Μόλις έκλεισε η αυλαία με τα θέματα του Ασφαλιστικού και του Εργασιακού, είχαμε τρία «μικρά» γεγονότα που σηματοδότησαν ένα νέο γύρο. Όχι κινητοποιήσεων αλλά διεργασιών, νέων συμμαχιών, ανταγωνισμών, κομπίνων, μεγάλων καραμπινάτων σκανδάλων.
Όσο καιρό χρειάστηκε, τα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου στη χώρα μας, συνασπισμένα, στήριξαν με όποια μέσα είχαν την επιδρομή που έγινε με το Μνημόνιο. Μόλις ψηφίστηκαν οι βασικές διατάξεις, το σύνθημα είχε δοθεί και άρχισαν, ανοικτά πλέον, να επιζητούν προνομιακές θέσεις στο νέο περιβάλλον.
Εικόνα πρώτη: Σαν έτοιμη από καιρό, η ΓΣΕΕ τα βρήκε με τον ΣΕΒ και υπέγραψε ένα τρίχρονο πάγωμα όλων μισθών, στον ιδιωτικό τομέα. Ο Παναγόπουλος μαζί με τον Δασκαλόπουλο βρήκαν κοινή γλώσσα συνεννόησης, την ίδια ακριβώς μέρα που ψηφίζονταν το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό των δημοσίων υπαλλήλων.
Εικόνα δεύτερη: Σαν βόμβα, τις ίδιες μέρες, έπεσε η είδηση πως ο Ν. Κωνσταντόπουλος αναλαμβάνει πρόεδρος… στον Παναθηναϊκό. Πέρα από τη θλίψη που προκαλεί ένα τέτοιο γεγονός στους αριστερούς, η κίνηση αυτή έχει μεν συμβολικό χαρακτήρα (το τέλος της πολιτικής, όπως τη γνωρίσαμε και όπως την υπηρέτησαν βασικοί πρωταγωνιστές της μεταπολίτευσης). Παράλληλα, δε, έχει σημασία για τις συγκρούσεις και τις ανακατατάξεις που γίνονται στο χώρο του «αθλητισμού», του τζόγου, των στοιχημάτων που, πλάι στον τουρισμό, είναι και αυτά μια «βαριά βιομηχανία» του τόπου.
Εικόνα Τρίτη: Σαν κεραυνός εν αιθρία βγαίνει στον αέρα το νέο σκάνδαλο, με την πρόταση του Σάλλα να αγοράσει την Αγροτική και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Σκάνδαλο, για την εξευτελιστική τιμή που προσφέρει. Σκάνδαλο γιατί φαίνεται να έχει τη θετική στήριξη κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Σκάνδαλο γιατί η Πειραιώς -σε μαύρα χάλια- δανείζεται από την Αγροτική και το Ταμιευτήριο και μετά εμφανίζεται ως υποψήφιος αγοραστής τους! Και γιατί αυτές οι δύο (Αγροτική-ΤΤ) να μην αγοράσουν την Πειραιώς;
Το φαγοπότι έχει αρχίσει. Το πλαίσιο για τη διαχείριση του κόσμου της εργασίας έχει τεθεί. Οι ανατιμήσεις τιμολογίων και εισιτηρίων δίνουν ακόμα μεγαλύτερα κέρδη, παρ’ όλη τη συρρίκνωση της αγοράς.
Τώρα είναι η ώρα που οι καπιταλιστές θα ανοίξουν το δικό τους χορό, τον αναμεταξύ τους ανταγωνισμό που θα φέρει στην επιφάνεια πολλά επεισόδια και προβλήματα. Είναι η ώρα να προωθηθούν οι αναγκαίες συγχωνεύσεις στον τραπεζικό τομέα, είναι η ώρα να γίνουν οι ιδιωτικοποιήσεις όσων τομέων είναι ακόμα υπό δημόσιο έλεγχο, είναι η στιγμή αναδιαπραγμάτευσης στον κατασκευαστικό τομέα, είναι η στιγμή ξεκαθαρίσματος λογαριασμών στο τομέα της ενέργειας, του εμπορίου, των ΜΜΕ. Είναι η ώρα που, πλάι στην τεράστια απαξίωση κεφαλαίων, γίνεται μια συγκεντροποίηση σε όλο και λιγότερους και ακόμα ισχυρότερους ομίλους, όπου άλλοι αναβαθμίζονται, άλλοι υποβαθμίζονται και συνάπτονται νέες συμμαχίες (πρόσκαιρες ή μη) για μια καλή θέση στο φαγοπότι. Αυτή η «κινητικότητα», που απόλυτα φυσιολογικά εκδηλώνεται αυτές τις μέρες, συναντιέται θέλοντας και μη, με την ικανότητα ή ανικανότητα του πολιτικού κόσμου να δώσει λύσεις, να κάνει παραγγελίες, να κάνει αναθέσεις, να προωθήσει ή να ρίξει κάποια συμφέροντα. Έτσι, η πολιτική κρίση θα διαπεραστεί και από τις αντιθέσεις που εκδηλώνονται μέσα στον επιχειρηματικό κόσμο. Ήδη, η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού προχωρά με, μάλλον, γοργούς ρυθμούς και αυτό δεν είναι άσχετο με τη γενική εικόνα της οικονομίας, αλλά και της κινητικότητας μέσα στους κόλπους της αστικής τάξης.
