Του Ηλία Χαρίτου*
Σημείωση: Ένα μέρος του άρθρου, με τίτλο “Τα περίεργα της Ιστορίας”, δημοσιεύτηκε στο Δρόμο της Αριστεράς στις 16/5/2015. Μπορείτε εδώ να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο.
Η γιορτή της νίκης
Αυτές τις ημέρες η Ευρώπη γιορτάζει την ήττα του ναζισμού. Στις 8 Μαΐου 1945 ο εκπρόσωπος της Βέρμαχτ στρατάρχης, Κάιτελ, υπέγραψε την άνευ όρων παράδοση των ναζιστικών στρατευμάτων στην Ευρώπη. Νωρίτερα, στις 30 Απριλίου 1945, την ημέρα της εισόδου των Σοβιετικών στο Βερολίνο, είχε αυτοκτονήσει ο Αδόλφος Χίτλερ στα υπόγεια της Καγκελαρίας, ενώ η σημαία του Κόκκινου Στρατού κυμάτιζε το ίδιο βράδυ στο κτίριο του γερμανικού κοινοβουλίου, Ράιχσταγκ. Αργότερα, το 1946, μετά τη Δίκη της Νυρεμβέργης, ο στρατάρχης Κάιτελ θα απαγχονιστεί ως εγκληματίας πολέμου, συνέπεια της «άνευ όρων» παράδοσης που υπέγραψε.
Στη Ρωσία την 9η Μαΐου γιορτάζεται η ημέρα της νίκης. Το τέλος του μεγάλου πατριωτικού πολέμου. Οι Σοβιετικοί στρατιώτες επαναλαμβάνοντας τον άθλο του ρωσικού αυτοκρατορικού στρατού εναντίον του Ναπολέοντα κατάφεραν να αναστρέψουν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, γράφοντας το επικό νούμερο θυσίας των είκοσι επτά εκατομμυρίων νεκρών.
Από τότε, στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου η Δύση ζούσε με το φόβο ότι την επόμενη φορά ο Κόκκινος Στρατός θα έφτανε μέχρι τον Ατλαντικό, ενώ οι ηττημένοι Γερμανοί βίωναν το στίγμα της συλλογικής ευθύνης για τα απίστευτα εγκλήματα που συντελέστηκαν με την ανοχή και στήριξη του γερμανικού λαού (G. Aly: Το λαϊκό κράτος του Χίτλερ).
«Απορώ γιατί η γενιά του πατέρα μου δεν αυτοκτονεί μαζικά», αναρωτιέται ο φοιτητής της Νομικής Σχολής της Χαϊδελβέργης, παρακολουθώντας μία δίκη εγκληματιών πολέμου το 1958, στο σενάριο της ταινίας Σφραγισμένα Χείλη που χάρισε το Όσκαρ στην Kate Winslet, το 2010.
Βεβαίως, η ειρηνική κυριαρχία της Δύσης και το αναπάντεχο τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ανέτρεψε όλα τα δεδομένα που δημιούργησε το τέλος του πολέμου στην Ευρώπη. Έτσι, η Γερμανία επανενώθηκε με πρωτεύουσα το Βερολίνο, το Ράιχσταγκ έγινε η βουλή της ενωμένης Γερμανίας και οι διάφοροι ναζιστικοί σκελετοί, απομεινάρια του πολέμου, κρύφτηκαν στην ντουλάπα, από εξέχοντες πολιτικούς, νομπελίστες λογοτέχνες και ακαδημαικούς σοφούς που υπηρέτησαν το Ράιχ.
