Δύο εβδομάδες μένουν μέχρι τις τουρκικές προεδρικές και βουλευτικές εκλογές – με άγνωστο το πώς και πόσο θα επηρεαστούν από την πρόσφατη επιβεβαίωση ότι ο Ερντογάν ασθενεί. Πάντως και πριν τη σχετική είδηση οι δημοσκοπήσεις δεν ήταν ιδιαίτερα διαφωτιστικές, αφού οι διαφορές στις προβλέψεις είναι τεράστιες από γκάλοπ σε γκάλοπ: η τετρακομματική κυβερνητική συμμαχία (με κύρια δύναμη το ΑΚΡ του Ερντογάν, συν το ακροδεξιό ΜΗΡ και 2 ακόμη κόμματα) πιστώνεται με ποσοστά από 40% έως 51%. Στον συνασπισμό της αντιπολίτευσης (βασικό κόμμα το CHP υπό τον Κιλιτσντάρογλου, συν το «Καλό Κόμμα» της Ακσενέρ και 4 μικρότερα κόμματα) οι δημοσκοπήσεις δίνουν από 34% ως 44%. Τρίτη δύναμη, παρά τη συντριπτική καταστολή που έχει υποστεί, παραμένει η συμμαχία Κούρδων και τουρκικής Αριστεράς [βλ. φωτογραφία], με επικεφαλής το Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών (HDP) και ποσοστά 10-13%.
Πέραν των ποσοστών, τα ερωτήματα ουσίας που ανακύπτουν –ακόμη και μόνο αν περιοριστούμε στον «εσωτερικό» αντίκτυπο της κάλπης– είναι πολλά, και τα θέτει εύστοχα το εκτός νόμου κομμουνιστικό κόμμα MLKP: «Οι επερχόμενες βουλευτικές και προεδρικές εκλογές στην Τουρκία θα αποτελέσουν σίγουρα ένα σημαντικό σημείο καμπής, διότι τα εκλογικά αποτελέσματα θα δημιουργήσουν μια νέα ισορροπία δυνάμεων τόσο για τις κυρίαρχες αστικές κλίκες όσο και για τους εργαζόμενους, τον κουρδικό λαό και όλους τους καταπιεσμένους. Ποιες θα είναι οι καθοριστικές τάσεις αυτής της διαδικασίας; Τι είδους Τουρκία οραματίζονται τα προγράμματα των κυρίαρχων τάξεων; Ποιος είναι ο πολιτικός χαρακτήρας των υποσχέσεων για “αποκατάσταση” του προεδρικού καθεστώτος προς ένα κοινοβουλευτικό σύστημα;».
Τα ερωτήματα ακολουθεί μια καταρχήν επισήμανση: «Τόσο οι κυρίαρχες δυνάμεις όσο και η αριστερά μιλούν, καθεμιά από τη σκοπιά της, για μια Τουρκία που βιώνει μια “κρίση του αιώνα”… Άρα οι εκλογές της 14ης Μαΐου θεωρούνται ένα κατώφλι που είτε θα βαθύνει την κρίση είτε θα ανοίξει την πόρτα προς μια λύση». Και λίγο παρακάτω: «Ο ρόλος που θα διαδραματίσουν οι εκλογές της 14ης Μαΐου στην υπέρβαση της καθεστωτικής κρίσης σχετίζεται με το αν θα αλλάξει η φύση του καθεστώτος, και όχι με το ποιος θα είναι επικεφαλής του. Και είναι σαφές ότι ο χαρακτήρας του καθεστώτος δεν θα αλλάξει εάν περάσει από τη μια αστική κλίκα στην άλλη… Οι δύο πτέρυγες της τουρκικής αστικής τάξης είναι ανταγωνιστές στην κούρσα για την εξουσία, αλλά εταίροι στο καθεστώς». Δυστυχώς, για τις επιπτώσεις των τουρκικών εκλογών στην ευρύτερη περιοχή, στις σχέσεις της επεκτατικής Τουρκίας με τις γειτονικές της χώρες, λείπουν αντίστοιχα σοβαρές εκτιμήσεις.
