Κλιμακώνεται η αντι-ιρανική προπαγάνδα με πολλαπλές στοχεύσεις.
Εν μέσω της υστερίας που διαχέουν τα εταιρικά ΜΜΕ της Δύσης, τελικά οι επιθεωρητές της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας (ΔΥΑΕ), υπό τον ασπόνδυλο Ιάπωνα Γ. Αμάνο, έδωσαν στη δημοσιότητα μια έκθεση που ουσιαστικά κατηγορεί το Ιράν ότι, το 2010, αποπειράθηκε να σχεδιάσει πυρηνική βόμβα, προοριζόμενη για κεφαλή πυραύλου. Επίσης, ότι προσπάθησε να προβεί σε μια μυστική επιχείρηση εμπλουτισμού ουρανίου. Η ουσία των κατηγοριών είναι ότι ενώ η ΔΥΑΕ προσπαθούσε επί χρόνια να ελέγχει τα δεδηλωμένα αποθέματα ουρανίου, μεταλλεύματος και επεξεργασμένου, η Τεχεράνη, μυστικά, προσπαθούσε να κατασκευάσει πυρηνικό όπλο. Η ΔΥΑΕ ισχυρίζεται ότι βασίζεται σε «αξιόπιστες» πληροφορίες από δέκα χώρες και σε «στοιχεία» οκτώ ετών.
Σύμφωνα με τον Ρικ Ροζόφ (συνέντευξη, Voice of Russia, 10/11/2011), η έκθεση της ΔΥΑΕ είναι ένα περίπλοκο, τεχνικό ντοκουμέντο, τα πορίσματα του οποίου βασίζονται σε πολλά «ίσως», ενώ το βασικό επιχείρημα είναι πως το Ιράν μπορεί να εργαζόταν πάνω σε ένα υποτιθέμενα στρατιωτικό συστατικό πριν από το 2003 και «ίσως» εξακολουθεί να το κάνει. Μάλιστα, κατά τη γνώμη του, οι εννέα από τις δέκα χώρες – πληροφοριοδότες είναι ΝΑΤΟϊκές και η δέκατη το Ισραήλ. Ο ίδιος επισημαίνει ότι από πλευράς ΗΠΑ καταβλήθηκε κάθε δυνατή προσπάθεια να δημοσιοποιηθεί τώρα αυτή η έκθεση και επικαλείται ανυπόγραφο άρθρο της σύνταξης των Global Times, εφημερίδας του Κ.Κ. Κίνας, που αναφέρει ότι ακριβώς η οικονομική κρίση στον δυτικό κόσμο είναι τέτοιας έκτασης που θα μπορούσε να δώσει την αφορμή για τυχοδιωκτικές ενέργειες στη Μ. Ανατολή.
Η έκθεση της ΔΥΑΕ έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά εξελίξεων τον τελευταίο μήνα. Στα δημοσιεύματα ισραηλινών ΜΜΕ ότι ο Νετανιάχου πιέζει να καταφερθούν πλήγματα σε ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις. Στη δοκιμή ισραηλινού πυρηνικού πυραύλου με βεληνεκές 5.000 χλμ. Στη διαρροή πληροφοριών ότι οι Βρετανοί ετοιμάζουν στρατιωτικά σχέδια για το Ιράν. Στην αποκάλυψη μιας υποτιθέμενης ιρανικής συνωμοσίας, εκ μέρους των αμερικανικών Αρχών, για τη δολοφονία του Σαουδάραβα πρέσβη στην Ουάσιγκτον. Σ’ αυτά προστέθηκαν πρόσφατες δηλώσεις του Ισραηλινού προέδρου, Σίμον Πέρες, που συνοψίζονται στο ότι «οι στρατιωτικές επιλογές υπερκερνούν ταχέως τις διπλωματικές λύσεις». Θα μπορούσε να πει κανείς ότι με τις δημοσιεύσεις στοιχείων αυτής της έκθεσης -η οποία συντάχθηκε γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό- προετοιμάζεται στη Δύση το έδαφος για στρατιωτική επίθεση στο Ιράν, με τρόπους που θυμίζουν την αντίστοιχη προετοιμασία για τον πόλεμο στο Ιράκ.