Τον Μάιο του 1995, στον εορτασμό των πενήντα χρόνων της V.E. (Victory in Europe) Day το πανηγύρι ξεκίνησε στο Λονδίνο στις 8 του Μάη, μετακόμισε στο Παρίσι και ολοκληρώθηκε στην Μόσχα την επομένη. Το απόγευμα της 8ης Μαΐου πραγματοποιήθηκε μία εμβόλιμη γιορτή στο Βερολίνο με τη συμμετοχή των τεσσάρων μεγάλων δυνάμεων. Παρευρέθησαν οι οικοδεσπότες, ο πρόεδρος της Γαλλίας, οι πρωθυπουργοί της Ρωσίας και της Βρετανίας και ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ. Για πρώτη φορά η Γερμανία γιόρταζε με τους νικητές…
Συνεπώς, αφού η Ιστορία ξαναγράφεται μέσα σε ένα χαζοχαρούμενο εορταστικό περιβάλλον, τα εγγόνια των μαχητών της Βέρμαχτ μάλλον δεν έχουν λόγο πλέον, να είναι το ίδιο αυστηρά όσο οι πατεράδες τους, για τα αίσχη που συναίνεσαν, ανέχτηκαν ή συμμετείχαν οι παππούδες τους. Η οργή των γιων αντικαθίσταται πλέον από την κατανόηση των εγγονών.
Και επειδή τίποτα δεν γίνεται τυχαία, αμέσως μετά ο νέος γερμανικός στρατός κατέβηκε ως ειρηνευτική δύναμη στα Βαλκάνια, πρώτα στη Βοσνία και μετά στη Σερβία, ξυπνώντας μνήμες φρίκης, ενώ η Γερμανία ήταν το πρώτο κράτος που, αναγνωρίζοντας την αυτονομία του Κοσσόβου, άνοιξε πρεσβεία στην Πρίστινα. Κι ας φωνάζουν οι Σέρβοι ότι ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας που θρήνησε 1.700.000 θύματα στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, εφαρμόστηκε πάνω στα σχέδια του Χίτλερ…
Παράλληλα, αφού τα εγκλήματα δεν μπορούν να εξαφανιστούν, δικαιολογούνται. Όπως για παράδειγμα στις κρατικές ιστορίες των πρώην κομμουνιστικών κρατών που στριμώχνονταν για να αποκτήσουν θέση στα δυτικοευρωπαϊκά σαλόνια (Ε.Ε. και ΝΑΤΟ) των χωρών δηλαδή που οι ηγεσίες τους συνέργησαν στο ναζιστικό Ολοκαύτωμα (χώρες της Βαλτικής, Ουγγαρία, Ρουμανία) η φρικώδης συμπεριφορά βαφτίζεται ως «λαϊκή αγανάκτηση» γιατί στους Εβραίους οφείλεται «η γέννηση του κομμουνισμού», υπονοώντας την εβραική καταγωγή των Μαρξ, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Τρότσκι, κ.λπ.
Έτσι, σύμφωνα με την καθαρογραμμένη πλέον Ιστορία, οι λαοί της Βαλτικής συνέδραμαν τους ναζί, αντιδρώντας για τη σοβιετική εισβολή του 1940, οι Ρουμάνοι για τη σοβιετική κατάληψη της Βεσσαραβίας και της Βόρειας Μπουκοβίνα και οι Ούγγροι στη βραχύβια κομμουνιστική κυριαρχία του Μπέλα Κουν το 1919 και συμμετείχαν στο αποκρουστικό έγκλημα της ναζιστικής «τελικής λύσης», της εξόντωσης των Εβραίων. Σχεδόν ταυτόχρονα το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κατήγγειλε τον κομμουνισμό, τσουβαλιάζοντάς τον παρέα με το ναζισμό, σε μία ενιαία καταδίκη του ολοκληρωτισμού.
Έγιναν όλα όσα έπρεπε για να επαληθευτεί το «κείμενο αποκαλυπτικής μελλοντολογίας» του Γιόζεφ Γκαίμπελς της 25ης Φεβρουαρίου 1945 (Μαρκ Μαζάουερ: Η αυτοκρατορία του Χίτλερ): «Η Γερμανία δεν θα βρίσκεται υπό εχθρική κατοχή το έτος 2000. Το γερμανικό έθνος θα είναι ο πνευματικός ηγέτης της πολιτισμένης ανθρωπότητας. Κερδίζουμε αυτό το δικαίωμα σε αυτό τον πόλεμο. Αυτή η παγκόσμια σύγκρουση με τους εχθρούς μας θα μείνει μόνο σαν άσχημο όνειρο στη μνήμη των λαών. Τα παιδιά μας θα ανεγείρουν μνημεία στους πατέρες και τις μητέρες τους για τα βάσανα που υπέφεραν, για τη στωική προσήλωση με την οποία τα άντεξαν όλα, για τη γενναιότητα που επέδειξαν, για τον ηρωισμό με τον οποίο αγωνίστηκαν, για την πίστη που έδειξαν προς τον Φίρερ τους και τα ιδανικά του σε δύσκολους καιρούς. Οι ελπίδες μας θα επαληθευτούν στο δικό τους κόσμο και τα ιδανικά μας θα είναι η πραγματικότητα».
