του Μάριου Διονέλλη
Για ακόμα μια φορά η Κρήτη έγινε αρνητική πρωταγωνίστρια στα δελτία ειδήσεων. Ο θάνατος πριν από λίγες μέρες του ειδικού φρουρού Στάθη Λαζαρίδη που χτυπήθηκε στη φονική ενέδρα των Ζωνιανών το 2007 αφήνει ακόμα ένα βαρύ στίγμα για την «παληκαριά» και την έξαρση της παραβατικότητας στο νησί. Θυμωμένος ο πατέρας του, μετά από 8 χρόνια μάχης με τον θάνατο, δήλωσε πως έθαψε το παιδί του στην Κοζάνη, μακριά από την Κρήτη, «για να μην είναι κοντά σε φονιάδες». Υπερβολή βεβαίως αλλά δικαιολογημένη για εκείνον μέσα στον πόνο του. Ασφαλώς η Κρήτη δεν είναι γεμάτη φονιάδες, μα υπάρχει ένα θέμα εδώ, στο οποίο το νησί θα έπρεπε να σκύψει με περισσότερη προσοχή.
Χθες ήταν ο Λαζαρίδης, προχθές ο Βαγγέλης Γιακουμάκης. Αυτές τις μέρες ακόμα ένα παιδί 15 χρονών είναι βαριά τραυματισμένο στο νοσοκομείο μετά από επίθεση από συνομήλικούς του στο Ηράκλειο. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το κρητικό καπετανιλίκι έρχεται ξανά και ξανά στην επικαιρότητα. Θα το ξαναπώ. Ασφαλώς είναι μειοψηφία, μα δυστυχώς αρκεί για να βγουν λάθος συμπεράσματα.
Την θρέφουμε και μεις εδώ από το νησί την βαρβατίλα, ακόμα και ως πολιτική πρόταση. Πρόσφατα ένα βίντεο κλιπ έδωσε έστω και σιωπηλά τον λόγο σε έναν αγριωπό, μαυροπουκαμισά, αψύ χαρακτήρα για να μας πει ενόψει εκλογών ότι «όλοι ίδιοι είναι». Στην Κρήτη ζουν 700.000 άνθρωποι, καθημερινοί, άντρες και γυναίκες που δουλεύουν, δημιουργούν και προκόβουν, οργίζονται αλλά και δρουν πολιτικά χωρίς να πληρούν το κλισέ που τροφοδοτεί και αναπαράγει στο συλλογικό υποσυνείδητο τέτοιες συμπεριφορές για τους Κρητικούς.
Η πρώτη που ανέβασε το βίντεο κλιπ στο site της ήταν η τοπική Χρυσή Αυγή. Εμείς όλοι οι υπόλοιποι περιμένουμε το επόμενο κρούσμα λεβεντιάς στα δελτία ειδήσεων.
