Όταν οι αιτίες εξανίστανται για τα αποτελέσματά τους, τότε η υποκρισία περισσεύει. Η οργάνωση της υποκρισίας έχει αποδειχτεί διαχρονική δυνατότητα του ΠΑΣΟΚ και ουσιαστικό στοιχείο στην άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής. Ο Χρυσοχοΐδης, για παράδειγμα, εμφανίστηκε να θλίβεται για τους μετανάστες και την οικογένεια των δύστυχων Αφγανών που επλήγη από τη βόμβα στα Πατήσια.
Οι φράσεις της συμπόνιας ανέλαβαν να απομακρύνουν τη ματιά μας από τις συνθήκες ζωής των θυμάτων όσο και από την κατάσταση στους διωκτικούς μηχανισμούς. Ν’ αγνοήσουμε ότι ακροδεξιά, φασιστικά στοιχεία έχουν πρόσβαση και κάλυψη στους κατασταλτικούς μηχανισμούς, επηρεάζοντας πάντα προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις τις έρευνες στον τομέα της τρομοκρατίας. Ν’ αγνοήσουμε ακόμα την ευκολία με την οποία στοχοποιούνται αριστεροί πολιτικοί χώροι με βάση τη θεωρία της συγγενικότητας.
Από την άλλη, φαίνεται καθαρά πως ο Χρυσοχοΐδης έχει αποδεχτεί ότι η βία και η εγκληματικότητα θα εξαπλωθούν με γεωμετρική πρόοδο, καθώς τα κυβερνητικά μέτρα ωθούν στη φτώχεια και την απελπισία τεράστιο τμήμα της κοινωνίας. Έτσι, χειρίζεται το πρόβλημα επικοινωνιακά, στοχεύοντας στα κλασικά δευτερογενή οφέλη, όπως στην αύξηση της ζήτησης για αστυνόμευση και κυρίως στη δημιουργία κλίματος όπου ο πολίτης θα αισθάνεται ανασφαλής, φοβισμένος, απομονωμένος, θραύσμα και αυτός μιας κοινωνίας που διαμελίζεται παντοιοτρόπως