Η γιορτή των «άλλων» στην Ελλάδα
Τον Νοέμβριο του 1944, στην Αυστρία, συγκεντρώθηκαν όλοι οι Έλληνες χιτλερικοί φυγάδες με τους Γερμανούς, όπου σχημάτισαν την «εξόριστη ελληνική κυβέρνηση της Βιέννης» υπό την προεδρία του εκ τσαρικής Ρωσίας τραπεζίτη, Έκτορα Τσιρονίκου, «αντιπρόεδρου και υπουργού οικονομικών» στην δωσίλογη κυβέρνηση του Ι. Ράλλη. Ο G. Aly στο βιβλίο του Το λαϊκό κράτος του Χίτλερ υποστηρίζει ότι ο Έκτωρ Τσιρονίκος φρόντισε για την πώληση από Έλληνες χρηματομεσίτες, του κλεμμένου χρυσού των Εβραίων της Θεσσαλονίκης στο Χρηματιστήριο Αθηνών, με σκοπό να εφοδιαστεί η Βέρμαχτ με το απαραίτητο ρευστό που χρειαζόταν για τις ανάγκες των μονάδων Κατοχής.
Τον Δεκέμβριο του ‘44 ενώ μαίνονταν οι μάχες στην Αθήνα μεταξύ των Ελασιτών και των Εγγλέζων, η ραδιοφωνική εκπομπή των Ελλήνων εθνικοσοσιαλιστών από το περικυκλωμένο Ράιχ καλούσε τους Έλληνες να κάνουν υπομονή δύο μήνες μέχρι να επανέλθει ο γερμανικός στρατός να τους ελευθερώσει!
Μεταξύ άλλων στην «κυβέρνηση της Βιέννης» συμμετείχε και ο «υπολοχαγός» στο γερμανοντυμένο σώμα του Γεωργίου Πούλου, Ξενοφών (Φον) Γιοσμάς, ο οποίος αφού εξασφάλισε (μεταπολεμικά) χάρη από τον βασιλιά Παύλο, βαπτιζόμενος στην εμφυλιακή κολυμπήθρα του Σιλωάμ ως πολέμιος των κομμουνιστοσυμμοριτών, ίδρυσε το 1960 στη Θεσσαλονίκη, τον Σύνδεσμο Αγωνιστών και Θυμάτων Εθνικής Αντιστάσεως Βορείου Ελλάδος, με έμβλημα το σιδηρούν γερμανικό πολεμικό σταυρό της Βέρμαχτ.
Αργότερα, το 1966 ο Γιοσμάς δικάστηκε κατηγορούμενος για ηθική αυτουργία στη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ, Γρηγόρη Λαμπράκη, τον Μάιο του 1963, ως ηγετικό μέλος της «καρφίτσας» με ένα βούλευμα-καταπέλτη που περιείχε αναφορές στο ναζιστικό παρελθόν του, ενώ με απόφαση του ανακριτή Χρήστου Σαρτζετάκη είχε ήδη προφυλακιστεί. O οδηγός του τρίκυκλου της δολοφονίας, Σπύρος Γκοτζαμάνης, ήταν μέλος του συνδέσμου του Γιοσμά. Τις ημέρες της δίκης ο Γιοσμάς έλεγε «εγώ φταίω που ήρθα από την Γερμανία διά να αποδυθώ εις εθνικούς αγώνας» (Σ. Δορδανάς στο Εχθρός εντός των τειχών. Επιμέλεια έκδοσης Ι. Μιχαηλίδης, Ηλ. Νικολακόπουλος, Χ. Φλάισερ). Στην απολογία του είπε το καταπληκτικό «τους Γερμανούς τους αγαπούσα και αυτοί με θεωρούσαν τον υπ’ αριθμό ένα τίμιον Έλληνα».