Από την άλλη, υπάρχουν βάσιμες απόψεις που αμφισβητούν τα πορίσματα της ΔΥΑΕ και αναλύουν τεκμηριωμένα γιατί το Ιράν δεν θα κατέφευγε στην επιλογή του πυρηνικού όπλου. Επικαλούνται την αίσθηση αυτοσυντήρησης του ιρανικού καθεστώτος, εφόσον θεωρούν πως είναι εις βάρος του η κατασκευή πυρηνικού όπλου, και μια τέτοια επιλογή θα αποτελούσε την έσχατη καταφυγή –υπό την προϋπόθεση, πάλι, ότι ισχύουν τα «μυστικά προγράμματα», κάτι άκρως αμφίβολο- ως αποτρεπτικός παράγοντας μιας ενδεχόμενης αμερικανο-ισραηλινής επίθεσης. «Η αναμφίβολη και πραγματική συνέπεια της απόκτησης, τελικά, πυρηνικού όπλου από το Ιράν θα τερματίσει άπαξ και δια παντός τη μόνιμη απειλή μιας αμερικανικής επίθεσης. Για οποιαδήποτε ένσταση, συμβουλευθείτε το φάκελο της Βόρειας Κορέας» (Asia Times 10/11, P. Escobar). Ωστόσο, ο ίδιος αρθρογράφος υποστηρίζει ότι το ιρανικό καθεστώς θα έδειχνε «αυτοκτονικές τάσεις» αν προέβαινε σ’ αυτή την επιλογή, εφόσον αυτό θα το απομόνωνε γεωπολιτικά σε μια περίοδο εσωτερικής διαμάχης μεταξύ του Χαμενεΐ και του Αχμαντινεζάντ και έντονων οικονομικών προβλημάτων. Υποστηρίζει επίσης ότι και δεν είναι δεδομένο ότι οι ΗΠΑ και άλλες δυτικές δυνάμεις θέλουν (ή μπορούν στην τρέχουσα συγκυρία) να προχωρήσουν σε πόλεμο εναντίον του Ιράν, ιδίως με τη σαφή θέση κατά αυτού του ενδεχόμενου της Ρωσίας και της Κίνας.
Προς τι λοιπόν η αντι-ιρανική υστερία; Μία απάντηση είναι για να επιβληθούν βαρύτερες από τις ήδη υπάρχουσες κυρώσεις στις εισαγωγές και στον τραπεζικό τομέα. Βαρύτερες κυρώσεις σημαίνει ότι θα άγγιζαν τον τομέα της ενέργειας (πετρέλαιο και φυσικό αέριο), όπου είναι βέβαιο ότι θα συναντούσαν μεγάλη αντίσταση από πλευράς Ρωσίας και ιδίως της Κίνας που εισάγει 650.000 βαρέλια ιρανικό πετρέλαιο ημερησίως (25% των ιρανικών εξαγωγών). Ακόμη και ο Ομπάμα παραδέχθηκε δημοσίως ότι ένα πετρελαϊκό μποϊκοτάζ είναι αδιανόητο, αφού θα εξαιρούσε από την παγκόσμια οικονομία 2,4 δισ. βαρέλια πετρελαίου ημερησίως, με την τιμή του βαρελιού να φτάνει τα 300-400 δολάρια (Asia Times, ό.π.).
