Του Γιώργου Ψυχογυιού*
Η συμφωνία που υπεγράφη και η τελική ψήφισή της στις 14 Αυγούστου σηματοδοτεί δυστυχώς το τέλος ενός εγχειρήματος που ενέπνευσε την κοινωνία και έδωσε ελπίδα για μια άλλη πορεία μακριά από τη λιτότητα και τη φτώχεια, μια πορεία παραγωγικής ανασυγκρότησης και ανάπτυξης, συμμετοχής του λαού στις αποφάσεις.
Η συμφωνία που επεβλήθη και ψηφίστηκε από την πλειοψηφία των βουλευτών οδηγεί στην παραπέρα υποταγή και αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού, είναι μια συμφωνία που εμπεριέχει την αποτυχία και το αδιέξοδο, όπως ακριβώς συνέβη και με τα δύο προηγούμενα μνημόνια.
Το πλήγμα στη μεγάλη πλειοψηφία των κοινωνικών τάξεων και ομάδων είναι πλέον συντριπτικό οδηγώντας πολλές από αυτές στον αφανισμό και τον κοινωνικό εξανδραποδισμό. Τα λαϊκά στρώματα που υφίστανται επί πέντε χρόνια τις συνέπειες από τα μνημόνια θα συνεχίσουν να πληρώνουν το λογαριασμό χωρίς κανένα έλεος. Ειδικότερα οι αγρότες είναι τα μεγάλα θύματα του τρίτου μνημονίου με άμεση συρρίκνωση των εισοδημάτων τους και ένα σημαντικό κομμάτι τους να οδηγείται στον αφανισμό. Ακόμη οι περισσότεροι των μικροεπαγγελματιών και των μικροεπιχειρηματιών πολύ δύσκολα θα αποφύγουν το λουκέτο, συνέπεια των νέων φορολογικών μέτρων, ενώ οι τυχερότεροι ίσως θα συνεχίσουν να φυτοζωούν. Οι μικροϊδιοκτήτες θα υφίστανται και πάλι όλες τις δυσβάσταχτες επιβαρύνσεις από τα χαράτσια και τον ΕΝΦΙΑ που παρέμεινε σε πείσμα όλων των αντίθετων εξαγγελιών.
Επίσης οι εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να αγωνιούν για το μέλλον της δικής τους δουλειάς που εξακολουθεί να αμείβεται με μισθούς πείνας, αφού ούτε η ελάχιστη εξαγγελία για αύξηση του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ δεν πραγματοποιήθηκε. Οι συνταξιούχοι βλέπουν όχι μόνο να μην τους δίνεται στο τέλος του έτους η 13η σύνταξη για εκείνους που έχουν τις χαμηλότερες συντάξεις, αλλά σιγά-σιγά να επέρχεται η πλήρης απαξίωση των συντάξεων. Η αρχή έγινε με την αύξηση της εισφοράς από 4% σε 6% στον τομέα της Υγείας και βέβαια η συνέχεια προβλέπεται πολύ περισσότερο σκληρή για μετά τις εκλογές.
Εδώ βεβαίως αν δούμε τις εισηγήσεις διαφόρων επιτροπών που συγκροτούνται για δήθεν λύσεις του ασφαλιστικού οδηγούμεθα στη σφαγή όχι των νηπίων αλλά των συνταξιούχων. Και σίγουρα υπάρχει πάντα ο μεγάλος αριθμός των ανέργων που συνεχίζει να αυξάνει σε δραματικούς ρυθμούς με μεγάλο μέρος της νεολαίας μας που είναι επιστημονικά καταρτισμένο, να φεύγει αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο σε χώρες του εξωτερικού στερώντας από την πατρίδα μας το επιστημονικό εκείνο δυναμικό που είναι απαραίτητο για την πρόοδο, την ανασυγκρότηση και την ανάπτυξη.
Απέναντι σ’ όλα αυτά η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε το λιγότερο ανεπαρκής. Το γιατί, είναι το μεγάλο ερώτημα.
Δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε ποτέ ένα ανοιχτό κόμμα, μια μαζική οργάνωση μελών με ειλικρινή σχέση με το κίνημα όπου οι οργανώσεις του θα είχαν κυρίαρχο λόγο και θα συνέβαλλαν αποφασιστικά στους πολιτικούς στόχους που ήταν αναγκαίο να τεθούν για την πολιτική ανατροπή. Οι παθογένειες και οι ανεπάρκειες που υπήρχαν σε κάποιες από τις οργανώσεις που τον συγκροτούσαν (π.χ. ΣΥΝασπισμός) μεγάλωναν με άμεσο αποτέλεσμα την υπολειτουργία των οργανώσεων και το γύρισμα της πλάτης από τη νεολαία που σίγουρα η θέση της έπρεπε να είναι στην πρωτοπορία του όλου εγχειρήματος. Οι νοοτροπίες του χθες κυριάρχησαν, η μικροπολιτική, το παρασκήνιο, οι ελιγμοί, οι ίντριγκες και οι τακτικισμοί ήρθαν στην καθημερινότητα. Και η ανάδειξή του στην κυβέρνηση μεγάλωσε το έλλειμμα στις συλλογικές λειτουργίες, ενώ τελευταία βλέπουμε να αναπτύσσονται και ναπολεόντεια χαρακτηριστικά.