Η Δικαιοσύνη, ωστόσο, εκτίμησε τον πατριωτικό του ρόλο και ο Γιοσμάς καταδικάστηκε σε ποινή κάθειρξης ενός έτους για… διατάραξη κοινής ησυχίας προκειμένου να συνεχίσει απερίσπαστος το «εθνικόν του έργο».
Αυτά έλεγαν οι συνεργάτες των Γερμανών στην Ελλάδα, στις απολογίες τους στα ειδικά δικαστήρια των δωσίλογων. Η συνεργασία με τον κατακτητή ήταν επιβεβλημένη για να σωθεί η πατρίδα από την ερυθρά λαίλαπα, αναγκάζοντας τον Τσόρτσιλ να αποδοκιμάσει αυτές τις δηλώσεις που αμαύρωναν τη βρετανική νίκη (Θ. Σφήκας: Το χωλό άλογο). Η αλήθεια είναι ότι στην Αθήνα, για να επιτευχθεί το αγγλικό σχέδιο εξόντωσης του ΕΛΑΣ, χρησιμοποιήθηκαν για το στήσιμο του μεταπολεμικού κράτους οι ταγματασφαλίτες και οι πατενταρισμένοι συνεργάτες των Γερμανών, που εξαπέλυσαν τη λευκή τρομοκρατία μετά τη Βάρκιζα.
Το μεταπολεμικό επίσημο ελληνικό κράτος έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να επιβάλει αυτό που ο καθηγητής Νεοελληνικής Ιστορίας Χάγκεν Φλάισερ ονόμασε «σωφρονισμό της μνήμης», στο εξαίρετο βιβλίο του Οι πόλεμοι της μνήμης. Έπρεπε, με κάθε τρόπο, να ξεχαστεί η κατοχή και τα ναζιστικά εγκλήματα στην Ελλάδα. Ο εχθρός ήταν πλέον οι ληστοσυμμορίτες που σήκωσαν τα όπλα εναντίον της πατρίδας.
Καμία εκδήλωση δεν έγινε ποτέ στην Ελλάδα για το τέλος του πολέμου στην Ευρώπη. Λες και τίποτα δεν συνέβη στη χώρα του λιμού και της παρ’ ολίγον γενοκτονίας του 1942, των ολοκαυτωμάτων, στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο, στον Χορτιάτη, στα Ανώγεια, στην Βιάννο, στην Κοκινιά. Μέχρι και η επιγραφή που θύμιζε τη ναζιστική βαρβαρότητα, απομακρύνθηκε από την Κάντανο όταν επισκέφτηκε την Κρήτη ο καγκελάριος Κολ ,στην 50ή επέτειο της Μάχης της Κρήτης το 1991, για να μην προκαλέσουμε τους Ευρωπαίους εταίρους και συμμάχους μας. Τόσο καλά!
Είναι η ίδια συμπεριφορά με αυτή που ακολούθησε μεταπολεμικά το σύνολο του πολιτικού κόσμου (Γ. Παπανδρέου, Σ. Βενιζέλος, Ν. Πλαστήρας και αργότερα ο Αλ. Παπάγος) εξαίροντας το ρόλο της εξαγνισμένης Ο.Δ. της Γερμανίας στην άμυνα του Ελεύθερου Κόσμου, παραιτούμενοι των δικαίων αποζημιώσεων και επανορθώσεων για τις καταστροφές της Βέρμαχτ.
Κάθε Οκτώβριο, στη Θεσσαλονίκη, τιμάται με τριήμερο εορτασμό η απελευθέρωση της πόλης το 1912, η 28η Οκτωβρίου 1940, όχι όμως η απελευθέρωση της Πόλης από τον ΕΛΑΣ, στις 30 Οκτώβρη του 1944, που οδήγησε στην πεντάμηνη ΕΑΜοκρατία της Θεσσαλονίκης.
Φέτος, η ημέρα της Νίκης γιορτάστηκε σε ανοιχτή εκδήλωση στην Πλατεία Αριστοτέλους το Σάββατο, 9 Μαΐου, που διοργανώθηκε από το Προξενείο της Ρωσίας.
