Στο σπίτι, όλα καλά παιδιά; Απορίες έχουμε; Όχι, να φανταστώ. Είναι κάτι που μας εξέπληξε από τις προηγούμενες μέρες, μήνες, χρόνια; Εντάξει… σε καλό δρόμο είμαστε. Επομένως, δεν βαδίζουμε σε άγνωστα μονοπάτια αφού τα πάντα γύρω μας είναι οικεία και αναμενόμενα.
Όχι, το λέω αυτό γιατί πλημμύρισε το Διαδίκτυο από βίντεο, φωτογραφίες και μαρτυρίες που αποκάλυπταν το βίαιο πρόσωπο της αστυνομίας – λες και έχει κι άλλο. Ανταλλάχθηκαν στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης αμέτρητες πληροφορίες για κείνη την ημέρα και όλοι, μα όλοι πέσαμε από τα σύννεφα: «Μα πώς γίνεται αυτό», «κοίτα τους φασίστες πως βαράνε τον κόσμο», «τι περιμένεις από ακροδεξιούς» και άλλα τέτοια πρωτότυπα σχόλια γεμάτα έκπληξη και θυμό, έτοιμοι να σηκώσουμε το λάβαρο της επανάστασης.
Έχω και ένα φίλο που ενώ ποτέ στη ζωή του δεν είχε εμπλακεί με οργανώσεις και κινήματα, ξαφνικά ένιωσε πως έφτασε ο κόμπος στο χτένι και μια μέρα ήρθε να μου ανακοινώσει πως «πάνε αυτά που ήξερες, έχω οργανωθεί και περιμένω εντολές… θα δεις… θα γίνει χαμός, τέλειωσαν τα ψέματα». Τόλμησα να ρωτήσω «οκ, θα γίνει χαμός και μετά;». Η απάντηση ήταν αποστομωτική: «Α, μέχρι το χαμό ξέρω, μη με μπερδεύεις για τα μετά».
Και έρχομαι τώρα να αναρωτηθώ για πολλοστή φορά στη ζωή μου, μια και απαντήσεις δεν έχω πάρει ακόμα: Έχουμε μια κυβέρνηση που τα περισσότερα στελέχη της θα μπορούσαν να είναι γιαπωνέζικα καρτούν με μεγάλη επιτυχία, μια πανδημία που Κύριος οίδε πώς θα εξελιχθεί. Ζούμε σε μια χώρα που κάθε πρωί αναρωτιόμαστε πού βρίσκονται τα σύνορά της. Κάθε μέρα ζούμε με την αγωνία εάν το σπίτι μας είναι ακόμα δικό μας. Και ενώ έχουμε ανάγκη από γιατρούς, φάρμακα και δασκάλους, προκύπτει η Ομάδα Διαχείρισης και Οριοθέτησης Συναθροίσεων.
Το τερματίσαμε ή περιμένουμε κάτι άλλο για να πάρουμε μπρος;
