Ιστορικό μας καθήκον να υπερασπιστούμε ανυποχώρητα την κοινωνία. Της Ζωής Κωνσταντοπούλου*
Δεν θα αναφερθώ στα κείμενα. Αυτά πρέπει να αποτελέσουν το αντικείμενο του προσυνεδριακού διαλόγου. Όχι ως πεδίο εσωτερικής σύγκρουσης, αλλά ως έδαφος εσωτερικής σύνθεσης. Προς την κατεύθυνση της ριζοσπαστικοποίησης των θέσεων, της δράσης και του αγώνα μας, που θα μας φέρει μετωπικά απέναντι στο σύστημα. Όχι προς την κατεύθυνση μιας υποκριτικής πολιτικής ορθότητας, μιας λογικής των ισορροπιών και των ίσων αποστάσεων, που θα μας ενσωματώσει στο σύστημα.
Τρία χρόνια μετά το πρώτο Mνημόνιο, η 3η κατά σειρά μνημονιακή κυβέρνηση εφαρμόζει απαρέγκλιτα τη συνταγή της αμαύρωσης των αγώνων της κοινωνικής αντίστασης, ως μέσο επιβολής της σύγχρονης απολυταρχίας.
Όταν, το Μάιο 2010, εισαγόταν το Πρώτο Μνημόνιο, η παλλαϊκή συγκέντρωση διαμαρτυρίας της αντιστεκόμενης και μαχόμενης κοινωνίας, κηλιδώθηκε από τους θανάτους στη Marfin. Και η τότε κυβέρνηση με τα διαχρονικά καθεστωτικά ΜΜΕ χρησιμοποίησαν την τραγωδία για να ενοχοποιήσουν την συλλογική διεκδίκηση και διαμαρτυρία.
Σήμερα, 3 χρόνια μετά, η Δικαιοσύνη αναζητεί ευθύνες στην εργοδότρια Τράπεζα και ερευνά τις συνθήκες που ανάγκασαν τα θύματα να μην απεργήσουν, να διακινδυνεύσουν και να χάσουν τη ζωή τους σε ένα μη ασφαλές κτίριο.
Στρατηγική ποινικοποίησης
Ωστόσο, οι σημερινοί κυβερνητικοί συνδιαχειριστές της εξουσίας εφαρμόζουν την ίδια στρατηγική ποινικοποίησης των αγώνων και των διεκδικήσεων και ενοχοποίησης κάθε αντιστεκόμενης κοινωνικής δύναμης: Επιτίθενται με τον τσαμπουκά του τζάμπα μάγκα κατά των αδυνάμων, συκοφαντούν κάθε αγωνιζόμενο πολίτη ως απειλή για τον «νόμο και την τάξη». Σε καιρό ειρήνης, αντιμετωπίζουν τους πολίτες με στρατιωτικού τύπου επιχειρήσεις. Ξεκίνησαν στέλνοντας τα ΜΑΤ κατά των απεργών της Χαλυβουργίας. Στοχοποίησαν τους μετανάστες με τον «Ξένιο Δία». Έστησαν μαύρη προπαγάνδα κατά των κατοίκων της Ιερισσού, τους βάφτισαν «τρομοκράτες», όπως πράττουν τα ανελεύθερα καθεστώτα με όσους μάχονται για ελευθερία. Και σε κάθε ευκαιρία σκαρώνουν σενάρια δίωξης του ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας μάταια να μας συκοφαντήσουν με γκεμπελικά μοντάζ, σκευωρίες και πλαστογραφημένα βίντεο.
Καταργούν την κοινοβουλευτική λειτουργία του πολιτεύματος, κυβερνώντας με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Δεκαοχτώ από την αρχή της θητείας τους, ιλιγγιώδες ρεκόρ σε καιρό δημοκρατίας. Εφαρμόζουν το Dίκαιο του πολέμου, σε καιρό ειρήνης.
Ξεπουλούν την δημόσια περιουσία και χαρίζουν τις δημόσιες τράπεζες. Αλλά και οικειοποιούνται τα δημόσια αγαθά.
Απολύουν τους εργαζομένους, σαν να ήταν η χώρα εταιρία, κι εμείς όλοι υπάλληλοί της.
Και καταφεύγουν στο ακραίο απολυταρχικό μέσο της επιστράτευσης, τρεις φορές μέσα σε λίγους μήνες: Mέσα Mαζικής Mεταφοράς, ναυτεργάτες, εκπαιδευτικοί.