10 Μαΐου 1945. Η τελευταία πράξη του πολέμου
Ένα περίεργο γεγονός που ίσως εξηγεί ενδιαφέρουσες πτυχές της Ιστορίας μέχρι τις ημέρες μας, είναι ότι η τελευταία πράξη του πολέμου στην Ευρώπη, συνέβη στην Κρήτη, στις 10 Μαΐου του 1945, στη βίλα Αριάδνη στην Κνωσό. Ενώ στην υπόλοιπη Ελλάδα οι Γερμανοί είχαν αποχωρήσει από τον Οκτώβριο του 1944, στην Κρήτη συμπτύχθηκαν στα Χανιά για να μην εγκαταλείψουν την οχυρή Σούδα. Ονειρευόντουσαν καθώς φαίνεται μία διχοτομημένη Κρήτη. Πόσο δίκιο είχε ο Νίκος Καζαντζάκης που στο βιβλίο του Καπετάν Μιχάλης προτείνει στους Κρητικούς του 1866 να ρίξουν από μία πέτρα για να μπαζώσουν τη Σούδα, προκειμένου να γλιυτώσουν, επιτέλους, από τους ξένους κατοχικούς στρατούς.
Κατά τον ιστορικό Anthony Beevor (Crete: the Battle and the Resistance) τον Μάιο του 1945, οι Γερμανοί βρίσκονται πολιορκημένοι στα Χανιά, όταν ο Γερμανός στρατηγός Benthhag (Μπέντακ) λαμβάνει σήμα για να παραδοθεί στους Βρετανούς. Στο σπίτι του Ελ. Βενιζέλου, στη Χαλέπα, όπου στεγάζεται το γερμανικό στρατηγείο τον επισκέπτεται στις 9 Μαΐου ο πληρεξούσιος αξιωματικός Denis Ciclitira, μαζί με τον Κώστα Μητσοτάκη που γνωρίζει γερμανικά. Με απόλυτη μυστικότητα την επόμενη ημέρα ο στρατηγός μεταφέρεται στο Ηράκλειο με αγγλικό αεροσκάφος που φτάνει στο Αεροδρόμιο του Μάλεμε.
Στη βίλα που έκτισε ο ανασκαφέας της Κνωσού, σερ Άρθρουρ Έβανς και χρησιμοποιήθηκε σαν στρατηγείο από τους Γερμανούς στην Κατοχή, υπογράφτηκε η άνευ όρων παράδοση των Γερμανών στην Κρήτη, τέσσερα χρόνια ακριβώς από τη Μάχη της Κρήτης, στο μακρόστενο δωμάτιο που χρησιμοποιούσε ο Έβανς για τραπεζαρία. Τους Βρετανούς εκπροσώπησε ο ταξίαρχος Kirwan, της 4ης μεραρχίας που κατέβηκε στην Αθήνα για να αντιμετωπίσει τον ΕΛΑΣ στα Δεκεμβριανά (Μενέλαος Χαραλαμπίδης: Δεκέμβριανά 1944, Η μάχη της Αθήνας).
Ο Γερμανός στρατηγός όταν συνειδητοποίησε τι υπέγραψε, πάγωσε. Ωστόσο, κατά μία περίεργη συγκυρία, οι Γερμανοί δεν παρέδωσαν τον οπλισμό τους. Η μυστικότητα της υπογραφής της γερμανικής παράδοσης και η πρωτοφανής απόφαση για τη διατήρηση του οπλισμού από τους ηττημένους Γερμανούς στρατιώτες της Βέρμαχτ, είχε να κάνει με το φόβο των Εγγλέζων μήπως καταλάβει τα Χανιά ο ΕΛΑΣ!
Έτσι ξεκίνησε στα Χανιά η αγγλογερμανική κατοχή. Οι Γερμανοί ένοπλοι υπό τις διαταγές των Εγγλέζων συνεισφέρουν στη διατήρηση της τάξης και στην αποτροπή των «κομμουνιστικών επιθέσεων».
Ο στρατηγός Μπέντακ περιγράφει, μετά από χρόνια, σε συνέντευξη του σε ελληνική εφημερίδα τους όρους της παράδοσης (Μάρω Δούκα: Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ). «Κατά τη συζήτηση για τη συνθηκολόγησιν υποχρεώθη από τους Άγγλους να καταστείλει διά των όπλων τας επιθέσεις που εγίνοντο από οργανωμένας κομμουνιστικάς ομάδας. Θα μείνει τούτο εις την ιστορίαν του πολέμου ασφαλώς μοναδικό παράδειγμα: μια μεραρχία που έχει αναγκασθεί εις παράδοσιν να διατάσσεται από την νικήτριαν δύναμιν να διατηρήσει τα όπλα της διά να αντιμετωπίσει τας επιθέσεις ενός τρίτου!».
