Λίγο πριν ανοίξει η αυλαία του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ
Όταν είχε ανακοινωθεί η οργάνωση του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ μια απορία κυριαρχούσε σε μεγάλο εύρος αριστερού κόσμου – εντός κι εκτός του ΚΚΕ: Θα είναι μήπως το Συνέδριο αυτό, αν όχι η αρχή μια διαφορετικής πορείας, τουλάχιστον μια κάποια διόρθωση της, κατά γενική ομολογία, αδιέξοδης πορείας του τα τελευταία χρόνια;
Η δημοσίευση των Θέσεων της Κεντρικής Επιτροπής ήταν μια πρώτη ψυχρολουσία προς την αντίθετη κατεύθυνση. Οι Θέσεις έδειχναν προκλητικά να αγνοούν την αυτοκαταστροφική πορεία και αποτυχία του κόμματος να παρακολουθήσει την πραγματικότητα. Τα όσα διαδραματίστηκαν τις τελευταίες μέρες με ομιλίες και άρθρα της Αλ. Παπαρήγα και άλλων ηγετικών στελεχών δεν αφήνουν αμφιβολίες: Η ηγετική ομάδα που ευθύνεται για τη γραμμή περιχαράκωσης, αγωνιστικής αδράνειας και ακραίου σεχταρισμού, ετοιμάζεται όχι για διόρθωση αλλά για φυγή προς τα «μπρος», ακόμη πιο βαθιά στο αδιέξοδο που έχει επιλέξει, προετοιμάζοντας το έδαφος για διαγραφές όσων διαφωνούν και με προοπτική ακόμη μεγαλύτερης απομόνωσης και περιχαράκωσης.
Οι διαφωνούντες με τις Θέσεις χαρακτηρίστηκαν από την ίδια την Αλ. Παπαρήγα «αγράμματοι», «οπορτουνιστές» (με την υποσημείωση ότι «οι οπορτουνιστές δεν μπορεί να γίνουν επαναστάτες με τίποτα») και κυρίως τους αποδόθηκε «φραξιονισμός». Το ότι αυτή η αντεπίθεση ξεκίνησε αφού έκλεισε ο προσυνεδριακός διάλογος από τις σελίδες του Ριζοσπάστη έχει βέβαια προφανή και -δυστυχώς- ποταπή σκοπιμότητα. Τα όσα ακολούθησαν από άλλους, όπως ο Γόντικας, ο Μαΐλης, ο Μαρίνος ή ο Μεντρέκας, το ύφος, οι χαρακτηρισμοί αλλά κυρίως η ποιότητα των επιχειρημάτων και της αντιπαράθεσης που αδικεί ακόμη και αυτό το ΚΚΕ που έχει οικοδομηθεί επί των ετών της κ. Παπαρήγα, επιβεβαιώνουν ότι πάμε για συνέδριο συρρίκνωσης του ΚΚΕ, πραξικοπηματικού αποκλεισμού όσων εξέφρασαν άλλη άποψη και μεγαλύτερης αυτοαπομόνωσής του στην αριστερή άκρη του πολιτικού σκηνικού. Σημειωτέων ότι στα ονόματα των διαφωνούντων έχουν προστεθεί στελέχη όπως ο Μπογιόπουλος και ο Σκυλάκος.
Το «γιατί;» είναι εύλογο. Τι συμφέρον μπορεί να υπάρχει από μια γραμμή που είναι ολοφάνερα χοντροκομμένη σε πολλά επίπεδα (π.χ. «το ΚΚΕ καμία σχέση δεν έχει με την Αριστερά», η Ελλάδα ιμπεριαλιστική και όχι εξαρτημένη χώρα -και να το λες αυτό ειδικά σήμερα!- μέτωπο με κανέναν άλλο εκτός από τις μαζικές οργανώσεις του κόμματος κ.λπ.), μια γραμμή που έχει ήδη οδηγήσει στη συρρίκνωση ενώ αντικειμενικά οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές για κέρδισμα των λαϊκών μαζών από ένα αριστερό πρόγραμμα, μια γραμμή που η «επιβεβαίωσή» της επιβάλλει μαθηματικά νέα συρρίκνωση;
Η μόνη λογική απάντηση στο ερώτημα περιλαμβάνει δύο διαφορετικές παραμέτρους. Η πρώτη αφορά την έκθεση της σημερινής ηγετικής ομάδας. Είναι σε τέτοιο βαθμό εκτεθειμένη με την ακραία γραμμή προς την οποία διολίσθησε το ΚΚΕ όλα τα προηγούμενα χρόνια και την οποία «επικυρώνει» το τωρινό Συνέδριο, είναι τόση η προφανής ζημιά που έχει προκαλέσει στο κόμμα και είναι ταυτόχρονα τόσο ευάλωτη, χωρίς εσωτερική συνοχή, αυτή η γραμμή, ώστε μια μικρή πολιτική-ιδεολογική υπαναχώρηση στο Συνέδριο θα έθετε προοπτικά συνολικά ζήτημα για τη σημερινή ηγετική ομάδα και τις ευθύνες της. Η δεύτερη παράμετρος είναι πιο πολιτική αλλά και πιο… τζογαδόρικη. Ευελπιστούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσαρμοστεί, θα συντριβεί, θα ατυχήσει τέλος πάντων με κάποιο τρόπο, «επιβεβαιώνοντας» έτσι όσα μέχρι σήμερα ισχυρίζονται οι της ηγετικής ομάδας και ίσως έτσι όλα ξαναγυρίσουν μαγικά στην προ του 2012 κατάσταση…
Στη γλώσσα του λενινισμού και οι δύο παράμετροι εντάσσονται στον πολιτικό τυχοδιωκτισμό. Ίσως, τελικά, η κ. Παπαρήγα έχει κάπου δίκιο: οι οπορτουνιστές δεν μπορεί να γίνουν επαναστάτες με τίποτα…
Τ.Τ.