Τι κάναμε
Το ερώτημα που οφείλουμε να απαντήσουμε είναι: κάναμε κάτι για όλα αυτά;
Και η απάντηση: Ναι, κάναμε.
Κάναμε πολλά αποφασιστικά βήματα εμπρός.
Τώρα, αυτά τα βήματα πρέπει να γίνουν νικητήρια πορεία.
Πρέπει να τρέξουμε το 200άρι και να κόψουμε το νήμα, γιατί αυτή μας η νίκη είναι ζωτική για την κοινωνία, που ζητά αξιοπρέπεια και ανυπότακτο φρόνημα.
Κατά τους τελευταίους μήνες, συνέβησαν συγκλονιστικά γεγονότα, ικανά να αποτελέσουν τη σπίθα που ανάβει την πυρκαγιά, τη σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι:
Ήταν συγκλονιστικό γεγονός ο θάνατος των 2 φοιτητών στη Λάρισα, που προσπαθούσαν, εν έτει 2013, να ζεσταθούν με αυτοσχέδιο μαγκάλι. Ήταν συγκλονιστικό γεγονός η εχθροπραξία του Eurogroup εναντίον της Κύπρου και ο ωμός εκβιασμός σε έναν άλλο λαό, με τη σύμπραξη και της ελληνικής κυβέρνησης.
Είναι συγκλονιστικό γεγονός η απώλεια 4.000 συνανθρώπων μας, που έθεσαν τέρμα στη ζωή τους τα τελευταία 3 χρόνια. Είναι συγκλονιστικό γεγονός η θυσία των νέων γενεών στο μινώταυρο της λιτότητας.
Όλες αυτές οι απώλειες, οι συνθήκες που βιώνουμε, προσκαλούν να συνειδητοποιήσουμε αυτό που πράγματι συμβαίνει στην χώρα μας επί μνημονίου: με πλήρη συνείδηση της βαρύτητας των λέξεων, είμαι πεπεισμένη ότι στην Ελλάδα συντελείται κατά κυριολεξία ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Το Mνημόνιο και οι πολιτικές λιτότητας συγκροτούν τακτική εξόντωσης, που συνιστά «διαδεδομένη και συστηματική επιβολή συνθηκών ζωής υπολογισμένων να επιφέρουν την μερική ή ολική καταστροφή του λαού»
Ευθύνη και αποστολή μας, ιστορικό μας καθήκον, είναι να υπερασπιστούμε ανυποχώρητα την κοινωνία απέναντι σε αυτό το έγκλημα, απέναντι σε αυτήν την κοινωνική γενοκτονία.
Να προκαλέσουμε τη σύγκρουση
Σε αυτόν τον τιτάνιο αγώνα που καλούμαστε να δώσουμε, δεν περισσεύει κανείς. Χωράμε όλοι, όχι μόνο ως πρόσωπα αλλά και ως απόψεις. Όχι ως εν αναμονή κυβέρνηση, αλλά πρωτίστως και κυρίως ως υπερασπιστές της κοινωνίας απέναντι στην πιο ανάλγητη και αδίστακτη εξουσία.
Η ζωή δεν είναι πρόβα. Τον αγώνα μας πρέπει να τον δώσουμε σήμερα, όχι αύριο.
Την μεγάλη σύγκρουση για την αποκατάσταση της δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος, του κράτους δικαίου και του κοινωνικού κράτους δεν πρέπει να την περιμένουμε, πρέπει να την προκαλέσουμε.
Και το Συνέδριό μας πρέπει να λειτουργήσει ως προσκλητήριο συστράτευσης, για να ρίξουμε την εγκληματική και μοιραία αυτή κυβέρνηση, που δρα εκτός λαϊκής εντολής έχοντας εξαπατήσει το λαό και την κοινωνία.
Αποκαλούμε ο ένας τον άλλον «σύντροφε». Κι η λέξη «σύντροφος» είναι μια λέξη ακριβή, φορτισμένη από τους αγώνες και τις μνήμες της Αριστεράς και του λαού μας. Ας της δώσουμε, στο δρόμο προς το Συνέδριο, το ουσιαστικό περιεχόμενο αλληλεγγύης, συνοχής, αποφασισμένης ενότητας και αποφασιστικής συλλογικότητας, που θα νοηματοδοτήσει την πορεία μας, που θα εμπνεύσει το λαό μας να διεκδικήσει πίσω τη ζωή του, να παλέψει μαζί μας και να κερδίσει.
(το παραπάνω άρθρο αποτελεί την ομιλία της Ζωής Κωνσταντοπούλου στην τελευταία συνεδρίαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ)
* Η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι βουλευτής
Α’ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ
