Όταν πριν από λίγες βδομάδες, πέρασε ο νόμος για το νέο σύστημα υγείας από το Κογκρέσο, ο πρόεδρος Ομπάμα πρέπει να ένιωσε μεγάλη ανακούφιση. Αυτό φάνηκε στις 23 Μαρτίου, στην ειδική τελετή που έγινε στο Λευκό Οίκο, για την υπογραφή του νόμου από τον Πρόεδρο.
Η μεγάλη καθυστέρηση και η μεγάλη αναταραχή που προκλήθηκε κυρίως από τους Ρεπουμπλικάνους και υποκινήθηκε από τις εταιρείες του κλάδου της υγείας, είχαν φθείρει το νέο Πρόεδρο που έβλεπε τη δημοτικότητά του να πέφτει. Έπρεπε να τελειώνει μ’ αυτό, έστω και κουτσουρεύοντας το αρχικό σχέδιο των μεταρρυθμίσεων. Τελικά, ο νόμος που ψηφίστηκε δεν έχει μεγάλη σχέση με το προσχέδιο που τέθηκε προς συζήτηση και διαπραγμάτευση. Ανοίγει λίγο τις πόρτες των νοσοκομείων, αλλά οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες είναι πάλι από πάνω.
Ο νόμος υποχρεώνει κάθε πολίτη να ασφαλιστεί σε μια ιδιωτική εταιρία. Μ’ αυτόν τον τρόπο «λύνει» το πρόβλημα μιας μερίδας ανασφάλιστων. Στέλνοντάς τους υποχρεωτικά στις εταιρείες. Δηλαδή, εξασφαλίζει πελάτες για τις εταιρείες, οι οποίες ήδη κατηγορούνται ότι παρέχουν πολύ ακριβά, πολύ κακής ποιότητας υπηρεσίες.
Ο Μάικλ Μουρ, που μελέτησε το θέμα της παροχής υπηρεσιών υγείας επί μακρόν, σε συνεργασία με πολλούς ειδικούς από πανεπιστήμια, ιατρικά ιδρύματα και ιατρικούς συλλόγους, καταλήγει στο εξής συμπέρασμα: Ο νόμος για την υγεία τελικά αποτελεί μία νίκη του καπιταλισμού. Προστατεύει το καπιταλιστικό μοντέλο από το να παρέχει φροντίδες υγείας στο λαό. Με άλλα λόγια, «Δεν βοηθάμε παρά μόνο αν βγάζουμε λεφτά απ’ αυτό».
Μιλώντας, στο Democracy Now! επισημαίνει ότι αναλογούν τέσσερις λομπίστες της βιομηχανίας υγείας για κάθε μέλος του Κογκρέσου.
«Αυτός ο νόμος δεν αφορούσε ποτέ την παροχή υγείας σε όλους. Ας πάρουμε ένα από τα θετικά του μέτρα. Μέχρι σήμερα, οι ασφαλιστικές εταιρείες δεν ήταν υποχρεωμένες να ασφαλίσουν κάποιον που έπασχε ήδη από κάποιο νόσημα. Με το νέο νόμο, τις υποχρεώνει να τον ασφαλίσουν.
Αν όμως αρνηθούν να το κάνουν γιατί αυτός χρειάζεται μια επέμβαση που έχει κόστος 100 χιλιάδες δολάρια, τους επιβάλλεται πρόστιμο 100 δολαρίων ημερησίως, δηλαδή ένα αστείο ποσό που για να το καταβάλλουν πρέπει ο παθών να τους κάνει μήνυση. Ο έλεγχος που επιβάλλει ο νόμος είναι Μίκι Μάους.
Δεν νομίζω ότι ο Ομπάμα ενδιαφερόταν πραγματικά για την παροχή δημόσιας υγείας.
Δεν νομίζω ότι πιστεύει πραγματικά σε αληθινή οικουμενική φροντίδα υγείας που θα τη διαχειρίζονται οι άνθρωποι. Ήταν ο πρώτος σε χορηγίες χρημάτων από τη βιομηχανία υγείας όταν πήγαινε για γερουσιαστής κι όταν πήγαινε για πρόεδρος, γι’ αυτό δεν εκπλήσσομαι που δεν τον ένοιαζε και πολύ αυτό… Είμαι απογοητευμένος.
Ο Ομπάμα συμφώνησε με τη φαρμακευτική βιομηχανία και την άφησε έξω από το νόμο. Δεν την άγγιξε καν. Λυπάμαι, αλλά όλη μου τη ζωή νιώθω ότι είναι χειρότερο να έχεις μια πιο ευγενική, πιο εκλεπτυσμένη εκδοχή του ίδιου κακού πράγματος από το να έχεις το ορίτζιναλ κακό πράγμα, γιατί τουλάχιστον όταν έχεις το κακό, μπορείς να το αντιμετωπίσεις, γιατί ξέρεις ότι είναι κακό. Αλλά όταν έχεις, όπως συχνά συμβαίνει με τους Δημοκρατικούς, αυτή τη μάσκα που φαίνεται ωραία, την πατάς.
Ο πρόεδρος λέει μερικά καλά πράγματα για τη φτώχεια, ανεβάζει τον πήχυ και θεωρείς ότι είναι καλύτερος από τον Μπους. Αλλά αν το δεις από μια σχετική απόσταση, αντιλαμβάνεσαι ότι μπήκαμε στον όγδοο χρόνο πολέμου στο Ιράκ, ότι έκανε δικό του τον πόλεμο στο Αφγανιστάν και τώρα προτείνει ένα πολύ ισχνό νόμο για τις τράπεζες. Εάν δεν αναδομήσουμε το οικονομικό μας σύστημα, να το ελέγχουμε εμείς οι άνθρωποι και να μοιράζεται δίκαια η πίτα ώστε κανένας να μην μένει χωρίς μερίδιο, θα συνεχίσουμε να βλέπουμε περισσότερες τέτοιες αποφάσεις που οφελούν το πλουσιότερο 1% που ελέγχει περισσότερο οικονομικό πλούτο απ’ όσο ελέγχει το 95% του λαού μαζί. Έχουμε δύο πολιτικά κόμματα που είναι ίδια.
Ο Ομπάμα ενσωμάτωσε στο νόμο εκατοντάδες τροποποιήσεις που ζητούσαν οι Ρεπουμπλικάνοι χωρίς στο τέλος να του δώσουν μία ψήφο.
Οι ΗΠΑ έπεσαν στην 37η θέση παγκοσμίως, λίγο μπροστά από τη Σλοβενία. Δεν πάει άλλο. Χρειαζόμαστε υπηρεσίες υγείας για όλους.»