Τη δυναμική που ανέπτυξε ο ΣΥΡΙΖΑ συσπειρώνοντας εκείνες τις κοινωνικές δυνάμεις και στρώματα που έβλεπαν σ’ αυτόν τον κυρίαρχο αντισυστημικό φορέα ανατροπής των φονικών μνημονιακών πολιτικών και το σάρωμα των συστημικών κομμάτων και μέσων ενημέρωσης, που κορυφώθηκε στο δημοψήφισμα του ΟΧΙ, την ακύρωσε με τη συμφωνία και την ψήφιση του τρίτου μνημονίου. Όλες εκείνες οι πολιτικές κατακτήσεις του αντιμνημονιακού αγώνα έμειναν στη μέση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διολίσθησε σε μια πολιτική ουράς του μνημονιακού λόγου και τόξου, κάτι που οδηγεί και πάλι στη λιτότητα, τη φορολογική επιδρομή, στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και συνολικά στις αποτυχημένες μνημονιακές πολιτικές που καταλήγουν στην ισοπέδωση και την εξαθλίωση. Οι δυνάμεις του μεγαλειώδους ΟΧΙ έγιναν «η χλεύη των ηττημένων» από το απαξιωμένο πολιτικό σύστημα του χθες και όλους εκείνους που συμπαρατάσσονται με αυτό.
Το πολυδιαφημισμένο άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ στον λεγόμενο κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ με την ανάδειξη και επιβολή στελεχών που υπηρέτησαν το φθαρμένο και σάπιο πολιτικό σύστημα του παρελθόντος δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι γνωστές μεταγραφές-αποκούμπι για πολιτική καριέρα κάποιων πολιτικάντηδων ή τεχνοκρατών που επιχειρούν να διασωθούν.
Η μεσαία τάξη για την οποία γίνεται πολύς λόγος και υποτίθεται ότι σπεύδει ο νέος ΣΥΡΙΖΑ να την εκφράσει με το νέο του πρόγραμμα βρίσκεται σε πλήρη απαξίωση και συντριβή κάτω από το βάρος της εφαρμογής των πολιτικών του μνημονίου που δυστυχώς θα συνεχιστούν και θα ενταθούν την επόμενη περίοδο.
Η μεσαία τάξη δεν είναι κάτι το αφηρημένο που χρησιμεύει για επικοινωνιακές πομφόλυγες, αλλά συγκεκριμένες ομάδες και στρώματα που έχει πλήξει και θα συνεχίσει να πλήττει σε μεγαλύτερο βαθμό ο Αρμαγεδδώνας των μνημονίων.
Δυστυχώς η εφαρμογή των μνημονίων από τον ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί στην πλήρη και οριστική διάρρηξη των σχέσεών του με όλες εκείνες τις κοινωνικές δυνάμεις και στρώματα που τον αγκάλιασαν ελπίζοντας σε μια άλλη πολιτική, μια πολιτική που θα ανεδείκνυε το λαϊκό παράγοντα ως πρωταγωνιστή.
Πρόκειται για στρατηγική ήττα, για το τέλος όλων αυτών που εξέφραζε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το ερώτημα πλέον είναι «τι κάνουμε τώρα;»
Ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε στο τέλος. Η μετέπειτα πορεία του είναι προδιαγεγραμμένη. Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία σχέση με τις ανάγκες του λαού και του κινήματος. Το αντίθετο μάλιστα.
Οι εκλογές, οι πρώτες μετά από καιρό που γίνονται με την ευλογία του γερμανικού παράγοντα, θα αναδιατάξουν το συστημικό πολιτικό δυναμικό.
Η ελπίδα όμως θα ανθίσει και πάλι. Για να γίνει αυτό όμως απαιτείται ένας νέος πολιτικός λόγος, ένας λόγος που θα οικοδομείται και θα σφυρηλατείται μέσα από τους αγώνες του μαζικού κινήματος που και πάλι θα βρεθούν στην ημερήσια διάταξη και θα απαντάει σ’ όλα εκείνα τα ζητήματα που προέκυψαν, μακριά από τα λάθη και τις ανεπάρκειες του παρελθόντος.
Το νέο εγχείρημα οφείλει να είναι ανοιχτό σε άμεση, μόνιμη και βαθιά σύνδεση με το λαϊκό κίνημα στο οποίο θα έχει εμπιστοσύνη και θα αντλεί δυνάμεις από τους αγώνες του.
* Ο Γιώργος Ψυχογυιός είναι κοινωνιολόγος, μετέχει στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες από τα μαθητικά και φοιτητικά του χρόνια
