα την Ελλάδα. Όμως, δεν είναι το θέμα μου μόνο η Ελλάδα, θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε χώρα αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα. Δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι καταδυναστεύουν άλλους ανθρώπους.
Επιλέξατε μέσα από αυτό το ταξίδι να ενισχύσετε μια δομή αλληλεγγύης στην Ελλάδα. Πώς ξέρατε γι’ αυτές και γιατί επιλέξατε το Αμπάριζα, στο Γαλάτσι;
Πληροφορήθηκα από τον συμπατριώτη και φίλο μου δημοσιογράφο, Κρίστιαν Ράτνερ, για κάποιες δομές αλληλεγγύης, μεταξύ των οποίων και για το Αμπάριζα. Μου φάνηκε η πιο συμπαθής κίνηση και αποφάσισα να κάνω τη δωρεά μου σε αυτήν γιατί κατάλαβα ότι πρόκειται για μια πολύ καθαρή και εθελοντική λαϊκή δομή αλληλεγγύης.
Ερχόμενος εδώ και γνωρίζοντας το Αμπάριζα και τους ανθρώπους του, τι εντύπωση σχηματίσατε; Δικαιώθηκε η επιλογή σας;
Ήταν αυτό που είχα φανταστεί. Δηλαδή, ένας χώρος που στεγάζει διάφορες ομάδες εργασίας, ομάδες ανέργων, πολιτιστικές, οργανώνει μαθήματα, παραστάσεις, διανομές τροφίμων Χωρίς Μεσάζοντες και άλλες δραστηριότητες σαν αυτή που βλέπουμε τώρα (σ.σ.: την ώρα της συζήτησης, μια ομάδα 10 γυναικών, νέων και μεγαλύτερων, παρακολουθεί γύρω από μια μηχανή ένα μάθημα ραπτικής!). Κάπως έτσι το είχα φανταστεί και νομίζω ότι έκανα τη σωστή επιλογή.
Σας ευχαριστούμε πολύ, όχι μόνο για τη συζήτηση που είχαμε αλλά κυρίως για τη συγκινητική σας προσπάθεια.
Η λέξη «συγκινητική» με ευχαριστεί πολύ και είναι η πιο κατάλληλη. Γιατί αυτό που έκανα δεν ήταν κάτι μεγάλο, ήταν περισσότερο συμβολικό. Είναι η κίνηση ενός απλού ανθρώπου που θέλει να εναντιωθεί στην αντιμετώπιση που έχει η χώρα σας και να αναδείξει αυτά που βιώνει.
* Ευχαριστούμε θερμά τον Διονύση Μπουρλάκο, που μας βοήθησε με τη μετάφραση από τα γερμανικά