Απομένει, λοιπόν, το σενάριο της μοναχικής ισραηλινής επίθεσης. Σ’ αυτό υπάρχει αντίλογος και δικαιολογημένα, εφόσον το Ισραήλ δεν μπορεί να κινήσει κανένα νήμα χωρίς αμερικανική βοήθεια. Θα προχωρήσουν οι ΗΠΑ –με τη Μ. Βρετανία ασφαλώς, τα κράτη του Κόλπου και μερικούς από τους φοβερούς συμμάχους τους, όπως κάτι απόμακρα νησιά-βάσεις- σε έναν τέτοιο τυχοδιωκτισμό; Θα προσελκυστούν οι Ευρωπαίοι που εκλιπαρούν οικονομική βοήθεια από την Κίνα; Μπορεί κανείς να κάνει πολλές υποθέσεις, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να δώσει μια οριστική απάντηση. Πράγμα που σημαίνει ότι το ενδεχόμενο πολέμου στο Ιράν δεν μπορεί να αποσυρθεί από το οπτικό πεδίο μας.
Σύμφωνα με τον Ρικ Ροζόφ (συνέντευξη, Voice of Russia, 10/11/2011), η έκθεση της ΔΥΑΕ είναι ένα περίπλοκο, τεχνικό ντοκουμέντο, τα πορίσματα του οποίου βασίζονται σε πολλά «ίσως», ενώ το βασικό επιχείρημα είναι πως το Ιράν μπορεί να εργαζόταν πάνω σε ένα υποτιθέμενα στρατιωτικό συστατικό πριν από το 2003 και «ίσως» εξακολουθεί να το κάνει. Μάλιστα, κατά τη γνώμη του, οι εννέα από τις δέκα χώρες – πληροφοριοδότες είναι ΝΑΤΟϊκές και η δέκατη το Ισραήλ. Ο ίδιος επισημαίνει ότι από πλευράς ΗΠΑ καταβλήθηκε κάθε δυνατή προσπάθεια να δημοσιοποιηθεί τώρα αυτή η έκθεση και επικαλείται ανυπόγραφο άρθρο της σύνταξης των Global Times, εφημερίδας του Κ.Κ. Κίνας, που αναφέρει ότι ακριβώς η οικονομική κρίση στον δυτικό κόσμο είναι τέτοιας έκτασης που θα μπορούσε να δώσει την αφορμή για τυχοδιωκτικές ενέργειες στη Μ. Ανατολή.
Η έκθεση της ΔΥΑΕ έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά εξελίξεων τον τελευταίο μήνα. Στα δημοσιεύματα ισραηλινών ΜΜΕ ότι ο Νετανιάχου πιέζει να καταφερθούν πλήγματα σε ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις. Στη δοκιμή ισραηλινού πυρηνικού πυραύλου με βεληνεκές 5.000 χλμ. Στη διαρροή πληροφοριών ότι οι Βρετανοί ετοιμάζουν στρατιωτικά σχέδια για το Ιράν. Στην αποκάλυψη μιας υποτιθέμενης ιρανικής συνωμοσίας, εκ μέρους των αμερικανικών Αρχών, για τη δολοφονία του Σαουδάραβα πρέσβη στην Ουάσιγκτον. Σ’ αυτά προστέθηκαν πρόσφατες δηλώσεις του Ισραηλινού προέδρου, Σίμον Πέρες, που συνοψίζονται στο ότι «οι στρατιωτικές επιλογές υπερκερνούν ταχέως τις διπλωματικές λύσεις». Θα μπορούσε να πει κανείς ότι με τις δημοσιεύσεις στοιχείων αυτής της έκθεσης -η οποία συντάχθηκε γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό- προετοιμάζεται στη Δύση το έδαφος για στρατιωτική επίθεση στο Ιράν, με τρόπους που θυμίζουν την αντίστοιχη προετοιμασία για τον πόλεμο στο Ιράκ.