Το άνοιγμα ενός νέου γύρου κινητοποιήσεων και λαϊκής αμφισβήτησης απέναντι στο σχεδιασμένο βούλιαγμα της οικονομίας στη μετά ΔΝΤ εποχή, είναι ο μόνος δρόμος για την προάσπιση της κοινωνίας, της κοινωνικότητας, της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης.
Εικόνα πρώτη: Σαν έτοιμη από καιρό, η ΓΣΕΕ τα βρήκε με τον ΣΕΒ και υπέγραψε ένα τρίχρονο πάγωμα όλων μισθών, στον ιδιωτικό τομέα. Ο Παναγόπουλος μαζί με τον Δασκαλόπουλο βρήκαν κοινή γλώσσα συνεννόησης, την ίδια ακριβώς μέρα που ψηφίζονταν το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό των δημοσίων υπαλλήλων.
Εικόνα δεύτερη: Σαν βόμβα, τις ίδιες μέρες, έπεσε η είδηση πως ο Ν. Κωνσταντόπουλος αναλαμβάνει πρόεδρος… στον Παναθηναϊκό. Πέρα από τη θλίψη που προκαλεί ένα τέτοιο γεγονός στους αριστερούς, η κίνηση αυτή έχει μεν συμβολικό χαρακτήρα (το τέλος της πολιτικής, όπως τη γνωρίσαμε και όπως την υπηρέτησαν βασικοί πρωταγωνιστές της μεταπολίτευσης). Παράλληλα, δε, έχει σημασία για τις συγκρούσεις και τις ανακατατάξεις που γίνονται στο χώρο του «αθλητισμού», του τζόγου, των στοιχημάτων που, πλάι στον τουρισμό, είναι και αυτά μια «βαριά βιομηχανία» του τόπου.
Εικόνα Τρίτη: Σαν κεραυνός εν αιθρία βγαίνει στον αέρα το νέο σκάνδαλο, με την πρόταση του Σάλλα να αγοράσει την Αγροτική και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Σκάνδαλο, για την εξευτελιστική τιμή που προσφέρει. Σκάνδαλο γιατί φαίνεται να έχει τη θετική στήριξη κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Σκάνδαλο γιατί η Πειραιώς -σε μαύρα χάλια- δανείζεται από την Αγροτική και το Ταμιευτήριο και μετά εμφανίζεται ως υποψήφιος αγοραστής τους! Και γιατί αυτές οι δύο (Αγροτική-ΤΤ) να μην αγοράσουν την Πειραιώς;
Το φαγοπότι έχει αρχίσει. Το πλαίσιο για τη διαχείριση του κόσμου της εργασίας έχει τεθεί. Οι ανατιμήσεις τιμολογίων και εισιτηρίων δίνουν ακόμα μεγαλύτερα κέρδη, παρ’ όλη τη συρρίκνωση της αγοράς.
Τώρα είναι η ώρα που οι καπιταλιστές θα ανοίξουν το δικό τους χορό, τον αναμεταξύ τους ανταγωνισμό που θα φέρει στην επιφάνεια πολλά επεισόδια και προβλήματα. Είναι η ώρα να προωθηθούν οι αναγκαίες συγχωνεύσεις στον τραπεζικό τομέα, είναι η ώρα να γίνουν οι ιδιωτικοποιήσεις όσων τομέων είναι ακόμα υπό δημόσιο έλεγχο, είναι η στιγμή αναδιαπραγμάτευσης στον κατασκευαστικό τομέα, είναι η στιγμή ξεκαθαρίσματος λογαριασμών στο τομέα της ενέργειας, του εμπορίου, των ΜΜΕ. Είναι η ώρα που, πλάι στην τεράστια απαξίωση κεφαλαίων, γίνεται μια συγκεντροποίηση σε όλο και λιγότερους και ακόμα ισχυρότερους ομίλους, όπου άλλοι αναβαθμίζονται, άλλοι υποβαθμίζονται και συνάπτονται νέες συμμαχίες (πρόσκαιρες ή μη) για μια καλή θέση στο φαγοπότι. Αυτή η «κινητικότητα», που απόλυτα φυσιολογικά εκδηλώνεται αυτές τις μέρες, συναντιέται θέλοντας και μη, με την ικανότητα ή ανικανότητα του πολιτικού κόσμου να δώσει λύσεις, να κάνει παραγγελίες, να κάνει αναθέσεις, να προωθήσει ή να ρίξει κάποια συμφέροντα. Έτσι, η πολιτική κρίση θα διαπεραστεί και από τις αντιθέσεις που εκδηλώνονται μέσα στον επιχειρηματικό κόσμο. Ήδη, η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού προχωρά με, μάλλον, γοργούς ρυθμούς και αυτό δεν είναι άσχετο με τη γενική εικόνα της οικονομίας, αλλά και της κινητικότητας μέσα στους κόλπους της αστικής τάξης.
Το άνοιγμα ενός νέου γύρου κινητοποιήσεων και λαϊκής αμφισβήτησης απέναντι στο σχεδιασμένο βούλιαγμα της οικονομίας στη μετά ΔΝΤ εποχή, είναι ο μόνος δρόμος για την προάσπιση της κοινωνίας, της κοινωνικότητας, της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης.
Σχόλια