Τον Μάιο του 1945, ο Άγγλος ανταποκριτής της Ντέιλι Εξπρές περιγράφει από τα Χανιά απίστευτες εικόνες. Οι άντρες της γερμανικής φρουράς με κοντά χακί παντελονάκια, χακί μπότες, γεισωτούς σκούφους του Άφρικα Κορπς με το άσπρο, κόκκινο και μαύρο σήμα της Βέρμαχτ να πηγαινοέρχονται σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος. Φορτηγά με το κίτρινο καμουφλάζ της ερήμου φορτωμένα με πάνοπλους νεαρούς ναζί. Τη γερμανική αστυνομία με κόκκινους και άσπρους δίσκους να καθοδηγούν την κίνηση των αυτοκινήτων. Τους Γερμανούς φρουρούς με τα λούγκερ στη μέση και τα ντουφέκια στον ώμο. Ο δημοσιογράφος κατάπληκτος καταλήγει στην ανταπόκρισή του ότι το σκηνικό είναι βγαλμένο από το Χόλιγουντ όπου χιλιάδες κομπάρσοι συμμετέχουν σε ταινία με θέμα τον Ρόμελ στην έρημο.
Οι Γερμανοί στρατιώτες αποχώρησαν από την Κρήτη με πλοία, στις 12 Ιουνίου 1945, με το σύνολο των προσωπικών ειδών τους, ένα μήνα μετά την παράδοση του Ράιχ.
Σε λίγες ημέρες την 20ή Μαΐου, συμπληρώνονται εβδομήντα τέσσερα χρόνια από τη μάχη της Κρήτης. Ωστόσο, τρία χιλιόμετρα δυτικά από τα Χανιά, συνεχίζει να στέκει αγέρωχο το μοναδικό ναζιστικό μνημείο στην Ευρώπη. Το περίφημο γερμανικό πουλί (ή το κακό πουλί της Κατοχής) που έστησαν οι αλεξιπτωτιστές της Βέρμαχτ μετά τη Μάχη της Κρήτης και στο οποίο απέδωσε τιμές ο πρώτος κατοχικός «πρωθυπουργός» Τσολάκογλου. Ο θηριώδης αετός των αλεξιπτωτιστών που ήταν στην κορυφή του μνημείου καταστράφηκε από ένα κεραυνό κατά τη διάρκεια μίας έντονης καταιγίδας το χειμώνα του 2001.
Στα χρόνια της γενικής αμνησίας, τον Μάιο του 2005, κατά τον εορτασμό της Μάχης της Κρήτης παρουσία του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας Κ. Παπούλια, Γερμανοί βετεράνοι αλεξιπτωτιστές της Βέρμαχτ, απαίτησαν να αποδώσουν φόρο τιμής στους νεκρούς συμμαχητές τους, στο Γερμανικό Στρατιωτικό Νεκροταφείο του Μάλεμε. Τους εμπόδισαν περίπου 70 ακτιβιστές, Έλληνες και Γερμανοί που διαδήλωσαν στην Κρήτη, υπερασπιζόμενοι την ιστορική μνήμη. Στα φυλλάδια που μοίρασαν έγραφαν ότι ήταν απαράδεκτο να πραγματοποιούν οι θύτες μνημόσυνα, την ώρα που τιμάται ο αγώνας του κρητικού λαού ενάντια στο φασισμό και κρατούσαν δίγλωσσα πλακάτ που καλούσαν την Γερμανία να καταβάλει τις πολεμικές επανορθώσεις. Ήταν η απάντηση στην εύστοχη κατά τον Χάγκεν Φλάισερ «καλπάζουσα αμνησικακία» των ελληνικών κυβερνήσεων έναντι των Γερμανών εγκληματιών πολέμου.
* Ο Hλίας Χαρίτος είναι Πολιτικός Μηχανικός