Από την άλλη, υπάρχουν βάσιμες απόψεις που αμφισβητούν τα πορίσματα της ΔΥΑΕ και αναλύουν τεκμηριωμένα γιατί το Ιράν δεν θα κατέφευγε στην επιλογή του πυρηνικού όπλου. Επικαλούνται την αίσθηση αυτοσυντήρησης του ιρανικού καθεστώτος, εφόσον θεωρούν πως είναι εις βάρος του η κατασκευή πυρηνικού όπλου, και μια τέτοια επιλογή θα αποτελούσε την έσχατη καταφυγή –υπό την προϋπόθεση, πάλι, ότι ισχύουν τα «μυστικά προγράμματα», κάτι άκρως αμφίβολο- ως αποτρεπτικός παράγοντας μιας ενδεχόμενης αμερικανο-ισραηλινής επίθεσης. «Η αναμφίβολη και πραγματική συνέπεια της απόκτησης, τελικά, πυρηνικού όπλου από το Ιράν θα τερματίσει άπαξ και δια παντός τη μόνιμη απειλή μιας αμερικανικής επίθεσης. Για οποιαδήποτε ένσταση, συμβουλευθείτε το φάκελο της Βόρειας Κορέας» (Asia Times 10/11, P. Escobar). Ωστόσο, ο ίδιος αρθρογράφος υποστηρίζει ότι το ιρανικό καθεστώς θα έδειχνε «αυτοκτονικές τάσεις» αν προέβαινε σ’ αυτή την επιλογή, εφόσον αυτό θα το απομόνωνε γεωπολιτικά σε μια περίοδο εσωτερικής διαμάχης μεταξύ του Χαμενεΐ και του Αχμαντινεζάντ και έντονων οικονομικών προβλημάτων. Υποστηρίζει επίσης ότι και δεν είναι δεδομένο ότι οι ΗΠΑ και άλλες δυτικές δυνάμεις θέλουν (ή μπορούν στην τρέχουσα συγκυρία) να προχωρήσουν σε πόλεμο εναντίον του Ιράν, ιδίως με τη σαφή θέση κατά αυτού του ενδεχόμενου της Ρωσίας και της Κίνας.
Προς τι λοιπόν η αντι-ιρανική υστερία; Μία απάντηση είναι για να επιβληθούν βαρύτερες από τις ήδη υπάρχουσες κυρώσεις στις εισαγωγές και στον τραπεζικό τομέα. Βαρύτερες κυρώσεις σημαίνει ότι θα άγγιζαν τον τομέα της ενέργειας (πετρέλαιο και φυσικό αέριο), όπου είναι βέβαιο ότι θα συναντούσαν μεγάλη αντίσταση από πλευράς Ρωσίας και ιδίως της Κίνας που εισάγει 650.000 βαρέλια ιρανικό πετρέλαιο ημερησίως (25% των ιρανικών εξαγωγών). Ακόμη και ο Ομπάμα παραδέχθηκε δημοσίως ότι ένα πετρελαϊκό μποϊκοτάζ είναι αδιανόητο, αφού θα εξαιρούσε από την παγκόσμια οικονομία 2,4 δισ. βαρέλια πετρελαίου ημερησίως, με την τιμή του βαρελιού να φτάνει τα 300-400 δολάρια (Asia Times, ό.π.).
Απομένει, λοιπόν, το σενάριο της μοναχικής ισραηλινής επίθεσης. Σ’ αυτό υπάρχει αντίλογος και δικαιολογημένα, εφόσον το Ισραήλ δεν μπορεί να κινήσει κανένα νήμα χωρίς αμερικανική βοήθεια. Θα προχωρήσουν οι ΗΠΑ –με τη Μ. Βρετανία ασφαλώς, τα κράτη του Κόλπου και μερικούς από τους φοβερούς συμμάχους τους, όπως κάτι απόμακρα νησιά-βάσεις- σε έναν τέτοιο τυχοδιωκτισμό; Θα προσελκυστούν οι Ευρωπαίοι που εκλιπαρούν οικονομική βοήθεια από την Κίνα; Μπορεί κανείς να κάνει πολλές υποθέσεις, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να δώσει μια οριστική απάντηση. Πράγμα που σημαίνει ότι το ενδεχόμενο πολέμου στο Ιράν δεν μπορεί να αποσυρθεί από το οπτικό πεδίο μας.
Αρ. Αλαβάνου
Σχόλια
